– Bourbon – zdecydował Eric...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
EXT REF1 SELECT lub 1106 EXT REF2 SELECT – na COMM, COMM+AI1 lub COMM*AI1...
choćbyś i mnie miał waszmość tak pochlastać, zawszeć winszuję, winszuję! – Et, dalibyście sobie waszmościowie pokój; bo w rzeczy nie macie się...
i rozmaitych spółek, parę silnych branż, jak górnicy, jeszcze zachowu- je resztki dawnej potęgi, ale zdecydowana większość trzyma się teraz za...
znalazł i któż zaręczy, czy ją znajdzie? – Prawda jest! Ale gdy Bóg go przez nasze ręce od Bohuna uwolnił i przez tyle niebezpieczeństw, przez...
i Hegel, stanęli zdecydowanie na stanowisku obiektywnego idealizmu, które przedstawia ją w formie niesłychanie mętnej i pełnej hipostaz...
168Opr�cz witaminy E, podawanej pacjentom trzy razy dziennie, drHaeger poleci� im uprawia� gimnastyk� i zdecydowanie zabroni�palenia...
Po prawej, najbliżej ściany hangaru, stały bok w bok nowiutkie Gromy i Błyskawice – nieco mniejsze wozy bojowe przystosowane do przewozu piechoty...
«Dlaczego więc ośmiela się podejść do kapłana za pierwszym razem, kiedy jest całkiem nieczysty, a za drugim razem – zbliżyć się nawet do...
Polecenie traceroute zwykle jest wykorzystywane w ten sposób, jak polecenie ping – jako parametr należy podać nazwę hosta docelowego...
Krzysztof przetarł palcami oczy i powtórzył bezdźwięcznym głosem: – Precz, precz, zabierzcie stąd tego człowieka...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Jakiś mężczyzna wszedł do pomieszczenia i rzucił okiem na Erica. Miał szarą, zaciętą twarz i Eric zdał sobie sprawę, że to jeden z agentów ochrony Mola.
– To Tom Johannson – wyjaśnił Mol. – On trzyma mnie przy życiu, jest moim doktorem Erikiem Sweetscentem. Ale służy mu do tego pistolet. Pokaż doktorowi swój pistolet, Tom. Pokaż, że możesz kropnąć każdego, w dowolnej chwili i z dowolnej odległości. Rozwal Virgila, kiedy pojawi się w korytarzu, strzel mu prosto w serce. Potem doktorek będzie mógł wkleić na to miejsce nowe serduszko. Ile czasu to zajmuje, doktorze? Dziesięć, piętnaście minut? – Mol głośno się roześmiał. Następnie skinął na Johannsona. – Tom, zamknij drzwi.
4
Agent spełnił polecenie. Mol stanął naprzeciw Erica.
– Proszę posłuchać, doktorze. Chcę pana o coś zapytać. Załóżmy, że zacząłby pan mnie operować, usunąłby pan stary żołądek, wstawił nowy i coś by nie wyszło. To by nie bolało, prawda? Bo byłbym nieprzytomny. Czy mógłby pan to zrobić? – Przypatrywał się twarzy Erica. – Wie pan, o co mi chodzi? Widzę, że tak. – Za nimi stał przy zamkniętych drzwiach niewzruszony ochroniarz, nie wpuszczając nikogo, uniemożliwiając innym usłyszenie tej rozmowy. Brał w niej udział tylko Eric. Sprawa w najwyższym stopniu poufna.
– Dlaczego tak? – zapytał po chwili Eric. – Nie lepiej skorzystać po prostu z lugera-magnum Johannsona? Skoro tego pan chce...
– Naprawdę nie wiem dlaczego – odparł Mol. – Chyba bez żadnego konkretnego powodu. Może z powodu śmierci żony. Powiedzmy, że z powodu obowiązków, które na mnie ciążą... i z których nie wywiązuję się prawidłowo, przynajmniej zdaniem wielu ludzi. Ja się z tym nie zgadzam, sądzę, że dobrze sobie radzę. Ale oni nie rozumieją wszystkich aspektów sytuacji. – Następnie przyznał: – I jestem zmęczony.
– To... dałoby się zrobić – stwierdził zgodnie z prawdą Eric.
– I pan mógłby to zrobić? – Oczy mężczyzny, bystre i skupione na Ericu, zapłonęły. Szacowały go z każdą upływającą sekundą.
– Tak, mógłbym.
Eric miał, prywatnie, dość osobliwe poglądy na temat samobójstwa. Pomimo lekarskiego kodeksu, etycznej postawy medycyny, był przekonany – w oparciu o pewne własne doświadczenia – że jeśli ktoś chce umrzeć, to ma do tego pełne prawo. Nie potrafił racjonalnie uzasadnić tego przekonania, nawet nie silił się na to. Teza wydawała mu się sama przez się oczywista. Nie znał żadnych dowodów przemawiających za tym, że życie jest dobrodziejstwem. Może takie było dla niektórych, dla innych najwyraźniej nie. Dla Gina Molinariego było koszmarem. Ten człowiek był chory, trapiły go wyrzuty sumienia, przygniatało olbrzymie, naprawdę beznadziejne zadanie: jego właśni ludzie, Ziemianie, nie darzyli go zaufaniem, nie cieszył się też szacunkiem, ani zaufaniem, ani podziwem mieszkańców Lilistaru. Do tego dochodziły jeszcze rozterki osobiste, zdarzenia z życia prywatnego, poczynając od nagłej, niespodziewanej śmierci żony, a kończąc na bólach żołądka. A to nie było chyba wszystko, uświadomił sobie z całą dobitnością Eric. Pozostawały jeszcze czynniki znane tylko Molowi. Decydujące czynniki, o których nie zamierzał nikomu mówić.
– I zrobiłby pan coś takiego? – zapytał Molinari.
Po długiej, bardzo długiej chwili Eric odpowiedział:
– Tak, zrobiłbym. Musiałaby to być umowa między nami dwoma. Pan by o to poprosił, ja spełniłbym prośbę i na tym by się skończyło. Byłaby to wyłącznie nasza sprawa.
– Tak. – Mol skinął głową i na jego twarzy odmalowała się ulga, jakby się odrobinę odprężył, jakby zyskał chwilę spokoju. – Teraz rozumiem, dlaczego Virgil pana polecał.
– Raz sam chciałem to ze sobą zrobić – wyznał Eric. – Całkiem niedawno.