– Ty wielki, złoty głupcze...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
EXT REF1 SELECT lub 1106 EXT REF2 SELECT – na COMM, COMM+AI1 lub COMM*AI1...
choćbyś i mnie miał waszmość tak pochlastać, zawszeć winszuję, winszuję! – Et, dalibyście sobie waszmościowie pokój; bo w rzeczy nie macie się...
znalazł i któż zaręczy, czy ją znajdzie? – Prawda jest! Ale gdy Bóg go przez nasze ręce od Bohuna uwolnił i przez tyle niebezpieczeństw, przez...
Po prawej, najbliżej ściany hangaru, stały bok w bok nowiutkie Gromy i Błyskawice – nieco mniejsze wozy bojowe przystosowane do przewozu piechoty...
«Dlaczego więc ośmiela się podejść do kapłana za pierwszym razem, kiedy jest całkiem nieczysty, a za drugim razem – zbliżyć się nawet do...
Polecenie traceroute zwykle jest wykorzystywane w ten sposób, jak polecenie ping – jako parametr należy podać nazwę hosta docelowego...
Krzysztof przetarł palcami oczy i powtórzył bezdźwięcznym głosem: – Precz, precz, zabierzcie stąd tego człowieka...
• skrzynia biegów, długa – ponieważ jest wiele szybkich partii (łuki, czasami proste), na których to właśnie dużą prędkością można sporo...
Czemu więc płakała? Obawiał się jednak, Ŝe jeśli będzie próbował nalegać, tylko - Nie musi mi pani od razu odpowiadać –uspokoił ją...
– Zabierzesz stąd te akta, zrobisz gdzieś kopie, roześlesz część do przyjaciół i znajomych rozrzuconych możliwie po całych Stanach, a resztę ukryjesz,...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Okłamał cię tysiąc razy i ja również. – Związała włosy i zdjęła siatkę ze słupka łoża. – Myśl sobie, co chcesz. Ten mały potwór siedzi w ciemnicy i wkrótce ser Ilyn utnie mu głowę. Może zechcesz zachować ją sobie na pamiątkę. – Zerknęła na poduszkę. – Będzie mógł sobie patrzeć, jak śpisz sam w tym zimnym, białym łożu. Dopóki oczy mu nie zgniją.
– Lepiej już idź, Cersei, bo się na ciebie rozgniewam.
– Och, rozgniewany kaleka. Jakie to straszne. – Wybuchnęła śmiechem. – Szkoda, że lord Tywin Lannister nigdy nie spłodził syna. Mogłabym być dziedzicem, którego pragnął, ale nie miałam kutasa. A jeśli już mowa o kutasach, lepiej schowaj swojego, bracie. Jest strasznie mały i smętny, kiedy tak zwisa ci z portek.
Gdy już wyszła, Jaime skorzystał z jej rady, męcząc się jedną ręką ze sznurówkami. Czuł w fantomowych palcach dojmujący ból. Straciłem rękę, ojca, syna, siostrę i kochankę, a niedługo stracę też brata. A oni wciąż mi powtarzają, że ród Lannisterów wygrał wojnę.
Jaime włożył płaszcz i zszedł na dół. We wspólnej sali znalazł ser Borosa Blounta, który popijał wino z pucharu.
– Kiedy już skończysz pić, zawiadom ser Lorasa, że mogę już ją przyjąć.
Ser Boros był zbyt wielkim tchórzem, by zrobić coś więcej, niż spojrzeć na niego wilkiem.
– A właściwie kogo?
– Po prostu powtórz mu moje słowa.
– Tak jest. – Ser Boros wychylił kielich. – Tak jest, lordzie dowódco.
Borosowi się nie śpieszyło albo też odnalezienie Rycerza Kwiatów przysporzyło mu trudności. Minęło kilka godzin, nim się zjawili – szczupły, przystojny młodzieniec i wyrośnięta, brzydka dziewczyna. Jaime siedział sam w okrągłej sali, kartkując machinalnie Białą Księgę.
– Lordzie dowódco – odezwał się Loras – chciałeś się widzieć z Dziewicą z Tarthu?
