— Chrystus zmartwychwstał! — krzyknąłem przechodząc...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
– Hej! – krzyknął swym ochrypłym i niemal bezdźwięcznym głosem, który przypominał plusk kamieni wrzucanych do podziemnego jeziora...
\par w oczekiwaniu na Drugie Przyj\'9ccie Chrystusa, do kt\'f3rego w\par rezultacie\par nie dosz\'b3o" (s...
pokazujDwieKropki :Boolean;//pola przechowujace ustawienia komponentusciezkaKatalogu :String;uwzglednijKatalogi :Boolean;uwzglednijPliki...
— Proszę pani, jeśli pojedzie pani do siedziby detektywów Dystryktu Zachodniego przy Pięćdziesiątej Piątej i Pine, gdzie podpisze pani dokument...
Tak więc nie można też ustalić, czy pewne rodzaje literackie ukształtowały się raczej pod naciskiem zjawisk realnych, czy raczej — norm kulturowych jako...
Gdy przemawiam do hindusow, mowie im: "Wasi kaplani nie beda tym zachwyceni (zauwazcie, jaki jestem dzisrano ostrozny), ale Bog, zgodnie z nauka Jezusa Chrystusa,...
dobiegł do jej wytężonego słuchu — cichy jak brzęczenie komara daleki dzwonek, za chwilę ponowny • dzwonek, już bliżej, potem stukot...
Niemniej obawiałem się wyjść z lasu — choć skądinąd było oczywiste, że prędzej albo później wyjść muszę...
Chrystusa i Samarytank� - naturalnie przy studni - Malczewski malowa� trzykrotnie, ale �adne z tych uj�� nie odpowiada, jak podkre�la Kazimierz Wyka, przekazowi...
Jezusa Chrystusa, ile� dokonali zdumiewaj�cych cud�w i jak sami zostali o�wieceni! Czy ju� dostrzegasz zwi�zek i pe�ni�nauki modlitwy, tak m�drze przedstawionej w...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

— Zaiste zmartwychwstał! — odpowiedział mi wesoły chór męskich i kobiecych głosów.
Obrzuciłem tancerzy szybkim spojrzeniem: gibcy, dobrze zbudowani młodzieńcy w szerokich szarawarach, z opasującymi głowy chustkami, których frędzle spadały im na czoło i skronie niby wijące się pasma włosów, i dziewczęta ze sznurami cekinów na szyjach, w białych haftowanych chustach, spozierające na chłopców ukradkiem spod spuszczonych rzęs i niecierpliwiące się w oczekiwaniu na taniec.
— Dlaczego nie raczysz pozostać z nami, szefie? — zapytało mnie kilka głosów, ale przeszedłem obok nich.
Madame Hortensja leżała na swoim szerokim łóżku, jedynym sprzęcie, który pozostał jej wierny. Policzki jej płonęły gorączką, kaszel rozdzierał pierś.
Na mój widok od razu westchnęła płaczliwie:
— A Zorba, kumie, Zorba?...
— Zachorował: Od dnia, kiedy się rozchorowałaś, i on choruje. Trzyma twoją fotografię i patrzy na nią wzdychając.
— Mów... Mów jeszcze... — szepnęła biedna syrena, przymykając oczy ze szczęścia.
— Przysyła mnie, abym zapytał, czy niczego ci nie trzeba... Przyjdzie sam dzisiejszego wieczoru, chociaż ledwo powłóczy nogami... Nie może znieść rozłąki z tobą.
— Mów... Mów... Mów jeszcze...
— Dostał depeszę z Aten — ślubna suknia gotowa, wianek i pantofelki też. Wysłano je statkiem, lada dzień nadejdą... Białe woskowe świece z różowymi wstęgami też...
— Mów... Mów... Mów dalej...
Ale szybko zmorzył ją sen, oddech stał się chrapliwy, zaczęła majaczyć. Pokój wypełniała woń wody kolońskiej, amoniaku i potu, przez otwarte okienko dolatywał z podwórka ostry zapach odchodów z kurnika i króliczych klatek.
Wstałem, chcąc się wymknąć po cichu. Przy drzwiach wpadłem na Mimithosa. Był tego dnia w nowych butach i w niebieskich szarawarach. Za uchem miał zatkniętą gałązkę bazylii.
— Mimithosie — powiedziałem. — Biegnij do miasteczka i sprowadź lekarza.
Mimithos ściągnął buty, żeby ich nie zniszczyć w drodze, i wsadziwszy pod pachę, ściskał kurczowo.
— Idź do lekarza, pozdrów go ode mnie i powiedz, żeby zaprzęgał kobyłę i niezwłocznie przyjechał. Powiedz mu, że madame jest ciężko chora, przeziębiła się, gorączkuje biedaczka i jest bliska śmierci. To wszystko, leć!
— Już lecę!
Splunął w dłonie, klasnął uradowany, ale nie ruszał się z miejsca. Patrzył na mnie z uśmiechem.
— Zmykaj, mówię ci!
On jednak w dalszym ciągu nie ruszał się, mrugnął tylko okiem i uśmiechnął się drwiąco.
— Szefie — powiedział. — Zaniosłem do twego domu butelkę perfum... To prezent.
Stał jeszcze przez chwilę, czekając, aż go zapytam, kto mi je przysyła, ja jednak milczałem.
— Nie chcesz wiedzieć, od kogo ten dar, szefie? — rzekł chichocąc. — Powiedziała, żebyś skropił swoje włosy, by pięknie pachniały.
— Milcz i leć szybko!
Zarechotał i splunął w dłonie:
— Hop! Hop! — zawołał. — Wesołego Alleluja! — i zniknął.

