Spojrzała na radio z zegarem, marki Sony, które podarowała jej matka...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
resów, na które na le ¿y prze kie ro waæ wia do moœæ, plik fil tru mo¿e za wie raæ te sty za - war to œci przy chodz¹cej wia do mo œci, tak by na przyk³ad wia do...
przekazywaniu właściwym adresatom we właściwym czasie informacji, które zostaną zrozumiane zgodnie z intencją nadawcy;zdolności do właściwego odbioru...
304 Roz dzia³ 17: Pocz ta elek tro nicz na Cc:Jest to li sta ad resów e-ma il, na które zo sta nie wys³ana ko pia „do wia do mo œci”...
Od strony ulicy prawie wszystkie bary oraz mniejsze sklepy zamiast ścian miały różnego rodzaju żaluzje, które usuwano całkowicie lub rolowano na czas otwarcia...
Wysunąwszy delikatnie ramię spod głowy Clare, wstał z łóżka, krzywiąc się z bólu, gdyż skaleczenia i rany, które przez noc trochę przyschły, znowu się...
S�d Najwy�szy z kolei zauwa�a, �e prawo do odmowy zastosowania przepis�w ustawy, kt�re s�dy uznaj� za sprzeczne z konstytucj�, wynika z trzech wyra�onych w niej zasad: jej...
Ustalenie zakresu poj�cia zwyk�ych potrzeb rodziny zale�y od kryterium, kt�re stanowi� b�dzie podstaw� zdefiniowania tego poj�cia...
Program komputerowy jest sekwencją rozkazów, które muszą być wykonane w określonym porządku, zaś wynik działania rozkazu często zależy od wyniku...
pozytywistycznych, które wszelkie warianty artyzmu traktują jako instrumenty krasomówcze, a wartość słowa poetyckiego pragną mierzyć wartością...
Diagnozowanie problem�w z niskopoziomowym ruchem IPPierwsza seria test�w bada niskopoziomowe us�ugi, kt�re s� niezb�dne do pracy Samby...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Nie powiedziała o tym prezencie Adamowi, gdyż stał się bardzo drażliwy na punkcie hojności jej rodziców, czyli - jak on to nazywał - wtrącania się w ich sprawy. Jennifer podejrzewała, że bolało go to jedynie z powodu skąpstwa jego własnego ojca. Nie stanowiło dla niej tajemnicy, że doktor David Schonberg był tak przeciwny małżeństwu syna, iż kiedy Adam postawił na swoim i poślubił ją, został w praktyce wydziedziczony. Odczuła rodzaj satysfakcji na myśl o tym, jak wściekły będzie stary doktor, jeżeli ona rzeczywiście jest w ciąży. Z ociąganiem wstała, rozprostowując obolałe stawy. Wyszczotkowała długie, ciemne włosy i uważnie obejrzała w lustrze twarz, aby upewnić się, że jej piękne usta i błękitne oczy nie zdradzają niepokoju. Lepiej nie denerwować Adama przed czasem.
Z promiennym uśmiechem wkroczyła do pokoju, gdzie jej mąż po raz dziesiąty powtarzał swoje wystąpienie.
- Czy mówienie do siebie nie jest pierwszym objawem obłędu? - zażartowała.
- Dobre! - przyznał Adam. - Zwłaszcza iż nie podejrzewałem, że Śpiąca Królewna potrafi myśleć przed południem.
- Jak ci idzie? - spytała obejmując go i nadstawiając usta do pocałunku.
- Skróciłem wystąpienie do wymaganych piętnastu minut. A co dalej, nie wiem. - Pochylił głowę i pocałował ją.
- Ależ Adamie, na pewno pójdzie ci świetnie. Słuchaj, a może tak wygłosisz ten referat przede mną? - Nalała sobie kawy i rozsiadła się wygodnie w fotelu. - Na jaką chorobę cierpi pacjent?
- Obecne rozpoznanie wskazuje na opóźnioną dyskinezę.
- A co to takiego? - zdziwiła się Jennifer.
- To rodzaj zaburzeń neurologicznych przejawiający się różnego rodzaju mimowolnymi ruchami. Ma związek z pewnymi lekami stosowanymi w leczeniu psychiatrycznym...
Jennifer pokiwała głową, udając zainteresowanie, ale już po minucie wróciła myślami do tego, że może być w ciąży.
Rozdział drugi

Gabinet Doktora Clarka Vandermera znajdował się na Trzydziestej Szóstej Ulicy, tuż przy skrzyżowaniu z Park Avenue. Jennifer wsiadła do jadącego wzdłuż Lexington Avenue metra, które dowiozło ją do Trzydziestej Trzeciej, a stamtąd poszła już pieszo. Budynek, w którym mieścił się gabinet, był wielkim wieżowcem mieszkalnym z baldachimem nad wejściem i portierem w liberii. Do pomieszczeń wynajętych na gabinety wchodziło się na prawo od głównego wejścia. Jennifer otworzyła drzwi i zawahała się przez moment, gdy doleciał ją nikły zapach spirytusu salicylowego. Nigdy nie lubiła chodzić do ginekologa, a perspektywa tego, że może być w ciąży, czyniła wizytę jeszcze bardziej nieprzyjemną.
Szła wyłożonym dywanem korytarzem, czytając nazwiska wypisane złotymi literami na drzwiach. Minęła gabinety dwóch dentystów i jednego pediatry, i zatrzymała się przed drzwiami, na których widniał napis: „Zespół Lekarzy Ginekologów”. Poniżej umieszczono listę nazwisk lekarzy. Drugie w kolejności było nazwisko doktora Clarka Vandermera.
Jennifer zdjęła płaszcz - za który zapłaciła trzydzieści pięć dolarów w sklepie z używanymi rzeczami w Soho - i przewiesiła go sobie przez ramię. Pod nim miała elegancką, kupioną ostatnio przez matkę sukienkę od Calvina Kleina w Bloomingdale.
Weszła do poczekalni. Pamiętała ją z poprzednich wizyt. Naprzeciwko wejścia, za odsuwaną szybą urzędowała recepcjonistka.
W pomieszczeniu siedziało sporo kobiet. Jennifer nie liczyła dokładnie, ale było ich z pewnością ponad dziesięć. Wszystkie dobrze ubrane, w większości czytały albo robiły na drutach.
Po zgłoszeniu się do rejestracji, gdzie dowiedziała się, że nie wiadomo, jak długo przyjdzie jej czekać, znalazła, sobie miejsce w pobliżu okna. Wzięła ze stolika najnowszy numer „New Yorkera” i zaczęła czytać. Nie mogła się jednak skupić. Myślała o tym, jaka będzie reakcja Adama, jeśli okaże się, że rzeczywiście jest w ciąży.