wzrokiem, nastąpiło jakby zamknięcie elektrycznego obwodu...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
I nagle, jakby zmysły postradał, porwał się z siedzenia i chwyciwszy w obie ręce chudego dryblasa, co kawę roznosił i węgle do fajek, począł głową jego tłuc o...
I po cóż to wszystko, po cóż te wyrzeczenia dla sprawy tak od początku przegranej? Jakby z odkrytej karty czytać było można...
Statyczne pole magnetyczne może być wytwarzane przez sztabkowe magnesy trwale i przez elektromagnesy: Nie istnieją pojedyncze bieguny magnetyczne -...
Tu i ówdzie ruszały się, jakby ożywając, nie dość mocno osadzone przedmioty; zagrzechotało w kambuzach od zderzających się naczyń, zachwiały się...
80 Hippagreci byli to jakby rotmistrze dowodz¹cy oddzia³em z³o¿onym z 300 jeŸdŸców stanowi¹cych przyboczn¹ stra¿ króla...
Posuwał się w stronę przeciwną do kierunku inwazji, jakby zwijając na powrót nić wojny, drogą uwolnioną już od wojennego napięcia...
Jakby w odpowiedzi z białego tunelu w pobliżu sufitu wysunęła się nagle czarna sylwetka...
wywołaniu jej przez System, nastąpiło pełne odtworzenie obsługiwanego przez nią pulpitu...
Więzień, któremu drgnęły usta jakby w zalążku uśmiechu, potarł się po podbródku...
W okresie, kt�ry up�yn�� od wej�cia w �ycie ustawy zasadniczej, nast�pi�o rozwini�cie konstytucyjnej regulacji stan�w nadzwyczajnych w drodze ustawodawstwa zwyk�ego...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Atmosfera była tak naładowana, że niemal
dał się słyszeć trzask iskier. Dostosowując się do
przytłumionego głosu Dovey, Lucky odparł:
– Tak, o wiele lepiej. Ale uprzedź mnie następnym
razem, dobrze?
– Sądzę, że to wystarczy, by powstrzymać infekcję.
– Wolałbym chyba zaryzykować infekcję. Chociaż
– dodał cicho – warto było pocierpieć, żebyś na mnie
podmuchała.
To ją wzburzyło, więc znowu uniosła tarczę
bojową.
– Twoje oko wygląda okropnie!
Stek leżał teraz na poduszce, gdzie spadł, gdy
Dovey zaskoczyła swego pacjenta alkoholowym
zabiegiem. Uniosła go dwoma palcami.
– Smród tego paskudztwa unosi się aż do nieba. –
Odłożyła stek na tackę, owinęła w folię i cisnęła do
kosza na śmieci. Nie ruszaj się. Przyniosę trochę
lodu.
Wyszła z pokoju, zabierając ze sobą plastykowe
wiaderko.
Jej widok od tyłu także odpowiadał Lucky'emu.
Niezłe łydki, niezłe siedzenie. Gdyby nie czuł się tak
fatalnie...
Ale czuł się. W czasie walki przypływ adrenaliny
sprawił, że nie odczuwał bólu. Teraz bolało go w
miejscach, o których nie pamiętał, że w nie oberwał.
Głowa mu pulsowała. Był trochę senny, pewnie od
kombinacji aspiryny i whisky.
Więc mimo że myśl o rozgrzaniu Dovey była
podniecająca, na razie musiała mu wystarczyć
wyobraźnia. W tym stanie nie potrafiłby niczego
dokonać.
Dovey wróciła z wiaderkiem lodu i wysypała stosik
kostek na drugi ręcznik. Zawiązała rogi, podeszła do
łóżka i delikatnie położyła na oku ten
zaimprowizowany kompres.
– Dzięki – mruknął sennie, pojmując, że jest też
pewnie pijany, nie tylko ranny.
Dotyk jej dłoni był chłodny i przyjemny, jak
zapamiętany z dzieciństwa dotyk matki. Pochwycił
dłoń Dovey i przycisnął do swego rozpalonego
policzka. Cofnęła rękę i głosem belfra oświadczyła:
– Możesz zostać tylko do czasu, aż zejdzie
opuchlizna.
Nieprzyzwoita odpowiedź przemknęła mu przez
głowę, ale powstrzymał się przed jej
wypowiedzeniem. Dovey nie spodobałby się sprośny
komentarz. Wspomnienie o jeszcze jednym
nabrzmiałym elemencie jego ciała może być
powodem, że Dovey wykopie go za drzwi.
– Nie sądzę, żebym dziś wieczorem gdzieś się
jeszcze ruszył – oznajmił. – Czuję się fatalnie.
Wszystko, czego chcę, to leżeć tutaj. Cichutko i
nieruchomo.
– Świetny pomysł. Możesz zatrzymać ten pokój.
Wezmę inny.
– Nie! – krzyknął, zdejmując lodowy okład. – To
znaczy, nie mogę wziąć twojego pokoju.
– Nie martw się. Jest opłacony. Choć tyle mogę
zrobić za to, co ty zrobiłeś dziś po południu.
– Nie martwię się o pieniądze – odparł ostro. – Ale
przynajmniej teraz przyznajesz, że obroniłem cię
przed Małym Alvinem i Jackiem Edem.
– Zęby samemu włączyć się do rozgrywki?
– Co?!
– Uratowałeś mnie, ale sam wcale nie jesteś lepszy.
Po prostu twoje metody są bardziej cywilizowane.
– Ty myślisz... myślisz... – Zająknął się. – Myślisz,
że chcę zostać z tobą w pokoju, żeby... Daj spokój!
Czy w tym stanie wyglądam na faceta marzącego o
seksie?
Podążył za jej spojrzeniem i zdał sobie sprawę, że
rzeczywiście wygląda, jakby marzył o seksie. Był bez
koszuli, bez butów, rozciągnięty na środku
motelowego łóżka. Niedawne plastyczne fantazje
utworzyły wzgórek pod rozporkiem. Miał nadzieję, że
ona tego nie zauważy.
Opadł na poduszki jęcząc głośno, niezupełnie
udając ból, i znowu położył kompres na oko. Machnął
słabo ręką i powiedział:
– Idź. Rób, co chcesz. Nic mi nie będzie.
Spoglądał przez zmrużone oczy, jak bierze torebkę
i podąża do drzwi.
– Wszystkie moje obrażenia są prawdopodobnie
tylko zewnętrzne – mruknął, gdy kładła rękę na
klamce.
Obróciła się.
– Myślisz, że mogą być też wewnętrzne?
– Skąd mam, do diabła, wiedzieć? Nie jestem
lekarzem. – Ostrożnie przyłożył rękę do boku. –