Obould parsknął i zaczął iść w stronę drowa, lecz zatrzymał się i odwrócił, odsłaniając przez szczelinę w hełmie pożółkłe...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
W jakiej więc mierze obiektywny jest uzyskany przez nas opis świata, w szczególności - opis świata atomów? Fizyka klasyczna opierała się na przekonaniu (może...
Istotne jest, iż te dokumenty obejmują okres wykraczający poza ramyczasowe działania obecnego Parlamentu, a tym samym poza okres sprawowania władzy przez...
Chciałabym mękę waszej pracy pić przez rurkę, jak komar krew hipopotama - o ile to możli-we w ogóle - i przemieniać na moje idejki, takie piękne, takie motylki,...
Ulice Mardecin wybrukowane były granitowymi płytami, wytartymi przez całe pokolenia stóp i kół wozów, wszystkie zaś budynki zbudowano albo z cegły, albo z...
ver appetebat, cum Hannibal exhibernis movit; c) cum explicati-vum lub coincidens = gdy, skoro,przez to, �e (z tym�e trybem i cza-sem, jaki jest w zdaniu...
cz�stki (przed zmierzeniem jej cech), kt�ra nie znajduje si� nigdziew przestrzeni i czasie? Je�li za jeden obiekt uwa�a� to, co jestopisywane przez jeden wektor...
Przez jakiś czas obserwowałem ich i może dlatego, że byli nowi, patrzenie na nich sprawiało mi przyjemność; przy nich czułem się bezpieczny...
uśmierzyć bizony, gdy klatki przez dłuższy czas pozostaną odkryte?Tymczasem orszak zbliżył się do pierwszej klatki, przy której trzymało...
Wysunąwszy delikatnie ramię spod głowy Clare, wstał z łóżka, krzywiąc się z bólu, gdyż skaleczenia i rany, które przez noc trochę przyschły, znowu się...
mo unt po dejm ie pr óbê sko mun iko wan ia siê przez RPC z de mon em rpc...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Dwoma krokami przeszedł obok Kaer’lic, wyciągnął rękę, złapał biednego Fendera za kark i z łatwością wsadził go sobie pod pachę.
– Nigdy nie pertraktuj bez przygotowanej własnej propozycji – zauważył i odszedł zdecydowanym krokiem.

* * *

Drizzt nie był zaskoczony widząc Oboulda, schodzącego z dalekiego wzgórza, choć widok krasnoluda wytrącił go z równowagi. Poza wyrywającym się więźniem przy orku nie było nikogo. Skradając się za karawaną Drizzt opracował kilka zmyślnych pułapek, aby wraz z Jutrzenką mogli szybko wypaść spod osłony wysokich skał i zaatakować Oboulda. Lecz drow uznał, że takie plany nie są potrzebne. Wiedział już, jak walczy król orków, i chodziło tu nie tylko o jego fizyczną stronę. Obould nie uchyli się od oficjalnie rzuconego wyzwania.
A co z krasnoludem? Drizzt musiał znaleźć jakiś sposób, by Obould nie zabił nieszczęśnika. Może nie zacznie walczyć, dopóki król orków nie zagwarantuje mu bezpieczeństwa. Obserwując nadchodzącego Oboulda, drow coraz bardziej nabierał przekonania, że zdoła sprawić, aby ork nie zabił krasnoluda. Drizzt zaczynał zauważać w Obouldzie coś niezwykłego. Ork w pewien sposób przypominał Drizztowi Artemisa Entreri. Zbyt dumny i skupiony tylko na jednej rzeczy, zawsze gotów, by się sprawdzić... tylko przed kim? Pewnie przed samym sobą.
Drizzt nie miał nawet cienia wątpliwości, że Obould wyjdzie mu na spotkanie. Obserwował jego długie kroki, dostrzegł też inne orki i parę drowów idących szerokim łukiem za samotną postacią króla. Trzymając lewą dłoń na głowicy Lodowej Śmierci, wyciągnął Khazid’heę z przymocowanej do siodła pochwy i natychmiast opuścił broń tak, aby nie wyglądać groźnie.
Wytniemy jego serce, zaczął obiecywać miecz.
Będziesz milczeć i trzymać się z dala od moich myśli, odparł telepatycznie Drizzt. Rozprosz moją uwagę jeszcze raz, a zrzucę cię do przepaści i przykryję lawiną śniegu i zimnych kamieni.
Skupione myśli drowa były tak mocne i władcze, że świadomy miecz natychmiast zamilkł.

