- Reszta może uciekać, zanim doliczę do dziesięciu - rzekł, znacząco wywijając dwoma tasakami...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
W jakiej więc mierze obiektywny jest uzyskany przez nas opis świata, w szczególności - opis świata atomów? Fizyka klasyczna opierała się na przekonaniu (może...
By� mo�e, i� tu w�a�nie odkryjemy jeszcze dziedzin� naszego wynalazku, dziedzin�, w kt�rej zdoby� si� mo�emy jeszcze na oryginalno��, naprzyk�ad [!] jako parody�ci...
Statyczne pole magnetyczne może być wytwarzane przez sztabkowe magnesy trwale i przez elektromagnesy: Nie istnieją pojedyncze bieguny magnetyczne -...
08 Przyno�cie wi�c owoc godny nawr�cenia,09 a nie wmawiajcie sobie: Abrahama mamy za ojca, bo powiadam wam: Z tych kamieni B�g mo�e wywie�� syn�w Abrahamowi...
— Prośba o pomoc, która czekała tysiąc lat, może poczekać jeszcze kilka godzin — albo dni — prychnęła Jonja...
- Boże, za jakąś chyba dopłatą, no nie wiem, ale to jest chyba świr trochę, co? A może wszyscy tak mają na starość? Kurcze, wiesz co? Musisz sama sobie kupić ten...
Przez jakiś czas obserwowałem ich i może dlatego, że byli nowi, patrzenie na nich sprawiało mi przyjemność; przy nich czułem się bezpieczny...
Z drugiej strony ciekawym przyk�adem r�norodno�ci motywacji, kt�rymi kierowa�y si� �stare" i �nowe" si�y polityczne w ustalaniu ordynacji mo�e by� ordynacja...
Moze w zwiazku z tym pozostaje notatka, która tu wypisuje z poznanskiej "Teczy" nr 43 z roku 1928: "W miasteczku Kuncewicze na pograniczu wschodnim powstala wsród Zydów...
Chociaż trenowałem i trenowałem godzinami, nie przypuszczałem, że dwanaście zaledwie minut walki może trwać tak bardzo długo...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Bromosel natychmiast rzucił się do ucieczki, lecz zaplątał się w swój pas i runął jak długi, nadziewając się na ostro zakończone noski swoich butów.
- Otóż nadszedł kres drogi - jęknął. - Och, powiedzcie Lacedomecjanom, żeby odpalili torpedy.
Potem zarzęził jak stary gruźlik i oddał ducha. Wódz norek potrząsnął głową.
- O rany, to było zupełnie niepotrzebne - mruknął i poprowadził swoją bandę z powrotem w las, uprowadzając Moxie i Pepsi.
Frito i Spam w milczeniu przepłynęli na drugi brzeg rzeki i wciągnęli małą tratwę na piasek, a niewidoczna w cieniu tamy, mała szara postać na zielonym gumowym koniku morskim w żółte kropki ostrożnie powiosłowała za nimi.
- No i po herbacie, jak by rzekł stary Wargacz - powiedział Spam i zabrawszy z tratwy śpiwory, ruszył z Fritem w górę wąskim parowem, wiodącym do następnego rozdziału.
VI
JEŹDŹCY ROI - TANU
Przez trzy dni Arrowroot, Gimlet i Legolam tropili bandę norek, przerywając swój zawzięty pościg tylko po to, żeby zjeść, popić, pospać, pograć w bezika i zboczyć od czasu do czasu, aby zwiedzić co ciekawsze miejsca. Strażnik, krasnolud i elf niestrudzenie ścigali porywaczy Moxie i Pepsi, często przechodząc nawet trzysta jardów, zanim pogrążali się w apatii. Wielekroć Stomper gubił trop, co przychodziło mu z trudem, gdyż norki lubią pozostawiać za sobą wielkie, cuchnące sterty odchodów. Następnie starannie je rzeźbią i modelują z nich przerażające postaci jako nieme ostrzeżenie dla każdego, kto ośmieliłby się rzucić im wyzwanie.
Jednak spotykali te kopce coraz rzadziej, co świadczyło o tym, że tamtym zaczęło się spieszyć lub zabrakło żarcia. W każdymi razie trop był mniej wyraźny i rosły strażnik musiał się bardzo starać, żeby dostrzec nawet najmniejszy ślad przechodzącego oddziałku - znoszony dziurawy but, parę spreparowanych kości, a jeszcze dalej, parę przedziurawionych norek.
Byli w krainie ponurej i płaskiej, w której napotykali jedynie kolczaste krzewy oraz inne karłowate rośliny. Czasami mijali opuszczoną wioskę, zamieszkaną jedynie przez bezpańskie psy które pustoszyły i tak skromne zapasy wędrowców. Powoli schodzili na pustkowie doliny Roi - Tan; krainę skwarną, suchą i posępną. Po lewej wznosiły się zamglone szczyty gór Mealey, a po prawej odległe i rozlazłe Effluvium. Na południu leżały legendarne ziemie Roi - Tannerów, niezrównanych owczarzy potrafiących okiełznać szalejącego tryka - merynosa.
Dawniej ci pasterze byli wrogami Sorheda i dzielnie walczyli z nim pod Brylopad i Ipswitch. Jednak teraz krążyły pogłoski o bandach jeźdźców pustoszących północny Twodor, grabiących, plądrujących, palących, zabijających i gwałcących.
Stomper przystanął i wydał głuchy jęk zgrozy i znudzenia. Norki pozostawiały ich coraz bardziej w tyle. Ostrożnie odwinął kawałek magicznego cwibaka elfów i podzielił go na cztery równał kawałki.
- Jedzcie wszyscy, więcej bowiem nie mamy - rzekł, chowając czwarty kawałek na później.
Legolam i Gimlet żuli w ponurym milczeniu. Wszędzie wokół wyczuwali złowrogą obecność Serutana, czarodzieja z Isinglassu. Jego paskudna aura unosiła się w powietrzu, a podległe mu tajne służby spowalniały ich pochód. Te tajne siły przybierały rozmaitą postać, lecz teraz pojawiły się jako runy.
Gimlet, który - jeśli to możliwe - lubił Legolama jeszcze mniej niż Riv'n'dell - zakrztusił się swoją porcją ciasta.
- Przekleństwo na elfów i ich wstrętne gnioty - wymamrotał.
- I na krasnoludy - odparował Legolam - z ich niewyparzonymi ozorami.
Po raz dwudziesty obaj dobyli mieczy, gotowi wypatroszyć się nawzajem, lecz Stomper przerwał im, zanim któryś zginął. W końcu i tak zjedli swoje porcje.
- Wstrzymajcie się, przestańcie, halt, avaunt, schowajcie miecze, zabądźcie swarów i złóżcie broń - przemówił, podnosząc postrzępioną rękawicę.
- Spadaj, frajerze - warknął krasnolud. - Zaraz zrobię rąbankę z tego stracha na wróble!
Jednak Strażnik wyciągnął swego peacemakera i spór zakończył się równie szybko, jak wybuchł, bo nawet krasnoludy i elfy nie lubią, jak strzela im się w plecy. Potem, gdy kombatanci schowali swoje miecze, Stomper znów zabrał głos.
- Patrzajcie! - zawołał, wskazując na południe. - Mrowie jeźdźców nadciąga jak wiatr!
- Szkoda, że nie jadą pod wiatr - rzekł Legolam, kręcąc nosem.
- Elfy mają wspaniały węch - stwierdził Stomper.