Dwaj Ulgosi czekali na nich przy wejściu do jednego z tuneli...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
Metody przetwarzania AC Przetworniki delta Przetworniki delta charakteryzują się błędami przy szybkich zmianach sygnału...
resów, na które na le ¿y prze kie ro waæ wia do moœæ, plik fil tru mo¿e za wie raæ te sty za - war to œci przy chodz¹cej wia do mo œci, tak by na przyk³ad wia do...
— Proszę pani, jeśli pojedzie pani do siedziby detektywów Dystryktu Zachodniego przy Pięćdziesiątej Piątej i Pine, gdzie podpisze pani dokument...
uśmierzyć bizony, gdy klatki przez dłuższy czas pozostaną odkryte?Tymczasem orszak zbliżył się do pierwszej klatki, przy której trzymało...
Ed siedział właśnie przy biurku w rogu swojego salonu sprzedaży żując pierwsze tego dnia cygaro, kiedy zobaczył dwóch mężczyzn w roboczych koszulach i...
Nie miał czasu myśleć teraz o więźniu, bo gdy kilku ludzi zabrało się do rozbierania martwych kompanów, kłócąc się przy tym o łupy, reszta zaczęła...
jan brzechwa, wlosJan BrzechwaW�osPan starosta jad� przy stole,Naraz patrzy - w�os w rosole...
sność drugiej ćwierci; suma wniesiona do wspólnoty stanowić będzie jedną czwartą właści- wego wkładu, pozostałym zaś przy życiu małżonkom...
Kosmonauci informowali:- Zdumiewa twardy sen mieszkańców miasta, nie reagują zupełnie na światła lamp, przy pomocy których odnajdujemy drogę w labiryncie...
Chrystusa i Samarytank� - naturalnie przy studni - Malczewski malowa� trzykrotnie, ale �adne z tych uj�� nie odpowiada, jak podkre�la Kazimierz Wyka, przekazowi...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Skłonili się i zamienili kilka słów z Belgarathem. Byli niscy i potężnie zbudowani, jak tamci, którzy wyszli im na spotkanie w tunelu. Włosy mieli bardzo jasne, a oczy wielkie i prawie czarne.
- Tutaj zostawimy konie - oznajmił Belgarath. - Dalej musimy zejść po schodach. Ci ludzie zaopiekują się nimi.
Źrebak drżał z lęku. Garion musiał kilka razy powtórzyć, że ma tu zostać przy matce, ale w końcu zwierzę chyba zrozumiało. Chłopiec ruszył biegiem, by dogonić przyjaciół, którzy zniknęli już w tunelu.
Po obu stronach galerii widzieli drzwi, odsłaniające niewielkie pomieszczenia. Część z nich była wyraźnie pracowniami tego czy innego rodzaju, inne zostały przystosowane do mieszkania. Ulgosi w celach zajmowali się swoimi sprawami, nie zwracając uwagi na obcych. Niektórzy z jasnowłosych mieszkańców pracowali z metalem, inni z kamieniem, kilku z drewnem czy tkaniną. Jakaś kobieta doglądała dziecka.
Za nimi, w wielkiej grocie, znów zabrzmiał śpiew. Minęli pomieszczenie, w którym siedmiu Ulgosów siedziało w kręgu i recytowało chórem.
- Wiele czasu poświęcają na obowiązki religijne - zauważył Belgarath. - Religia jest głównym elementem ich życia.
- Dość nudne to życie - mruknął Barak.
Na końcu tunelu strome, wytarte stopnie prowadziły w dół. Schodzili, dla równowagi opierając się rękami o ściany.
- Łatwo byłoby tutaj zabłądzić - stwierdził Silk. - Straciłem orientację, w którą stronę się posuwamy.
- W dół - powiedział Hettar.
- Dzięki - burknął kwaśno Silk.
Schody prowadziły do kolejnej jaskini. Znowu wynurzyli się wysoko pod sklepieniem, lecz tym razem smukły most biegł od wylotu tunelu na drugą stronę przepaści.
