Pan Ralf był sam w pokoju, gdzie zazwyczaj jadał i przesiadywał wieczorami, jeżeli zyskowne zajęcia nie wzywały go na miasto...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
– Kiedy tylko dotrzemy tam, gdzie mają w miarę rozwinięty przemysł – dodał po chwili – będziemy musieli sprawić sobie trochę odtylcowych...
— Proszę pani, jeśli pojedzie pani do siedziby detektywów Dystryktu Zachodniego przy Pięćdziesiątej Piątej i Pine, gdzie podpisze pani dokument...
— Gdzie jesteśmy? — odważyłam się zapytać...
- Szczęście osiąga w procesie nieustannie realizowanej pełni życia i niezależne jest od celu, jaki pozwoli zrealizować los; a tam gdzie życie pełne, na miarę...
Służy też temu miejscu i ono, cośmy w pytaniu: Jeśli czarownicy czary swoje zawsze z szatanami odprawują? powiedzieli, gdzie położyła się przeszkoda trojaka,...
Pod ziemią mieliśmy nawet drogowskazy, dzięki czemu obcy wiedzieli gdzie się znajdują, chociaż zapewnianie przybyszom [kadrze i partyzantom] przewodnika było...
Wreszcie wczesnym popołudniem któregoś dnia Smuga oznajmił, że wraca jego przyjaciel i mogą mu złożyć wizytę w siedzibie towarzystwa, gdzie pracuje...
- A gdzie Natasza?- W ogr�dku, moja go��beczka, w ogr�dku! Id� do niej...
hłasko marek, dom mojej matki (rtf)Chodziłem czasem na przedmieście i wałęsałem się godzinami po piaszczystych i krzywych uliczkach, gdzie przycupnęły...
abW dolnej cze˛sći rysunku 1 została nakresĺona funkcja produkcji f(L), gdzieL oznacza liczbe˛ zatrudnionych i gdzie zaso´b kapitału jest dany, z...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Stało przed nim nie tknięte śniadanie, a obok jego dłoni, której palce nerwowo bębniły po stole, leżał zegarek. Dawno minęła godzina, o której, od długich lat, lichwiarz chował zegarek do kieszeni i pewnym krokiem schodził na dół, aby rozpocząć pracowity dzień. Tym razem jednak, równie obojętny na monotonne napomnienia zegarka, jak na nie tknięte śniadanie, siedział z głową wspartą na ręku i wzrokiem posępnie utkwionym w podłogę..
Taki odskok od regularnego i stałego obyczaju u człowieka tak regularnego i punktualnego we wszystkim, co posiada związek z codzienną pogonią za zyskiem, mógłby sam przez się stanowić dowód choroby lichwiarza. Że gnębi go jakieś moralne czy fizyczne cierpienie i to cierpienie poważne, jeśli mogło w ten sposób wpłynąć na podobnego człowieka, o tym jasno mówiła jego wybladła, zmęczona twarz i zapadłe, senne oczy, które uniósł wreszcie, jak gdyby z przestrachem, i spiesznie rozejrzał się wokół, niby ktoś, kto budzi się nagle i zrazu nie może zdać sobie sprawy, gdzie się znajduje.
— Coś się mnie uczepiło — powiedział — i w żaden sposób nie mogę otrząsnąć się z tego. Nigdy się nie rozpieszczałem i nie pozwolę sobie przecież na chorobę. Nigdy nie kaprysiłem, nie marudziłem, nie poddawałem się fantazjom. Ale jak człowiek może żyć bez ...
Przyłożył dłoń do czoła.
— Noc po nocy przychodzi i mija, a dla mnie nie ma spoczynku. Jeżeli nawet zasnę, to cóż to za sen pełen stłoczonych wokół mnie tych samych nienawistnych twarzy, tych samych nienawistnych ludzi? Wtrącają się we wszystko, co robię lub mówię, i zawsze wiodą mnie do klęski. Kiedy czuwam, też nie mogę odpocząć, bo ściga mnie ciągle ten groźny cień... cień, nie wiem sam czego... ten cień najgorszy z najgorszych. Muszę odpocząć! Jedna noc nieprzerwanego snu i znowu stanę się człowiekiem.
Mówiąc to, odepchnął stół, jak gdyby wstrętem przejmował go sam widok jadła, i bezwiednie spojrzał na zegarek, którego wskazówki zbliżały się do południa.
— Dziwne, dziwne — mruknął. — Południe, a Noggsa jeszcze nie ma. Jakaż pijacka burda mogła go zatrzymać? Dałbym coś niecoś — nawet trochę pieniędzy, pomimo tej okropnej straty — żeby zarżnął człowieka w karczemnej bójce albo włamał się do jakiegoś domu, albo opróżnił czyjąś kieszeń, albo zrobił coś innego, co sprawiłoby, że w żelaznych bransoletkach na nogach popłynąłby za morze i uwolnił mnie wreszcie od siebie. Jeszcze lepiej byłoby wystawić go na pokusę i skłonić do ograbienia mnie. Niechby sobie ukradł, co mu się podoba! Chętnie oddałbym go w ręce sprawiedliwości, bo przysiąc mogę, że to zdrajca! Jak mnie zdradza, gdzie i kiedy nie wiem, ale mocno go podejrzewam.
Pan Ralf poczekał jeszcze pół godziny, a potem wysłał swą gospodynię do mieszkania Newmana i kazał jej zapytać, czy kancelista zachorował i dlatego nie przyszedł, a także czemu nie dał znać. Kobieta wróciła z wiadomością, że pan Noggs nie nocował w domu i że niczego więcej nie można się tam o nim dowiedzieć.
— Ale — dodała — na dole jest jeden pan. Czekał przed drzwiami, kiedy wróciłam, a teraz mówi...
— Co mówi? — przerwał pan Ralf gniewnie. — Czy nie zapowiedziałem, że nikogo nie przyjmuję?!
— Mówił — podjęła kobieta przestraszona tym wybuchem — że ma bardzo pilny interes i nie da się odprawić, a ja myślałam, że może chodzi o...
— O co, u diabła? — zawołał. — Szpiegujesz mnie i coś tam sobie kombinujesz, w jakich sprawach ludzie tu przychodzą, co?
— Mój Boże! Widziałam, że się pan niepokoi, i myślałam tylko, że może chodzi o pana Noggsa.
— Widziałaś, że się niepokoję! — warknął lichwiarz. — Wszyscy mnie teraz obserwują! Gdzie ten człowiek? Nie mówiłaś mu chyba, że nie zszedłem jeszcze na dół?