Tej nocy we śnie czuję, że muszę powiedzieć Percie o sobie...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
– Nie masz powodu, by kochać którekolwiek ze swych rodziców, Gwydionie – powiedziała Morgiana i jej dłoń zacisnęła się na jego ręce, ale zadziwił...
choćbyś i mnie miał waszmość tak pochlastać, zawszeć winszuję, winszuję! – Et, dalibyście sobie waszmościowie pokój; bo w rzeczy nie macie się...
– Kiedy tylko dotrzemy tam, gdzie mają w miarę rozwinięty przemysł – dodał po chwili – będziemy musieli sprawić sobie trochę odtylcowych...
— Siadaj, chłopaku — powiedział dowódca...
– Zgadzam się – powiedziała nie ociągając się Colette...
— Tego kuśnierza mogłabyś lepiej pamiętać, skoro zetknęłaś się z nim osobiście — powiedziałam z niezadowoleniem i naganą...
— Chce pan powiedzieć, że rurę założono, kiedy nie było jeszcze krateru ani tego wąwozu? — spytałem...
08 Przyno�cie wi�c owoc godny nawr�cenia,09 a nie wmawiajcie sobie: Abrahama mamy za ojca, bo powiadam wam: Z tych kamieni B�g mo�e wywie�� syn�w Abrahamowi...
Służy też temu miejscu i ono, cośmy w pytaniu: Jeśli czarownicy czary swoje zawsze z szatanami odprawują? powiedzieli, gdzie położyła się przeszkoda trojaka,...
Zanim ktokolwiek zdążył coś powiedzieć, w wieży nad nimi zadzwonił dzwon; brzmiał przeraźliwie głośno i nisko - jak żaden inny, które słyszała Miriamele...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Powziąłem takie postanowienie jako chłopiec i przeszło ono ze mną w sen, gdzie jestem Ptaśkiem.
Najpierw fruwamy z Pertą w nowym tańcu. W tańcu tym przelatujemy nad sobą nawzajem, jedno opada górą po przeciwnej stronie, tak że drugie przefruwa z kolei nad tym, które opadło. To piękny taniec, lecz trudny do wykonania w ciasnocie klatki. Jak wspaniale byłoby móc fruwać na wolności.
Po tańcu Perta przykuca nisko i nawołuje mnie: piip-piip-piip. Karmię ją bez trudu. Nadszedł czas, abym się z nią połączył, i ona na to czeka. Wiem, że zawiązek jajka w jej wnętrzu czeka na moje nasienie. Chcę przenieść w nią nasienie, wiedzieć, że jest bezpiecznie zagrzebane w jajeczku.
— Ptaśku, czego się lękasz? Chcesz mieć ze mną gniazdo? Czuję, że mielibyśmy wspaniałe dzieci, że ja i ty bylibyśmy w każdym z nich, że po raz pierwszy jajka, które noszę, wypełniłyby się życiem — naszym życiem. Czego się lękasz?
Patrzę na nią. Tak bardzo ją kocham. Jej słowa są takie, jakie sam wymyśliłem, wyśniłem, wyśpiewałem. To więcej niż fruwanie.
— Perto, najpierw muszę ci coś powiedzieć.
— Czy masz gdzieś inną samiczkę, inne gniazdo?
— Nie. To nie jest takie proste, Perto.
— To, co powiedziałam, wcale nie jest proste.
— Posłuchaj mnie uważnie. Posłuchaj tego, co mówię, tak samo pilnie jak tego, jak mówię. Chcę, abyś wiedziała, że mówię prawdę. Chcę, abyś wiedziała, kim jestem, abyśmy mogli naprawdę być razem.
— Mów, Ptaśku. Powiedz mi.
— Perto, to, co wspólnie przeżywamy, nie jest rzeczywistością.
Perta przenosi spojrzenie z lewego oka na prawe, ale nic nie mówi.