- Przechodzimy - poinformował Belgarath. Wprowadził ich na zawieszone w półmroku przęsło.
Garion zerknął w dół. Zobaczył miriady otworów w ścianach groty. Ich ułożenie nie było symetryczne, a raczej zupełnie przypadkowe.
- Musi tu mieszkać mnóstwo ludzi - ocenił. Starzec kiwnął głową.
- To główna jaskinia jednego z większych ulgoskich plemion - potwierdził.
Pierwsze dysharmoniczne takty pradawnego hymnu ULa zabrzmiały, kiedy zbliżali się do końca mostu.
- Mogliby znaleźć jakąś inną melodię - mruknął zgryźliwie Barak. - Ta zaczyna mi już działać na nerwy.
- Powiem o tym pierwszemu spotkanemu Ulgosowi - obiecał Silk. - Jestem pewien, że z radością zmienią dla ciebie swoje pieśni.
- Bardzo śmieszne.
- Pewnie nie przyszło im do głowy, że te hymny nie budzą powszechnego zachwytu.
- Dasz już spokój?
- Wiesz, śpiewają to dopiero od pięciu tysięcy lat.
- Wystarczy, Silku - wtrąciła ciocia Pol.
- Co tylko rozkażesz, pani - odparł drwiąco Silk. Wkroczyli do kolejnego tunelu i podążali nim aż do rozwidlenia. Belgarath bez wahania skręcił w lewo.
- Jesteś pewien? - zapytał Silk. - Mogę się mylić, ale mam wrażenie, że krążymy w koło.
- Istotnie.
- I pewnie nie chcesz tego wyjaśnić?
- Wolałem nie wchodzić do pewnej jaskini, więc musieliśmy ją okrążyć.
- A czemu nie chciałeś wchodzić?
- Jest niestabilna. Strop może runąć od najlżejszego dźwięku.
- Aha...
- To jedno z niebezpieczeństw, które się tu spotyka.
- Nie musisz wchodzić w szczegóły, przyjacielu. - Silk spojrzał niespokojnie w górę. Był bardziej niż zwykle gadatliwy. Garion sam odczuwał duszność na myśl o wszystkich tych skałach dookoła... Dlatego potrafił wejrzeć w myśli Silka. Niektórzy ludzie nie mogą znieść poczucia zamknięcia i Drasanin wyraźnie do nich należał. Chłopiec również podniósł głowę i wydawało mu się, że czuje na barkach ciężar ogromnej góry. Silk, pomyślał, nie jest tu jedynym, którego niepokoi ta olbrzymia masa nad nimi.
Korytarz doprowadził ich do niewielkiej groty z czystym jak szkło jeziorem pośrodku. Jezioro było płytkie, a biały żwir pokrywał dno. W centrum wyrastała wyspa, na niej zaś budynek w tym samym kształcie piramidy, jak budowle zrujnowanego miasta Prolgu. Otaczał go pierścień kolumn, tu i tam stały ławy z białego kamienia. Lśniące kryształowe kule zwisały na łańcuchach ze stropu, około trzydziestu stóp nad głowami, ich blask zaś, choć słaby, był jednak wyraźnie mocniejszy niż w mijanych dotąd korytarzach. Chodnik z białego marmuru prowadził z brzegu na wyspę, a na jego końcu czekał niezwykle stary człowiek. Spoglądał ku nim ponad nieruchomymi wodami.
- Yad ho, Belgarath! - zawołał. - Groja UL.
- Gorimie... - Belgarath skłonił się formalnie. - Yad ho, groja UL.
Po marmurowym pomoście dotarli na wyspę. Belgarath serdecznie uścisnął dłoń starca i powiedział coś w gardłowej mowie Ulgosów.
Gorim Ulgosów wydawał się niezwykle stary. Włosy i brodę miał długie, srebrzyste, szatę zaś śnieżnobiałą. Była w nim jakaś powaga i godność, co Garion wyczuł natychmiast. Wiedział, choć nie miał pojęcia skąd, że zbliża się do człowieka świątobliwego, może najbardziej świątobliwego na całym świecie.