– Chciałem. – Przywołał ich skinieniem dłoni. – Rozmawiałeś z nią, jak rozumiem?
– Tak jak rozkazałeś, lordzie dowódco.
– I?
Chłopak napiął mięśnie.
– Możliwe... możliwe, że było tak, jak mówiła, ser. Że to był Stannis. Nie jestem pewien.
– Dowiedziałem się od Varysa, że kasztelan Końca Burzy również zginął w niewyjaśnionych okolicznościach – dorzucił Jaime.
– Ser Cortnay Penrose – zgodziła się ze smutkiem Brienne. – To był dobry człowiek.
– Z pewnością był uparty. Jednego dnia stanął na drodze królowi Smoczej Skały, a drugiego skoczył z wieży. – Jaime wstał. – Ser Lorasie, jeszcze o tym porozmawiamy. Na razie możesz zostawić mnie z Brienne.
Gdy Tyrell wyszedł, Jaime pomyślał, że dziewka wygląda tak samo brzydko i groteskowo jak zawsze. Znowu ktoś ubrał ją w kobiece stroje, lecz ta suknia pasowała na nią znacznie lepiej niż obrzydliwy, różowy łach, który kazał jej nosić kozioł.
– W niebieskim ci do twarzy, pani – zauważył. – Ten kolor pasuje do twoich oczu.
Oczy ma naprawdę zdumiewające.
Brienne spojrzała na siebie z zażenowaniem.
– Septa Donyse wypchała mi gorsecik, żeby nadać mu ten kształt. Powiedziała, że to ty ją do mnie przysłałeś. – Dziewczyna nadal stała przy drzwiach, jakby w każdej chwili gotowa była uciec. – Wyglądasz...
– Inaczej? – Jaime zdołał się uśmiechnąć półgębkiem. – Mam więcej mięsa na żebrach i mniej wszy we włosach, to wszystko. Kikut pozostał kikutem. Zamknij te drzwi i podejdź bliżej.
Zrobiła to, o co ją prosił.
– Ten biały płaszcz...
– ...jest nowy, ale na pewno niedługo go zbrukam.
– Nie o to... chciałam powiedzieć, że jest ci w nim do twarzy.
Podeszła niepewnie do niego.
– Jaime, czy wierzysz w to, co powiedziałeś ser Lorasowi? O... o królu Renlym i o cieniu?
Wzruszył ramionami.
– Sam zabiłbym Renly’ego, gdybyśmy spotkali się na polu bitwy. Co mnie obchodzi, kto mu poderżnął gardło?
– Powiedziałeś, że mam honor...
– Jestem cholernym Królobójcą, pamiętasz? Kiedy powiedziałem, że masz honor, to było tak, jakby kurwa zaświadczyła, że jesteś dziewicą. – Odchylił się do tyłu. – Nagolennik wyjechał na północ. Wiezie Aryę Stark do Roose’a Boltona.
– Oddałeś mu ją? – krzyknęła przerażona. – Złożyłeś przysięgę lady Catelyn...
– Z mieczem na gardle, ale mniejsza o to. Lady Catelyn nie żyje. Nie mógłbym oddać jej córek, nawet gdybym je miał. A dziewczyna, którą mój ojciec wysłał z Nagolennikiem, nie jest Aryą Stark.
– Nie jest Aryą Stark?
– Słyszałaś mnie. Mój pan ojciec wyszukał jakąś chudą pannę z północy, która jest mniej więcej w tym samym wieku i ma mniej więcej taki sam kolor włosów. Ubrał ją w biało-szary strój, dał srebrną zapinkę w kształcie wilka i wysłał na północ, by poślubiła bękarta Boltona. – Jaime uniósł kikut, by wskazać nim na Brienne. – Chciałem ci o tym powiedzieć, zanim pogalopujesz jej na ratunek i dasz się niepotrzebnie zabić. Całkiem nieźle władasz tym mieczem, ale nie aż tak dobrze, by w pojedynkę pokonać dwustu ludzi.
Brienne potrząsnęła głową.
– Kiedy lord Bolton się dowie, że twój ojciec zapłacił mu fałszywą monetą...