— W rzeczywistości jestem chłopcem z tamtej strony klatki. Pokazuję jej siebie-chłopca w awiarium. Krzątam się tam, napełniam miseczki pokarmem, zmieniam wodę.
— To, co przeżywamy razem tutaj, jest tylko snem. Wyśniłem cię w moim śnie. Chciałem, abyś była, więc cię wyśniłem.
Czekam. Perta milczy. Jeszcze dwa razy zmienia oko, którym na mnie patrzy, raz macha skrzydełkami. Czy ona w ogóle jest w stanie to pojąć?
— Jako chłopiec, Perto, poszedłem w realnym świecie gdzieś, gdzie mi cię ofiarowano. I przyniosłem cię tu, do klatki.
Czekam na jakikolwiek znak, że Perta podąża myślą za tym, co mówię, że rozumie. Gdybym sam lepiej to wszystko rozumiał, umiałbym lepiej wyjaśnić. Perta przygląda mi się bacznie.
— Mów dalej, Ptaśku. Ja słucham.
— Widzisz, Perto, to, że jesteśmy tu razem, stało się możliwe za sprawą dwóch rzeczy: snu, który śniłem we śnie, i potem ptaka, którego tutaj przyniosłem, a który za dnia fruwa samotnie po klatce. Jesteś ptakiem z mego snu we śnie i jesteś ptakiem, którego kocham jako chłopiec, ale poznać nie mogę. Tutaj we śnie tkwisz między jednym a drugim. Ja zaś jestem tu, w swoim śnie, ponieważ chcę tu być. Chcę być z tobą i dlatego tak się stało.
Milknę. Już sam nie rozumiem, co mówię. Za bardzo jestem Ptakiem, by rozumieć. W umyśle chłopca powstają pojęcia, słowa, ale umysł ptaka nie jest zdolny ich pojąć. Widzę Pertę nie jako ptaka, lecz jako drugą istotę, taką samą jak ja, w której jestem zakochany. To, co mówię, brzmi jak brednie szaleńca. Jakże mogę oczekiwać, że Perta zrozumie to, że uwierzy, skoro ja sam nie potrafię? Milknę.
— Mów, Ptaśku. Mów dalej.
— To już prawie wszystko, Perto. Jako chłopiec z tamtej strony klatki, w rzeczywistości, kiedy sen się kończy, mam w posiadaniu wszystkie ptaki, które tutaj widzisz. Kupiłem Ptasię, kupiłem Alfonsa. Kiedyś trzymałem je wszystkie w mojej sypialni, nie tutaj. To ja zbudowałem tę klatkę, w której teraz fruwamy. Kiedy jestem chłopcem, odwiedzam miejsca, których stąd nie widać. Jako chłopiec, żyję wśród innych istot takich jak ja. W tamtym świecie jestem jeszcze bardzo młody, niezdolny do samodzielnego życia. Mam matkę i ojca, z którymi mieszkam. Mój dom stoi tam, poza klatką. Gdybym przestał tu przychodzić, doglądać, karmić ptaki, całe tutejsze życie by zamarło, wszystko by się skończyło. Rozumiesz, co mówię?
— Oczywiście, że nie rozumiem, Ptaśku. Wiesz, że nie mogę rozumieć. Jestem ptakiem — to, co mówisz, nic dla mnie nie znaczy.
— Ale czy mi wierzysz, Perto? Czy nie myślisz, że kłamię, kiedy ci to mówię?
— Nie, Ptaśku. Ja jestem ptakiem. Twoja prawda nie może być moją prawdą.
Nie wiem, czemu tak mi zależy, żeby wiedziała. Czy to z nadziei, że jeśli jej powiem i mi uwierzy, to sen będzie prawdziwszy? Ale jak sen może być prawdziwszy? To tak jakby chcieć uczynić zero jeszcze bardziej zerem, pisząc zero-zero-zero dziesięć tysięcy razy pod rząd. A ono wciąż będzie zerem.