— Rozumiem pana — Hicks pokiwał niewyspaną, łysą głową...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
I nagle, jakby zmysły postradał, porwał się z siedzenia i chwyciwszy w obie ręce chudego dryblasa, co kawę roznosił i węgle do fajek, począł głową jego tłuc o...
W takiej scenerii sam siebie szarpię i pożeram Dłoń gardło skręca w sznur głowa ma barwę starej krwi Kłamstwa pewien tryumfalne hymny śpiewam...
– Co, trupia głowa? – zapytał Legrand...
niezwłocznie dawał o tym znać skinieniem głowy, jeśli nie udało mu się uchwycić jego sensu - informował o tym fakcie potrząsając głową...
- Czy pozwolisz mi wziąć Pazur do ręki, jeśli przysięgnę, że wierzę w to wszystko?Jeszcze raz pokręciłem głową...
Robb jechał na czele kolumny, nad jego głową powiewał biały sztandar Winterfell...
Tak rozumiana diagnoza psychologiczna w szeregu wypadk�w musi oprze� si� na diagnozie lekarskiej i dlatego wsp�praca z lekarzem jest dla psychologa konieczna, l) Lekarz...
pytając: - Pan do pani Ingi, co ją dziś przyjęliśmy? Michał skinął głową...
obyczaje Fremenów? Tyekanik skinął głową, wyrażając aprobatę...
- Kiwnij głową, jeśli dobrze mnie słyszysz...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

— Do pół do dziesiątej tutaj, a później tam. Ale co mam zrobić, jeżeli zobaczę kogoś obcego idącego albo jadącego autem do Mandalay House? Jeżeli będzie jechał samochodem, mogę mu się rzucić pod koła i śmierć moja powstrzyma go na pewien czas. Ale jeśli będzie szedł? Czy mam go po prostu zastrzelić, nie pytając o nazwisko i nie zwracając uwagi na wygląd, bo przecież nie wiemy, jak ten Plumkett wygląda?
— Wasze poczucie humoru przynosi wam zaszczyt, sierżancie, i dorównuje niemal dowcipowi waszego zwierzchnika, pana Parkera. Ale pytanie to, wbrew pozorom, nie jest pozbawione rozsądku. Jeżeli zobaczycie obcego idącego w stronę domu polami, musicie go zatrzymać pod każdym pretekstem, nawet udając idiotę, prostaczka czy turystę kretyna. Nie wolno wam opuścić go ani na chwilę i musicie sparaliżować swobodę jego ruchów w terenie. Jeżeli zacznie się kłócić z wami, możecie nawet wdać się w bójkę. Wszystko mi jedno. Jeżeli przejedzie samochodem, wtedy ja go spotkam na obszarze posiadłości. Auto nie umknie mojej uwagi. Ale to byłoby sprzeczne z jego interesem i umową, jaką ma z generałem, który życzył sobie, aby Plumkett pojawił się w Mandalay House niepostrzeżenie.
— Rozumiem, proszę pana. Jakoś dam sobie radę — Hicks ziewnął. — Nie przejdzie.
Joe wstał.
— Będę przez cały czas w okolicy pomiędzy klombem przed domem a kortem tenisowym, który leży mniej więcej sto kroków od pawilonu przy alejce, która tam prowadzi. Poza tym, być może, wejdą na strych, jeżeli otrzymam sygnał. Będziemy mieli tam obserwatora. Ale raczej będę się kręcił w okolicy pawilonu, starając się, żeby Somerville mnie nie widział. Jeżeli wszystko pójdzie dobrze, będę tu o ósmej wieczorem, postaram się porozumieć z komisarzem Parkerem i zakomunikuję mu, że sprawę możemy uważać za zakończoną. Myślę, że wtedy da wam pozwolenie natychmiastowego powrotu do Londynu.
Zerwał małą gałązkę jałowca i trzymając ją w dłoni odszedł, nie odwracając głowy. Kiedy znalazł się na drodze, poczuł nagły, dojmujący głód i z przyjemnością dostrzegł smugę dymu, wydobywającą się z jednego z wysokich kominów domu.
Minął bramę i ponownie wszedł w cień drzew. Ogród był cichy, ciepły i pełen niewidzialnych ptaków. Szumu morza nie było słychać stąd. Myśląc ze smutkiem, że w końcu ostatecznie zmarnuje sobie zdrowie, Joe zapalił trzeciego papierosa i zgasił go wchodząc do domu.
Jadalnia położona była na lewo od hallu. Za ogromnym stołem, otoczonym dwoma tuzinami krzeseł, nie siedział jeszcze nikt, ale biegnące półkoliście wokół jednego końca stołu nakrycia świadczyły, że śniadanie może rozpocząć się każdej chwili.
— Czy jajka i bekon proszę pana? — zapytała pyzata pokojówka, która pojawiła się natychmiast w uchylonych drzwiach.
— Tak, proszę bardzo! — Joe uśmiechnął się do niej. — Jestem pierwszy, prawda?
— Tak, proszę pana. Ale zaraz zapewne wszyscy zaczną się schodzić. Wstajemy tu wcześnie, proszę pana.
Alex zerknął na zegarek. Była za piętnaście ósma. Usłyszał kroki na schodach. Ktoś schodził z góry i za chwilę znajdzie się w hallu.
— Dzień dobry! — James Jowett, ubrany w niepokalaną, białą koszulę i wyprasowane z absolutną doskonałością szare flanelowe spodnie, wszedł do jadalni i usadowił się naprzeciw Alexa. — Jak panu minęła pierwsza noc w Mandalay House? Żadnych białych dam ani upiorów potrząsających łańcuchami?
— Niestety... — Joe rozłożył ręce swoim ulubionym, bezradnym ruchem.
— Przypuszczałem, że osobom takim jak pan powinny ukazywać się one łatwiej niż nam, zwykłym śmiertelnikom...
Jowett roześmiał się, sięgnął po chleb i zaczął smarować go masłem, uważnie i powoli.
— Jestem raczej specjalistą od upiorów, które mieszkają zacisznie w umysłach ludzkich i wkładają maksimum wysiłku w to, żeby nikt ich nie zauważył... — odpowiedział Joe uprzejmie i bez uśmiechu. — A jeśli chodzi o łańcuchy, to zwykle pojawiają się one na końcu. Nie miewam złych snów. Mimo to nie spałem najlepiej. Obudziłem się o piątej, może trochę później, i spacerowałem po polach. Bardzo piękna okolica.