zobowiązania osób, które uległy capitis deminutio itd...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
resów, na które na le ¿y prze kie ro waæ wia do moœæ, plik fil tru mo¿e za wie raæ te sty za - war to œci przy chodz¹cej wia do mo œci, tak by na przyk³ad wia do...
przekazywaniu właściwym adresatom we właściwym czasie informacji, które zostaną zrozumiane zgodnie z intencją nadawcy;zdolności do właściwego odbioru...
304 Roz dzia³ 17: Pocz ta elek tro nicz na Cc:Jest to li sta ad resów e-ma il, na które zo sta nie wys³ana ko pia „do wia do mo œci”...
Od strony ulicy prawie wszystkie bary oraz mniejsze sklepy zamiast ścian miały różnego rodzaju żaluzje, które usuwano całkowicie lub rolowano na czas otwarcia...
Wysunąwszy delikatnie ramię spod głowy Clare, wstał z łóżka, krzywiąc się z bólu, gdyż skaleczenia i rany, które przez noc trochę przyschły, znowu się...
S�d Najwy�szy z kolei zauwa�a, �e prawo do odmowy zastosowania przepis�w ustawy, kt�re s�dy uznaj� za sprzeczne z konstytucj�, wynika z trzech wyra�onych w niej zasad: jej...
Ustalenie zakresu poj�cia zwyk�ych potrzeb rodziny zale�y od kryterium, kt�re stanowi� b�dzie podstaw� zdefiniowania tego poj�cia...
Program komputerowy jest sekwencją rozkazów, które muszą być wykonane w określonym porządku, zaś wynik działania rozkazu często zależy od wyniku...
pozytywistycznych, które wszelkie warianty artyzmu traktują jako instrumenty krasomówcze, a wartość słowa poetyckiego pragną mierzyć wartością...
Diagnozowanie problem�w z niskopoziomowym ruchem IPPierwsza seria test�w bada niskopoziomowe us�ugi, kt�re s� niezb�dne do pracy Samby...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Dalsze skutki to np. dopuszczalność nowacji (§
153, 4) czy kompensacji (§ 154, 2) zobowiązań
naturalnych10.
§ 124. Podmioty zobowiązań
1. Zobowiązania jednostkowe i osobiste.
Indywidualistyczny charakter rzymskiego prawa
prywatnego znajdował swój wyraz także w
zobowiązaniach. Tak jak właścicielami były w
Rzymie z reguły jednostki (§ 109, 2), tak też w roli
wierzycieli i dłużników występowały najczęściej
pojedyncze osoby.
Węzeł obligacyjny miał przy tym ściśle
osobisty charakter, szczególnie wyraźny w
dawnym prawie (§ 132, 1). Tylko powoli i z
wielkimi oporami torowała sobie drogę idea
dopuszczalności zmiany osoby po stronie wierzy-
ciela czy dłużnika, przy zachowaniu tożsamości
istniejącego węzła obligacyjnego. Łatwiej doszło
do tego w prawie spadkowym; dziedziczenie
wierzytelności i długów było znane już w Ustawie
XII tablic, ale i tutaj niektóre zobowiązania z
deliktów nigdy nie stały się dziedziczne (G. 4,
112). Natomiast przenoszenie wierzytelności i
długów w obrocie między żyjącymi stało się w Rzymie możliwe dość późno, i to przy
zastosowaniu uciążliwych urządzeń pośrednich (§
152).
2. Wielość podmiotów zobowiązania.
Odchyleniem od podstawowego typu zobowiązań
jednostkowych były zobowiązania, w których po
stronie wierzyciela czy dłużnika występowało
równocześnie więcej osób.
Szczególnie rychło i często prowadziły do takich
sytuacji przepisy prawa spadkowego, na mocy
których na miejsce dotychczasowego wierzyciela
czy dłużnika wchodziła cała grupa
współdziedziców (§161, 3). Ponadto takie
zobowiązanie można było ustanowić również
przez czynność prawną, a specjalnie nadawała się
do tego stypulacja (§ 132, 6).
10 Zobowiązania naturalne przetrwały do naszych czasów, ale w wąskim zakresie (art. 411 pkt 2 i 3 oraz 413 k.c.). Ich znaczenie jest obecnie niewielkie, a tendencja ustawodawcy restrykcyjna. W.
Czachórski, s. 48-49; Z. Radwański, s. 41-42. Określa się je obecnie jako zobowiązania niezupełne.

Wszakże i w takim zobowiązaniu z wielością
podmiotów uprawnienia i obowiązki uczestników
kolektywu miały, o ile możności, charakter
zindywidualizowany.
3. Zobowiązania podzielne. Jeżeli
świadczenie było podzielne, tzn. że można je było
rozłożyć na części bez stosunkowej utraty wartości
(tak właśnie w najczęstszym praktycznie
przypadku zobowiązań pieniężnych), to przy
wielości dłużników lub wierzycieli następowała
automatyczna indywidualizacji a zobowiązania.
Wyraża to stara zasada: nomina ipso iure divisa
— „wierzytelności dzieli się z mocy samego
prawa”. Zasada ta sięga swoją tradycją Ustawy XII
tablic i dotyczyła najpierw zobowiązań spadkowych
(C. 3, 36, 6; 2, 3, 26), rozszerzyła się jednak na
inne przypadki świadczeń podzielnych, a Justynian
popierał ją do tego stopnia, że próbował
indywidualizować przez podział nawet
zobowiązania solidarne (zob. niżej, pkt 5).
Praktyczne konsekwencje zasady podziału
zobowiązań z podzielnym świadczeniem były
bardzo poważne. Zarówno wierzytelności, jak i
długi rozpadały się wtedy na tyle osobnych
zobowiązań, ilu było współuczestników po jednej
czy po drugiej stronie. Kwoty przypadające na
poszczególnych współuczestników były w
zasadzie równe, chyba że odmienne proporcje
wynikały z podstawowego stosunku prawnego,
który ich łączył (np. z dziedziczenia w nierównych
częściach)”. W aspekcie procesowym podział
wierzytelności pociągał za sobą konieczność
osobnego dochodzenia cząstkowych należności i
ryzyko niewypłacalności cząstkowych dłużników,
był więc znacznym utrudnieniem sytuacji
wierzyciela. Podobnie komplikowała się sytuacja
dłużnika, który musiał odpowiadać wobec każdego
z cząstkowych wierzycieli.
4. Zobowiązania kumulatywne. Surowość represji w rzymskim prawie deliktowym polegała
między innymi na tym, że współsprawcy tego
samego deliktu odpowiadali wobec
poszkodowanego indywidualnie, ale każdy musiał