Droma zmarszczy³ brwi...

Serwis znalezionych haseł

Odnośniki

• Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
• Kerry uniosła brwi...
• xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxc
• Patrzyła uważnie na mnicha, lecz tym razem na jego twarzy widziała tylko szczery wyraz troski...
• Art
• • skrzynia biegów, długa – ponieważ jest wiele szybkich partii (łuki, czasami proste), na których to właśnie dużą prędkością można sporo...
• WITH SUFFICIENT NOTICE THEY CAN BE MADE AVAILABLE IN DRUMSFROM LOS ANGELES...
• Nina Łuszczewska nadzwyczaj wiele czasu poświęcając wychowaniu córek i czytaniu wszystkich prawie rozglośniejszych nowości literackich, mniej się...
• Jednak potężniejsza od atomowej bomba wodorowa była również tylko zapalnikiem — bomby plazmowej...
• – Spróbujcie go wywołać! – polecił Lindsay...
•   Dorcas wpięła sobie we włosy stokrotkę; kiedy jednak szliśmy wzdłuż kamiennych ścian (ja owinięty szczelnie w mój płaszcz, a tym samym całkowicie...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

– My, Rynowie, podczas snu musimy czêsto zmieniaæ u³o¿enie
cia³a – powiedzia³. – Nigdy nie œpimy dwukrotnie w tym samym
miejscu.
– Nastêpnym razem wynajmê salê balow¹ – oœwiadczy³ sarka-
stycznie Solo. – Czy wtedy bêdziesz mia³ doœæ miejsca do spania?
248
– Moi ziomkowie s¹ bardzo przes¹dni – rzek³a istota, kiedy obaj ruszyli dalej korytarzem. – Nigdy nie jadamy trzy razy z tego
samego talerza. Mamy równie¿ wiele przes¹dów dotycz¹cych p³y-
nów ustrojowych...
Han uniós³ rêce na wysokoœæ g³owy.
– Nie chcê o tym wiedzieæ! – Spojrza³ na Dromê. – A w³aœ-
ciwie dlaczego jeszcze jesteœ na pok³adzie „Królowej”? Powiedzia³eœ
mi, ¿e lecisz tylko na Vortex.
Droma wzruszy³ ramionami.
– Doszed³em do wniosku, ¿e bêdê mia³ wiêksz¹ szansê znaleŸæ
statek, który leci z Ralltiira na Bilbringi.
– Ta-a – przyzna³ z namys³em Korelianin. – A co z biletem?
S¹dzi³em, ¿e zap³aci³eœ tylko za przelot na Vortex.
Droma u³o¿y³ rysy twarzy w wyraz ura¿onej niewinnoœci.
– Prawdê mówi¹c, wykorzysta³em czêœæ twojej wygranej w sa-
baka – odpar³ beztrosko. – Pozostawi³em sobie sumê wystarczaj¹c¹
na op³acenie kosztów dalszej podró¿y.
– Coœ podobnego! – parskn¹³ Solo.
Na twarz Ryna powróci³ zwyk³y wyraz przekory.
– Czy¿byœ nie chcia³ mi siê odwdziêczyæ, skoro nie wzi¹³em
od ciebie ani kredyta za wró¿enie z kart? – zapyta³.
Han znów przystan¹³.
– Nie wzi¹³eœ ani kredyta? – powtórzy³ zdumiony. – Przecie¿
wczeœniej sam u³o¿y³eœ karty.
– Nie przypominam sobie, ¿ebyœ kaza³ mi przestaæ wró¿yæ.
– Stara³em siê byæ uprzejmy.
– Coœ niesamowitego – oznajmi³ Droma. – Jesteœ niemo¿liwy.
– Hej, ¿ebyœ wiedzia³, w jakim towarzystwie mam zwyczaj siê
obracaæ...
Droma sprawia³ wra¿enie oszo³omionego.
– Bogatych i s³awnych klientów, zajmuj¹cych siê naprawianiem
gwiezdnych statków?
– Ja...ach, to beznadziejna sprawa – mrukn¹³ z rezygnacj¹ Solo.
Zarzuci³ na ramiê pas podró¿nej torby i przyspieszy³. Liczy³ na
to, ¿e krótkonogi Ryn nie dotrzyma mu kroku. I rzeczywiœcie, po
dziesiêciu d³ugich susach pozostawi³ Dromê daleko za sob¹. Skrêci³
w jeden boczny korytarz, a potem w drugi. Nagle poczu³, ¿e od ty³u
chwytaj¹ go mocarne rêce. Unosz¹ w powietrze, obracaj¹...
