I

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
Sztylet w jakiś sposób wypadł z rany na szyi martwego mężczyzny - prawdopodobnie sam wyszarpnął go w agonii...
Aż do wiosny tego roku schemat wyglądał następująco: coraz pospieszniejsze stosunki, po których następowała krótka drzemka (nawiasem mówiąc, ulubiony...
teresowaniem i w konsekwencji działaniem poprzedzonym decyzja-mi, są ograniczone wyłącznie tym, jakie znamy sposoby ich genero-wania, wytwarzania,...
Norma PN-N-01222 :1978 Kompozycja wydawnicza książki...
outsourcingu jest zacieśnienie się integracji dostawcy i klienta umowy outsourcingowej, jak również powstanie rozwiniętej sieci relacji klienta z...
bonz|ja,
By reading these future tenses may be observed the variations of shall and will...
Upakowanie materii żywej w osobne nośniki stało się cechą tak uderzającą i dominującą, że gdy na scenie pojawili się biologowie i zaczęli zadawać pytania na...
aparaty cyfrowe Rodzaj pamięci to informacja na temat tego na jakich kartach pamięci aparat zapisuje zdjęcia...
Wspiąwszy się na kopiec kamieni zaścielający brzeg strumienia, Pawldo zatrzymał się, by chwilę odetchnąć...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Garaż wygląda zupełnie niegroźnie.
Wciąż składała mapę.
- Myślę, że możemy spróbować, a jeśli coś nas wystraszy, to po
prostu uciekniemy.
- Gdzie jesteśmy teraz?
Otworzyła drzwi.
- Chodźmy na spacer - zaproponowała.
Ścieżka rowerowa biegła obok boiska, a następnie przecinała gęsto
zarośnięty teren. Gałęzie drzew stykały się w górze, wskutek czego czuli
się jak w tunelu. Z rzadka przesączał się przez nie promień słońca.
Czasem jakiś rowerzysta zmuszał ich do zejścia ze ścieżki na kilka sekund.
Spacer ich odświeżył. Po trzech dniach spędzonych w szpitalu,
dwóch - w więzieniu, siedmiu godzinach w samochodzie i pięciu
w motelu Mark ostatkiem sił powstrzymał się, żeby nie skoczyć w las.
Tęsknił za swoim rowerem i myślał, jak fajnie byłoby ścigać się teraz
z Rickym między drzewami, radośnie i bez zmartwień. Po prostu jak
dzieci. Tęsknił za zatłoczonymi ulicami kempingu dla przyczep pełnymi
ganiających wszędzie dzieciaków i przeróżnych, co chwila innych, gier.
Tęsknił za znanymi tylko sobie ścieżkami wokół Posiadłości Kołowej
Tuckera i długimi spacerami, do których tak się przyzwyczaił. I chociaż
mogło wydawać się to dziwne, tęsknił także za swoimi kryjówkami
pod jego osobistymi drzewami i przy należących wyłącznie do niego
strumieniach, gdzie mógł usiąść, pomyśleć i, tak, zaciągnąć się
i papierosem. Od poniedziałku nie wypalił ani jednego.
- Co ja tutaj robię? - zapytał ledwo słyszalnie.
- To ty wpadłeś na ten pomysł - odparła Reggie, wkładając ręce
w kieszenie swoich nowych dżinsów z Wal-Martu.
i - To moje ulubione pytanie tego tygodnia: „Co ja tutaj robię?"
Zadawałem je wszędzie - w szpitalu, w więzieniu, na sali sądowej.
Wszędzie.
- Chcesz wrócić do domu, Mark?
- A co to jest dom?
- Memphis. Zabiorę cię do matki.
- Tak, ale nie mógłbym z nią zostać, prawda? Pewnie nawet nie
zdążyłbym dojść do pokoju Ricky'ego, jak by mnie złapali, zaciągnęli
z powrotem do więzienia, do sądu, do Harry'ego, który byłby naprawdę
wściekły, nie sądzisz?
- Tak, ale mogłabym go przekonać.
Nikt nie przekona Harry'ego Roosevelta, uznał Mark. Już widział
siebie, jak siedzi w sądzie i próbuje wytłumaczyć, dlaczego uciekł.
Harry odesłałby go do aresztu, gdzie Dorem nie byłaby już tą samą
osobą. Żadnej pizzy. Żadnej telewizji. Pewnie zakuliby go w kajdany
i zamknęli w karcerze.
- Nie mogę tam wrócić, Reggie. Nie teraz.
Dyskutowali nad różnymi możliwościami wyjścia z sytuacji, aż
poczuli zmęczenie. Nic nie ustalili. Każdy nowy pomysł oznaczał tuzin
nowych problemów. Każdy sposób działania prowadził w końcu do
katastrofy. Oboje, chociaż oddzielnymi drogami, doszli do wniosku,
że nie ma prostego rozwiązania. Nie ma żadnego rozsądnego wyjścia.
każdy plan miał dyskwalifikujące go wady.
I żadne z nich nie wierzyło, że odkopią ciało Boyda Boyette'a. Byli
przekonani, że coś ich przestraszy i uciekną z powrotem do Memphis.
Nie mówili tego jednak głośno.
Reggie się zatrzymała. Po lewej stronie rozciągała się trawiasta
polana z niewielką altanką pośrodku. Po prawej widniała wąska
ścieżka, prowadząca do lasu.
- Chodźmy tędy - zaproponowała i zeszli ze ścieżki rowerowej.
Mark ruszył za nią.
Wiesz, dokąd idziemy? - spytał.
- Nie. Ale mimo to chodź za mną.
Ścieżka rozszerzyła się nieco, a potem nagle zniknęła. Ziemię
;zćismiecały puste butelki po piwie i opakowania po chipsach. Prze-
dzierali się między drzewami i przez zarośla, aż dotarli do niewielkiej
polanki. Niespodziewanie oślepiło ich słońce. Reggie osłoniła oczy
dłonią i spojrzała na rozciągający się przed nimi rząd drzew.
- Myślę, że to ten potok - oznajmiła.
- Jaki potok?
- Według mapy dom Clifforda styka się z West Park, a granicę
stanowi cieniutka zielona linia oznaczająca zapewne potok, rów albo
boś podobnego.
- Nie ma tam nic oprócz drzew.
~Reggie odeszła kilka kroków w bok, zatrzymała się i wskazała
- Spójrz, po drugiej stronie tych drzew widać dachy. Myślę, że to
;a Clifforda.
Mark zbliżył się i stanął na palcach.
- Widzę je - potwierdził.
- Chodź za mną - rzekła i ruszyli w kierunku drzew.
370 - 371
Dzień był piękny. Wybrali się na spacer do parku. Teren należał
do publicznie dostępnych. Nic im nie zagrażało.