– Nie...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
EXT REF1 SELECT lub 1106 EXT REF2 SELECT – na COMM, COMM+AI1 lub COMM*AI1...
choćbyś i mnie miał waszmość tak pochlastać, zawszeć winszuję, winszuję! – Et, dalibyście sobie waszmościowie pokój; bo w rzeczy nie macie się...
znalazł i któż zaręczy, czy ją znajdzie? – Prawda jest! Ale gdy Bóg go przez nasze ręce od Bohuna uwolnił i przez tyle niebezpieczeństw, przez...
Po prawej, najbliżej ściany hangaru, stały bok w bok nowiutkie Gromy i Błyskawice – nieco mniejsze wozy bojowe przystosowane do przewozu piechoty...
«Dlaczego więc ośmiela się podejść do kapłana za pierwszym razem, kiedy jest całkiem nieczysty, a za drugim razem – zbliżyć się nawet do...
Polecenie traceroute zwykle jest wykorzystywane w ten sposób, jak polecenie ping – jako parametr należy podać nazwę hosta docelowego...
Krzysztof przetarł palcami oczy i powtórzył bezdźwięcznym głosem: – Precz, precz, zabierzcie stąd tego człowieka...
• skrzynia biegów, długa – ponieważ jest wiele szybkich partii (łuki, czasami proste), na których to właśnie dużą prędkością można sporo...
Czemu więc płakała? Obawiał się jednak, Ŝe jeśli będzie próbował nalegać, tylko - Nie musi mi pani od razu odpowiadać –uspokoił ją...
– Zabierzesz stąd te akta, zrobisz gdzieś kopie, roześlesz część do przyjaciół i znajomych rozrzuconych możliwie po całych Stanach, a resztę ukryjesz,...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Z oddali, ze wszystkich stron, dobiegło wycie wilków-martwiaków.
– Na oddech Kaptura! – zaklęła jedna z żołnierek.
Tak jest, ich głos jest tak przepojony nieziemskim smutkiem, że umysły śmiertelników nie są w stanie tego znieść. Och, K’rulu, co mamy teraz zrobić?

– Wydawałoby się, że ci, którzy żyją tak krótko, nie mogą być zbyt skomplikowani.
Sójeczka uśmiechnął się z goryczą.
– Jeśli to miały być przeprosiny, będziesz musiała postarać się bardziej, Korlat.
Kobieta Tiste Andii westchnęła i w bardzo ludzkim geście przesunęła dłonią po długich, czarnych włosach.
– Ale z drugiej strony – ciągnął Malazańczyk – wystarczy mi nawet twoje chrząknięcie.
Jej oczy rozbłysły.
– Tak? Jak mam to rozumieć?
– Spróbuj dosłownie, dziewczyno. Kilka ostatnich dni nie było dla mnie zbyt przyjemnych. Wolałbym, żeby wszystko było tak jak dawniej, i przyjmę to, co mogę dostać. Nie umiem już wyrazić tego prościej.
Pochyliła się w siodle i położyła dłoń na jego pokrytym kolczugą ramieniu.
– Dziękuję. Wygląda na to, że to do mnie trzeba przemawiać prosto.
– Na to nic już nie powiem.
– Jesteś mądrym człowiekiem, Sójeczka.
Od kłębiących się na równinie Tenescowri dzieliły ich jeszcze dwa tysiące kroków. Byli coraz bliżej. W ich szeregach nie było żadnego ładu, pomijając samotnego jeźdźca, który podążał przodem. Wychudzony młodzieniec dosiadał garbatego pociągowego deresza. Tuż za jeźdźcem – Sójeczka pomyślał, że to z pewnością Anaster – ciągnęło kilkanaście kobiet. Były rozczochrane i wydawały z siebie bezładne wrzaski. Otaczała je aura szaleństwa i mrocznej grozy.
– To zapewne Kobiety Martwego Nasienia – wyjaśniła Korlat, zauważywszy, że się na nie gapi. – Wyczuwam czarodziejską moc. Sądzę, że to one są prawdziwymi strażniczkami Pierwszego Dziecka.
Sójeczka odwrócił się w siodle, by przyjrzeć się malazańskim legionom, które ustawiły się pięćdziesiąt kroków za nim.
– Gdzie jest Anomander Rake? Ta tłuszcza może w każdej chwili ruszyć do ataku.
– Nie zrobi tego – zapewniła Korlat. – Te czarownice wyczuwają bliskość mojego pana. Niepokoi je to i ostrzegają swe wybrane dziecko.
