— Nie możecie, czy nie chcecie, Strażniczko? — podchwyciła cicho lodowatym tonem Śnieżynka...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
— Proszę pani, jeśli pojedzie pani do siedziby detektywów Dystryktu Zachodniego przy Pięćdziesiątej Piątej i Pine, gdzie podpisze pani dokument...
– Zwariowałem na twoim punkcie – przyznał cicho...
Tak więc nie można też ustalić, czy pewne rodzaje literackie ukształtowały się raczej pod naciskiem zjawisk realnych, czy raczej — norm kulturowych jako...
dobiegł do jej wytężonego słuchu — cichy jak brzęczenie komara daleki dzwonek, za chwilę ponowny • dzwonek, już bliżej, potem stukot...
Niemniej obawiałem się wyjść z lasu — choć skądinąd było oczywiste, że prędzej albo później wyjść muszę...
Nic nie wskazywało na niebezpieczeństwo, więc Strażnik Księżyca zaczął zsuwać się po prawie pionowym stoku przed jaskinią, wstrzymywany jedynie przez...
par³ margraf — ale nie jeno przeto, jeno ¿e przez Odrê³acniej siê przeprawiæ, w górnym biegu...
ciekawe i co mnie osobiście bardzo zaskoczyło — zdałem sobie spra- wę, że czasami pracując mniej i krócej, można było zrobić więcej, niż...
le jest potrzebny), niedostępnej dla użytkowników i przeznaczonej wy- łącznie na potrzeby administratora, — skonfigurowanie portów...
wyreperował dach i ściany, wybił otwory i wstawił okna, żeby był przewiew — zmienił całe pomieszczenie tak, że wyglądało prawie jak mieszkanie...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

— My przed nikim nie uciekamy, tylko
— Coś takiego powinno zniknąć z powierzchni ziemi! — oświadczył zapalczywie jakiś młodzieniec. Ciemne włosy i lekko skośne oczy wskazywały, że ma domieszkę tubylczej krwi. Siedzący obok niego Sulkarczyk walnął pięścią w blat z taką siłą, że omal nie strącił talerzy na kamienną posadzkę.
— Na ostatnim Zgromadzeniu Powszechnym poruszono problem Darghu! — wybuchnął. — I co wtedy usłyszeliśmy? Że nie mamy dość wojowników i statków, by zdobyć tę wyspę. Jest dosłownie podziurawiona jaskiniami, do których ci przeklęci ludożercy uciekają w razie niebezpieczeństwa. Możemy zniszczyć ich nory i zabić garść — podniósł rękę i zacisnął palce — zbyt starych lub głupich, którzy nie ukryją się w porę. Jeżeli zostaniemy na Darghu jakiś czas, będą wypełzać w nocy, porywać wartowników i znikać w kryjówkach, gdzie nie znajdą ich nawet nasi najlepsi tropiciele. Służą Ciemności i Ciemność im sprzyja. A jeśli chodzi o góry lodowe, które zapędziły jeden z naszych statków prosto w łapy tych demonów... Sam Dunamon, który zna ocean pomocny równie dobrze jak niedźwiedź was prądy morskie, przysięga, że ocalona z „Krzywo—dzioba" panna jest pewna tego, co zobaczyła. Jeżeli jakaś wroga Moc zwróciła przeciw nam same siły natury, pytam was, towarzysze i krewniacy, jaki los nas czeka? Ludożercy z Darghu dwukrotnie na nas napadali, kiedy budowaliśmy nasze miasto. Odparliśmy ich ataki, a potem siedzieliśmy cicho, zadowoleni, że znowu nas nie zaatakowali. Co się stanie, jeżeli dysponują teraz siłą, która odbija ciosy toporów i mieczy?
— Muszę wspomnieć o jednej sprawie, naczelniku. — Inquit włożyła kulkę warzyw do pyszczka Kankil.—Wiedz, że kiedy Ciemność rośnie w siłę, przyciąga do siebie wszystkich, na których może wpłynąć; gdy ponosi klęskę, jej zwolennicy giną razem z nią. Raz uwolniona Moc nie zatrzyma się, aż usunie wszystko, co stoi jej na przeszkodzie.
Sulkarczyk skrzywił się.
— Mądra Kobieto, my, którzy nie mamy talentów magicznych i zostaliśmy wciągnięci w sprawy Wielkich Mocy, też możemy zginąć. Powiedz nam prawdę: czego tu szukacie? Oprócz Darghu nic nam nie zagraża.
— Pewnej drogi — wtrącił kapitan Stymir. Odsunął na bok swój talerz i z sakiewki u pasa wyjął przezroczy sta płytkę, którą wcześniej pokazał pasażerom i załodze „Pogromcy Fal". — Pamiętacie, co mówią nasze najstarsze opowieści o przybyciu Sulkarczyków? — podniósł głos tak, że wszyscy skupili na nim uwagę.
Mężczyzna, który przedtem rozmawiał z Inquit, odpowiedział szybko:
— Że nasi przodkowie przypłynęli do tego świata przez lodową Bramę.
— A dlaczego przypłynęli? — Simond po dłuższej przerwie po raz pierwszy zabrał głos.
— Mówi się, że uciekli przed jakimś niebezpieczeństwem — burknął Sulkarczyk. — Wiele ludów z tego świata ma takie same lub podobne legendy. Ale od tamtego czasu upłynęło tak wiele lat, że nawet Dziejopisowie nie potrafią ich zliczyć.
— Naczelniku, jak daleko na pomoc dotarł któryś z waszych statków, powiedzmy, w ostatnich pięćdziesięciu latach? — nie ustępował Simond.
— Evan Długonos popłynął na „Kruku" poza lodową zaporę, kiedy lato było cieplejsze niż zwykle — oświadczył autorytatywnie Kupiec–Mistrz.
— Wróciła tylko jego długa łódź, obsadzona przez czterech martwych żeglarzy — odparł sucho inny Sulkarczyk. — Nikt nie zapuszcza się poza tę zaporę, oprócz skończonych durniów.