– Hanie! – wrzasn¹³ napastnik i przytuli³ siê do niego, jakby od
si³y uœcisku mia³o zale¿eæ jego ¿ycie. – Nawet nie bêdê usi³owa³
249
zgadn¹æ, do jakich obietnic uciek³ siê Scaur, aby namówiæ ciê na udzia³ w tej wyprawie! Nie masz pojêcia, jak siê cieszê, ¿e ciê wi-dzê. – Scaur? – powtórzy³ zdezorientowany Solo. Przyjrza³ siê twa-
rzy napastnika i nagle sobie przypomnia³. – Showolter? Co, u...
– Dopadli nas w mojej kabinie, Hanie. Agenci, pozostaj¹cy na
us³ugach Yuuzhan Vongów. Zabili dwoje moich funkcjonariuszy.
Trafi³em jednego z wrogów, ale drugi zdo³a³ uciec... podstêpny
i oœliz³y Rodianin, nazywa siê Capo. Prawdopodobnie ma na pok³a-
dzie „Królowej” wspólników albo pomocników. Przypuszczam, ¿e
w tej chwili wszyscy nas szukaj¹. Musisz znaleŸæ bezpieczne miej-
sce i je ukryæ.
Han powiód³ spojrzeniem za ruchem rêki Showoltera. Popa-
trzy³ na Elan i Vergere.
– Dlaczego to takie wa¿ne... – zacz¹³.
– To Yuuzhanki – wychrypia³ mê¿czyzna. – Uciekinierki.
Zdumiony Korelianin otworzy³ usta i jeszcze raz spojrza³ na
obie istoty. Przygl¹da³ siê im kilka chwil, po czym przeniós³ spoj-
rzenie na oficera Wywiadu.
– Jakim cudem...
– Czy to twój partner? – przerwa³ mu Showolter.
Han odwróci³ siê jak u¿¹dlony. Spiorunowa³ Dromê gniewnym
spojrzeniem. Ryn zmarszczy³ brwi i popatrzy³ pytaj¹co na cz³owieka.
– On jest... – zacz¹³ Solo.
– Tylko dopóki... nie przylecimy na Bilbringi, Hanie – nalega³
Showolter. Jego g³os zaczyna³ siê za³amywaæ.
– Hanie? – powtórzy³ Droma, najwyraŸniej zdziwiony i zanie-
pokojony.
Major WNR nagle zwiotcza³, osun¹³ siê po œcianie korytarza
i usiad³ na pod³odze. Nogi nie mog³y d³u¿ej utrzymywaæ ciê¿aru
cia³a. Han usi³owa³ go podtrzymaæ, ale nadaremnie. Przykucn¹³ pod
œcian¹ obok niego.
– Moi agenci zajm¹ siê nimi, kiedy przylecimy na Bilbringi. –
Oficer Wywiadu jêkn¹³ z bólu.
Han uœwiadomi³ sobie, ¿e ma zakrwawione d³onie. Dopiero te-
raz zwróci³ uwagê na ranê rozmówcy.
– Jesteœ ranny...
Showolter pokrêci³ g³ow¹.
– Nie mog³em... traciæ czasu – oznajmi³ cicho. – Przyœlij leka-
rza... to nic powa¿nego.
250
Han wsta³ i z³apa³ za rêkê przechodz¹cego korytarzem stewarda.
– Ten cz³owiek musi trafiæ do ambulatorium – rozkaza³. – I to
szybko. Rozumiesz?
Okr¹g³a g³owa Durosjanina opad³a i podskoczy³a niczym sp³a-
wik na powierzchni wzburzonego morza.
– Tak jest. Natychmiast.
Han przynagli³ go do poœpiechu silnym pchniêciem w plecy,
a potem pochyli³ siê nad Showolterem.
– Masz jak¹œ broñ? – zapyta³.
Oficer spojrza³ na niego i kiwn¹³ g³ow¹.
– Myœlisz, ¿e bêdziesz potrzebowa³?
Han powstrzyma³ d³oñ mê¿czyzny, ¿eby nie powêdrowa³a pod
pachê, do ukrytej kabury.
– Nie, to ty bêdziesz potrzebowa³ – odpar³ oschle. – Na wypa-
dek, gdyby ciê odnaleŸli.
Showolter skrzywi³ siê i zamkn¹³ oczy.
– Nie traæ czasu, Hanie – powiedzia³. – Liczy siê ka¿da chwila.
Korelianin odwróci³ siê ku uciekinierkom.
– Pójdziecie teraz ze mn¹ – oznajmi³ w³adczym tonem. –
A je¿eli sprawicie mi k³opot, zamknê was w schowku na baga¿ na
ca³¹ resztê podró¿y. Rozumiecie?
Istota wygl¹daj¹ca jak kobieta zmarszczy³a gniewnie brwi
i chcia³a zaprotestowaæ, ale ni¿sza i podobna do dziwnego ptaka
potulnie kiwnê³a g³ow¹.

copyright � 2009 Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
design by baryman
yoga