– Ale czy ono ich wysłucha?
– Lepiej dla niego...
Jej słowa zagłuszył nagły ryk. Tenescowri rzucili się do ataku, nieustraszeni i pełni desperacji. Umysł Sójeczki zaatakowała fala mocy Kobiet Martwego Nasienia. Jego serce zabiło nagle, ogarnięte dziwną paniką.
– Oprzyj się strachowi, kochany! – wysyczała przez zęby Korelat.
Sójeczka wyciągnął z warknięciem miecz i zawrócił konia, by spojrzeć na żołnierzy. Fala czarodziejskiego lęku dotarła już do nich, uderzając w szeregi. Zachwiali się, lecz żaden nie cofnął się ani o krok. Po chwili jego Malazańczycy wzięli się w garść.
– Uwaga! – krzyknęła Korlat. – Mój pan przybywa w pełni swej mocy!
Wydawało się, że powietrze ugięło się wokół nich, przygniecione ogromnym, niewidzialnym ciężarem. Niebo ogarnął budzący lęk mrok.
Koń Sójeczki potknął się, nogi ugięły się pod nim. Po chwili zwierzę odzyskało równowagę, kwicząc głośno.
Rozszalał się zimny, przenikliwy wicher, który przycisnął do ziemi trawę przed weteranem i Korlat, a potem uderzył w masę atakujących Tenescowri.
Podmuch odrzucił do tyłu Kobiety Martwego Nasienia, które padły na ziemię, dręczone nagłymi konwulsjami. Za ich plecami pierwsze szeregi szarżującej tłuszczy próbowały się zatrzymać, lecz stratowały je następne. W ciągu jednego uderzenia serca tłum ogarnął chaos. Ludzie ginęli zdeptani bądź też byli spychani naprzód, wymachując bezradnie kończynami.
Tuż nad głową Sójeczki przeniknął czarny, srebrnogrzywy smok, niesiony lodowatym wichrem.
Czekała nań samotna postać Anastera. Jego dereszowaty koń nawet się nie wzdrygnął. Pierwsza linia Tenescowri za jego plecami zmieniła się w skłębiony chaos.
Anomander Rake opadł na młodzieńca.
Anaster wyprostował się w siodle i rozpostarł szeroko ramiona.
Potężne szpony zacisnęły się na Pierwszym Dziecku i poderwały je z końskiego grzbietu.
Smok pomknął w górę, ściskając zdobycz.
I nagle zachwiał się w locie.
– Bogowie, on jest jak trucizna! – krzyknęła Korlat.
Smok wyciągnął nogę w bok, odrzucając od siebie Anastera. Młodzieniec zakoziołkował w powietrzu niczym szmaciana lalka, spadł w tłum Tenescowri daleko po prawej i zniknął Sójeczce z oczu.
Anomander Rake wyrównał lot, opuścił klinowatą głowę i runął na chłopską armię, otwierając pełną kłów paszczę.
Popłynęła z niej surowa moc Kurald Galain. Kłębiąca się ciemność, którą Sójeczka widział już kiedyś pod Pale. Wtedy jednak pozostawała ona pod ścisłą kontrolą, natomiast później, gdy Korlat prowadziła go przez grotę, była zupełnie spokojna. Tym razem jednak Pradawna Grota Ciemności zerwała się z uwięzi.
To znaczy, że istnieje jeszcze jedna droga do Kurald Galain. Jest nią gardziel tego smoka.
Tenescowri kładli się szerokim pokotem. Ich ciała rozpuszczały się całkowicie i zostawiały jedynie łachmany. Smok leciał równo, kładąc za sobą ścieżkę zniszczenia, która dzieliła armię na dwie kłębiące się i oddalające od siebie części.
Gdy Anomander Rake dotarł do jej końca, wzbił się ku niebu i zawrócił, gotowy do drugiego przelotu.
Nie było to już konieczne. Siły wroga poszły w rozsypkę, pierzchając na wszystkie strony. Sójeczka zauważył, że tu i ówdzie Tenescowri zwrócili się przeciwko sobie niczym pies kąsający własne rany. Bezsensowne mordy i samozniszczenie rodziły się ze ślepego, bezrozumnego przerażenia.
Smok przemknął nad ogarniętym paniką tłumem, lecz nie otwierał groty po raz drugi.
Wtem Anomander Rake odwrócił głowę.