* * *

– Wygra, prawda? Dzięki magii, którą rzuciłaś na jego zbroję, Obould wygra, prawda? – dopytywała się Tsinka, podchodząc do miejsca, gdzie stały drowy.
Kaer’lic ignorowała ją przez większość drogi, co sprawiło tylko, że ogłupiała szamanka stała się jeszcze bardziej natarczywa.
Wreszcie kapłanka odwróciła się i spytała:
– Jest Gruumshem, prawda? Tsinka zamilkła i stanęła jak wryta.
– Drizzt to tylko drow-wojownik – powiedziała Kaer’lic. – A Obould to Gruumsh. Boisz się o Gruumsha?
Tsinka popatrzyła na nią zaskoczona, zastanawiając się, jak odpowiedzieć na zarzut braku wiary.
– Zatem milcz i rozkoszuj się widowiskiem – powiedziała Kaer’lic. Jej głos był tak władczy, zwłaszcza dla pozostającej pod wpływem zaklęcia Tsinki, że skutek wydanego polecenia był taki sam, jak w przypadku rozkazu Drizzta dla Khazid’hei.

* * *

– Powiedz, co masz do powiedzenia, i to szybko – powiedział Obould, stając naprzeciw drowa na wielkim, płaskim głazie. Jutrzenka zrobiła kilka kroków i odleciała, jak jej polecił Drizzt.
– Powiedz? – spytał drow.
Obould wypuścił biednego Fendera – krasnolud stęknął, lądując twarzą na skale.
– Przybyłeś jako poseł z Mithrilowej Hali?
– Nie byłem tam.
Uśmiech na twarzy Oboulda stał się szerszy, choć z trudem można go było dostrzec za przerażającym hełmem o kształcie czaszki.
– Wierzysz, że krasnoludy będą chciały się z tobą układać? – spytał drow.
– A mają inny wybór?
– Będą rozmawiać z tobą toporami i łukami. Ich odpowiedzią będzie tylko gniew.
– Mówiłeś, że nie było cię w Mithrilowej Hali.
– Czy muszę wracać do miejsca i osób, które tak dobrze znam, by przewidzieć działania klanu Battleharnmer?
– Tu chodzi o coś więcej niż klan Battlehammer – rzekł Obould, a Drizzt zauważył, że z twarzy orka zniknął uśmiech. Król warknął i kopnął skulonego Fendera, zrzucając go z głazu. Krasnolud potoczył się po zboczu.
Nagły przypływ gniewu wytrącił Drizzta z równowagi.
– Chcesz układać się z Mithrilową Halą? – raczej oznajmił, niż spytał. Nawet nie próbował ukryć zaskoczenia.
Obould patrzył na niego z nienawiścią przez szkliste osłony oczu.
Zewsząd atakowały Drizzta pytania. Skoro Obould chciał rozmawiać, czy to możliwe, że wojna miała się ku końcowi? Jeśli Drizzt pokonałby orka, czy okazałby nielojalność wobec Bruenora i jego ludu, zwłaszcza gdyby pojawił się teraz promyczek nadziei na koniec wojny?
– Wrócicie do swoich jaskiń? – wypalił, gdy tylko pytanie pojawiło się w jego głowie. Obould spojrzał na niego krzywo.
– Rozejrzyj się, drowie – powiedział. – To jest teraz mój dom. Moje królestwo! Kiedy leciałeś na swoim koniku, widziałeś wielkość Oboulda. Widziałeś Królestwo Mrocznych Strzał. Pamiętaj tę nazwę przez ostatnie minuty swego życia. Umrzesz w Mrocznych Strzałach, Drizzcie Do’Urdenie, a ptaki rozdziobią twoje ciało na górskim zboczu należącym do króla Oboulda – warknął i uniósłszy swój wielki miecz, zaczął iść w stronę drowa.
– Kto jest twoim następcą? – spytał Drizzt. Jego słowa sprawiły, że Obould zatrzymał się. – Muszę to wiedzieć, zanim zginiesz. Może ten ork będzie mądrzejszy niż Obould i zrozumie, że nie ma dla niego miejsca między krasnoludami, elfami i ludźmi. A jeśli nie, jego też zabiję i porozmawiam z jego następcą.
Drizzt widział, jak okryte za osłoną oczy orka rozszerzają się. Z rykiem, od którego zadrżały kamienie, Obould skoczył do przodu, wykonując gwałtowne pchnięcie. Wielki miecz buchnął płomieniami.