22.

Wielkanocna zabawa pod topolami osiągnęła swój szczyt. Rej wodził żywy, mocny dwudziestoletni brunet z policzkami pokrytymi pierwszym zarostem, nie tkniętym jeszcze brzytwą. W wycięciu koszuli widniała jego pierś, pokryta gęstym, skręconym włosem. Głowę trzymał odchyloną do tyłu, nogi dotykały ziemi lekko, jakby frunął. Od czasu do czasu rzucał spojrzenie na którąś z dziewcząt, a wtedy na jego spalonej słońcem twarzy lśniły niepokojąco białka oczu. Patrzyłem na niego z przyjemnością, ale zarazem z przerażeniem.
Wracałem od madame Hortensji. Sprowadziłem jakąś kobietę i prosiłem, żeby się nią zajęła, a teraz, uspokojony, szedłem popatrzyć na tańczących Kreteńczyków. Zbliżyłem się do wuja Anagnostisa i usiadłem obok niego na ławie.
— Kim jest ten chwat, który rej wodzi w tańcu? — spytałem go szeptem.
Wuj Anagnostis zaśmiał się.
— Ten nicpoń jest jak archanioł, który łowi dusze — rzekł z uznaniem. — To pasterz Syfakas. Przez cały rok pilnuje stada w górach i tylko na Wielkanoc schodzi, aby spotkać się z ludźmi i potańczyć.
Westchnął.
— Ech, gdybym miał jego młodość! — szepnął. — Gdybym miał jego młodość, słowo honoru, że zdobyłbym szturmem Konstantynopol!
Młodzieniec potrząsnął głową i wydał przeciągły nieludzki okrzyk, przypominający głos jelenia na rykowisku.
— Jazda, Fanurios! — krzyknął. — Graj na pohybel śmierci!
Śmierć ginęła zawsze i zawsze odradzała się na nowo jak życie. Pod okrytymi wiosenną zielenią drzewami — topolami, sosnami, dębami, platanami i wysmukłymi palmami — od tysięcy lat tańczą i tańczyć będą jeszcze lat tysiące chłopcy z twarzami płonącymi pożądaniem i dziewczęta. Ciała ich zmieniają się, obracają w proch, z powrotem łączą się z ziemią, z której powstały, ale przychodzą na ich miejsce wciąż nowi. Są jak wciąż ten sam tancerz o tysiącach twarzy. Zawsze ma dwadzieścia lat. Jest nieśmiertelny!
Młodzieniec podniósł rękę, jakby chciał podkręcić wąsa, ale nie znalazł go.
— Graj mi, chłopcze! — krzyknął znowu. — Graj, Fanuriosie, bo mnie rozsadzi!
Lirnik pociągnął po strunach, lira dźwięczała, zawtórowały jej dzwonki.
A młodzieniec skoczył wysoko, trzykrotnie stuknął obcasami w powietrzu i zerwał białą chustkę z głowy swego sąsiada, strażnika Manolakasa.
— Brawo, Syfakasie! — krzyknęli wszyscy chórem, a dziewczęta drżąc spuściły wstydliwie oczy.
Ale młodzieniec nie patrzył na nikogo. Tańczył teraz z hamowanym ogniem, oparłszy lewą rękę na szczupłych, ale mocnych biodrach i wbiwszy wzrok skromnie w ziemię.
Taniec zakłócił nagle stary kościelny Antrulios. Biegł wznosząc ręce do góry.