304 czego posłowie porozumieli się z dowódcami wojsk Cezara i wszyscy wspólnie wysłali do Lucjusza poselstwo z żądaniem, by spór swój z Cezarem...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
- Boże, za jakąś chyba dopłatą, no nie wiem, ale to jest chyba świr trochę, co? A może wszyscy tak mają na starość? Kurcze, wiesz co? Musisz sama sobie kupić ten...
maczugi i siekiery z krzemienia; jedni rozpalali ogie� pod ogromnymkot�em, inni gotowali ro�en, a wszyscy krzyczeli: "Jezuita! Jezuita!pom�cimy si� i podjemy...
bynajmniej jedynie o to, by wszyscy si� bali, i bali si� w ten sam spos�b...
— Wszyscy będziemy sobie potrzebni, i to już niedługo — odparł tonem prze- powiedni Amerykanin...
Idąc wzdłuż rzędów tych prowizorycznych łóżek, Harry naliczył osiemnastu pacjentów, z których wielu było niezbyt starannie opatrzonych, a wszyscy...
Wszyscy przypomnieli sobie starą przepowiednię: kiedy dzikie zwierzęta pić będą z rzeki, zapanuje niesprawiedliwość i szczęście opuści kraj...
że jest tam taki, prawda? To wcale nie jest żaden z tych kościołów, nie są to nawet wspólne ruchy ludzi, to jest bardzo ważne, drodzy bracia, bardzo ważne...
2013-12-03 16:42 180461 180352 Podstawy Automatyki\Laboratorium\Starsze 3\PA\egzamin\PodstawyAutomatyki\Podstawy Automatyki\Zadania\lin pierw_zapasy...
Takiego wszyscy bardzo zawsze lubili, bo choć sam nie podpowiadał, umiał jednak zrobić hałas, wywrócić się z ławką, pomagał na wszystkie sposoby...
Uciszenie skoro do swojej pełni doszło, i gdy wszyscy się spokojnie na siedzeniach swoich znaleźli, Redaktor w sposób następujący do rzeźbiarza...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Lucjusz i jego otoczenie zgodzili się jednakże, więc jako miejsce rozprawy wyznaczono miasto Gabie w połowie drogi między Rzymem a Preneste, przygotowano dla sędziów
pomieszczenie, a w środku, jak w sądzie, dwa wzniesienia dla przemawiających.
Cezar, który przybył pierwszy, wysłał swą jazdę na drogę, którą miał nadejść Lucjusz, dla zbadania, czy gdzieś nie gotuje jakiejś zasadzki. Jeźdźcy ci natknęli się na jeźdźców Lucjusza, którzy jechali przodem czy też również badali drogę, i w starciu z nimi kilku z nich zabili. Lucjusz przestraszywszy się, jak mówił, zasadzki, zawrócił i choć go wzywali dowódcy wojskowi obiecując, że mu będą towarzyszyć w drodze, nie dał się już nakłonić.
24. W ten sposób próby pojednania okazały się bezskuteczne, wobec czego przeciwnicy zdecydowali się na wojnę i już zaczęli wydawać ostre ulotki przeciwko sobie. Lucjusz miał do rozporządzenia armię złożoną z 6 legionów ciężkozbrojnych, które sam zaciągnął po objęciu konsulatu, i 11 legionów Antoniusza, dowodzonych przez Kalenusa35, a rozmieszczonych w Italii. Cezar miał w Kapui 4 legiony i kohorty pretoriańskie przy sobie, dalszych 6 legionów prowadził z Hiszpanii36 Salwidienus. Lucjusz miał pieniądze płynące z prowincji Antoniusza, które nie były wyniszczone wojną; prowincje zaś, które otrzymał Cezar, wszystkie prócz Sardynii przeszły wojnę, stąd zmuszony był
zaciągać pożyczki w świątyniach obiecując, że z wdzięcznością je odda, a mianowicie w świątyniach na Kapitolu w Rzymie, w Ancjum, w Lanuwium, w Nemi i Tibur, w których to miastach i obecnie są bogate skarby pieniężne w świątyniach.
25. Jednak i poza Italią wyłoniły się przed Cezarem poważne trudności.
Proskrypcje mianowicie, trudności związane z osadnictwem weteranów i nie-porozumienia z Lucjuszem przyczyniły się do wzrostu sławy i siły Pompejusza.
Bo ci, co bali się o swą głowę czy też o swe majątki, czy wreszcie byli przeciwnikami istniejącego stanu rzeczy, uciekali głównie do niego; także i różni młodzi ludzie żądni wojowania dla zysku a uważający, że nie stanowi to żadnej różnicy, pod kim będą służyć, bo wszędzie znajdą się w wojsku rzymskim, udawali się raczej do Pompejusza, którego sprawa wydawała się
sprawiedliwsza. Zgromadził on też wielkie bogactwa z łupów morskich i miał
liczną flotę w pełni wyposażoną. Przybył nadto do niego Murkus z dwoma legionami wojska i 500 łucz-35 Por. ks. II 58; ks. V 3; 12.
36 Tak w przekazanym tekście, co budzi wątpliwości ze względu na to, że Salwidienus nie dotarł jeszcze do Hiszpanii, gdyż w rozdz. 27 jest mowa o jego odwołaniu «z drogi do Hiszpanii». Prawdopodobnie zatem należy tu czytać: «do Hiszpanii», dokąd zresztą Salwidienus nie dotarł spotkawszy się w Galii Zaalpejskiej z trudnościami ze strony wodzów Antoniusza: Kwintusa Fufiusza Kalenusa i Publiusza Wentydiusza.

305
nikami, wielkimi sumami pieniędzy i 80 okrętami, a dalsze wojska ściągał z Kefalenii. Stąd niektórzy są zdania, że gdyby Pompejusz wówczas uderzył, z łatwością opanowałby Italię, wyniszczoną głodem tudzież wewnętrznymi walkami i spoglądającą na niego z nadzieją. Ale nierozumny Pompejusz nie myślał o atakowaniu, lecz o obronie, choć i w tym względzie okazał się za słaby.
26. W Afryce znów legat Antoniusza, Sekstiusz37, na rozkaz Lucjusza wydał
niedawno swe wojsko legatowi Cezara Fangonowi38. Wkrótce potem otrzymał
jednak zlecenie, aby odebrać to wojsko z powrotem, a gdy Fangon odmówił, Sekstiusz rozpoczął z nim walkę ściągnąwszy pewną ilość weteranów i znaczne gromady Libijczyków tudzież dalsze posiłki od królów. Gdy w bitwie oba skrzydła zostały rozbite, a obóz zajęty, Fangon w przekonaniu, że padł ofiarą zdrady, sam sobie życie odebrał. Sekstiusz opanował teraz z powrotem obie Afryki. Lucjusz skłonił z kolei króla Mauretanii Bokchusa39, aby rozpoczął
wojnę z Karrinasem40 zarządzającym Hiszpanią z ramienia Cezara. A do tego Ahenobarbus z 70 okrętami, 2 legionami wojska, pewną ilością łuczników, procarzy, lekkozbrojnych i gladiatorów grasował na Morzu Jońskim i pustoszył
kraje podległe triumwirom; wtargnął nawet do Brundyzjum i część okrętów trójrzędowych Cezara zagarnął, część spalił, a zamknąwszy Brundyzyjczyków w obrębie murów uprowadzał z ich pól zdobycz.