Street, zastanawiając się, co zrobi na kolację, kiedy przed maskę wyskoczyło jejjakieś zwierzę...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
– Kiedy tylko dotrzemy tam, gdzie mają w miarę rozwinięty przemysł – dodał po chwili – będziemy musieli sprawić sobie trochę odtylcowych...
Kiedy robisz to…82… IDE robi to83Skąd się biorą programy84IDE pomaga Ci kodować86Kiedy zmieniasz coś w IDE, zmieniasz...
Szli w zupełnej ciszy, w milczeniu pokonywali zalaną martwym światłem drogę, a kiedy po forsownym marszu doszli do Hali Pisanej, zatrzymali się bez...
Kiedy Canan przejął zarządzanie codziennymi operacjami magazynu, Lovejoy jeszcze bardziej skupił swą uwagą na rekrutacji, sprowadzając ostatecznie jeszcze...
Ed siedział właśnie przy biurku w rogu swojego salonu sprzedaży żując pierwsze tego dnia cygaro, kiedy zobaczył dwóch mężczyzn w roboczych koszulach i...
«Dlaczego więc ośmiela się podejść do kapłana za pierwszym razem, kiedy jest całkiem nieczysty, a za drugim razem – zbliżyć się nawet do...
Skacz, dziecko, skacz! Od kiedy moja córka Zara umiała już bez pomocy stanąć na stole, na którym zmieniano jej pieluszki, bawię się z nią w...
nizujących poglądach na temat oczyszczenia i poznania prawdy? Istotnie, kiedy czytamy o tym, co według Pseudo- Dionizego znaczy oczyszczenie napotykamy w...
Nie masz te�,nie masz �adnego w tym cudu,Kiedy raz na dno,pod ob�oki drugiLataj�c,musi nadweredzi� fugi;Wpadszy w najg��bsze na ostatek...
Schemat A2Zale�no�ci wyst�puj�ce mi�dzy rozwojem public relations w Niemczech i w Stanach ZjednoczonychPraktyka PR w Niemczech przed 1945 rokuPraktyka PR...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Nie potrafiła powiedzieć jakie - było wielkości psa, ale smuklej-
sze, bardziej podobne do małpy.
- Pewnie pies - skwitowałem jej słowa.
Wzruszyła ramionami, nie podnosząc głowy. Twarz miała mokrą od łez.
- Po chodniku biegł jakiś człowiek. Nie zauważyłam go. Straciłam panowa-
nie nad kierownicą, próbowałam skręcić, żeby nie potrącić tego... psa. Ale nie
dałam rady. Przejechałam go. Samochód podskoczył, straciłam panowanie nad
kierownicą, auto stanęło w poprzek, przeskoczyło krawężnik i... uderzyło w tego
człowieka. - Rozpłakała się na dobre. - Ja go zabiłam!
Wiedziałem, że się nie myli - z jej twarzy można było wyczytać całą wstrząsa-
jącą prawdę - ale mimo to próbowałem ją pocieszyć.
- Nie masz pewności, Chris...
- Uderzyłam go i widziałam... widziałam, jak poleciał na trawnik przed czy-
imś domem. Jakby go ktoś wystrzelił z armaty! Przeleciał dziesięć, piętnaście
metrów i uderzył w drzewo... głową. Twarzą, Michael. To było takie... nierze-
czywiste... - Jeszcze więcej łez. - Jego głowa... jego głowa...
Jessica spoglądała na nas oboje zdezorientowana, z oczami pełnymi łez. Ona
też to wszystko widziała, w kolorze i ze szczegółami. Zastanawiałem się, co
89
byłoby gorsze: pierwszy trup tam, na ulicy, czy potem kolejny przed domem.
Przyciągnąłem małą, a ona wtuliła się w moją nogę, przerażona nie tylko tym,
co się wydarzyło, ale także wywołaną strachem wrogością, jaką emanowała
Christine. Chciałem nawet odesłać ją do domu, żeby poczekała, aż tatuś z ma-
musią wszystko sobie wyjaśnią, ale nie wiedziałem, jakie jeszcze potworności
nas czekają. Położyłem jej więc rękę na ramieniu. Chwyciła ją mocno i objęła
mnie w pasie. Christine mówiła dalej, szlochając bez przerwy:
- Michael... - wyjąkała. - On uderzył głową w drzewo... Jego głowa eksplo-
dowała, rozumiesz? Ja to widziałam! Leżał tak chyba z minutę, a ja nie mogłam
się ruszyć. Stałam i patrzyłam, jak się wykrwawia. Zanim zawołałam o pomoc,
ktoś już wybiegł z domu.
- Ktoś... - powtórzyłem tępo. Byłem w szoku. - I co zrobili?
- Nic, Michael! Nic nie zrobili, kurwa! - Cała się trzęsła. - Wyglądali jak...
nienormalni, jak roboty, bezmyślne automaty. Te ich twarze... Były całkiem bez
wyrazu, puste, oczy szkliste, usta otwarte. Było ich czworo, ale w ogóle nic nie
mówili, ani do mnie, ani między sobą. Jeden przyniósł koc. Rozłożył go na tra-
wie obok tego człowieka, którego potrąciłam. Podnieśli go za ręce i nogi i poło-
żyli na tym kocu. Ale on już nie żył, Michael, jestem pewna; ciało było bezwład-
ne, leciało im przez ręce. Przykryli go tym kocem i zanieśli do domu. Nie za-
mknęli drzwi. Powinnam była wejść za nimi, ale nie mogłam. Byłam przerażo-
na, a oni dodatkowo mnie wystraszyli tym dziwnym zachowaniem, jakby w
ogóle mnie nie zauważyli. No i nie chciałam, żeby Jessica oglądała to... to...
Zabrakło jej słów i padła mi w ramiona, płacząc głośno.
- Chris... A policja przyjechała?
Serce waliło mi jak kafar, pot lał się ze mnie strumieniami. Cokolwiek odpo-
wiedziałaby Christine, wyjaśniałoby to brak reakcji policji na moje telefony.
Pokiwała głową wtuloną w moją mokrą koszulę.
- Przyjechało dwóch gliniarzy. To wszystko. Kazali mi złożyć zeznanie, a
potem mnie puścili. Samochód jest do kasacji, więc go skonfiskowali...
Skonfiskowali.
- A karetka?
Pokręciła głową.
- Nie przyjechała.
- Kazali ci dmuchać w alkomat? Pytam o gliny...
90
- Nie.
Coś mi tu nie pasowało.
- Jak to możliwe, że samochód jest do kasacji? Przecież tylko potrąciłaś
człowieka...
Tylko potrąciłaś człowieka... Jezu Chryste! Czy gdybym miał wszystko w po-
rządku z głową, wygłaszałbym takie bezduszne komentarze?
Odpowiedziała mi serią nieartykułowanych wrzasków, a ja miałem dość ro-
zumu, żeby przestać wypytywać o samochód (którym miałem zamiar uciec!).
Jessica też się rozpłakała i ścisnęła mocniej moją nogę.
- A co z Page'em, mamusiu?
Page! Na śmierć zapomniałem o naszym psie!
- Gdzie pies, Chris?
Odsunęła się ode mnie i podniosła głowę. Twarz miała zaczerwienioną,
błyszczącą od łez, jej oczy błądziły niespokojnie.
- Kiedy otworzyłam drzwi, wyskoczył z samochodu... Po tym, jak potrąci-
łam tego biegacza. Wołałyśmy go i wołałyśmy, ale nie wrócił.
W obecnej sytuacji sam najchętniej zrobiłbym to samo: uciekł i nie wracał.
- Pan policjant powiedział, że będą się za nim rozglądać - dodała Jessica.
Powiodłem wzrokiem po trawniku przed domem, przeskoczyłem Harlan Ro-
ad i napotkałem ścianę lasu. Miałem nadzieję, że nasz mały cocker-spaniel na-
gle się odnajdzie, wybiegnie spomiędzy drzew; przynajmniej rozbawiłby Jessicę
i odwrócił jej uwagę od tragedii. Page się jednak nie zjawił, a ja pogodziłem się z
myślą, że więcej go nie zobaczymy.
Poczułem się osaczony i odsunąłem się od Christine. Mimo naszych okrop-
nych przeżyć i utraty samochodu w tej chwili tylko jedna myśl zaprzątała mi
głowę: jak przekonać żonę, że powinniśmy jak najszybciej wyjechać z Ashbo-
rough? Może ta trauma obudzi w niej chęć do opuszczenia tego miejsca, tak jak
moje przeżycia obudziły we mnie? Modliłem się w duchu, żeby tak właśnie było,
ale w głębi serca wiedziałem, że nic z tego.
Schowałem ręce do kieszeni i wbiłem wzrok w ziemię; mój umysł ślizgał się
po wzburzonym morzu nerwowych myśli. Śmierć była w Ashborough wydarze-
niem zupełnie zwyczajnym - i nie były to zgony ludzi z grup wysokiego ryzyka,
źle odżywiających się, z chorobami serca czy rakiem piersi. Nie, śmierć wystę-
powała tu w rzadko spotykanej odmianie: krwawe zabójstwa, wstrząsające
91
wypadki, rytualne mordy i tak dalej, i tym podobne. W dodatku wyglądało na
to, że mieszkańcy tolerują - żeby nie powiedzieć: akceptują! - ten stan. Przypo-
mniał mi się Phillip i jego historie o Izolantach, ponure legendy o składanych
przez nich ofiarach. Nagle idea ciążącej na Ashborough prastarej klątwy, której
nie można się przeciwstawić, wydała mi się znacznie bardziej wiarygodna.
Zresztą to nie wszystko, pomyślałem, wspomniawszy opowieść Christine o za-
chowaniu ludzi, którzy przyszli po zabitego współmieszkańca. I o policjantach,