– Celibat? Nie wierzę...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
EXT REF1 SELECT lub 1106 EXT REF2 SELECT – na COMM, COMM+AI1 lub COMM*AI1...
choćbyś i mnie miał waszmość tak pochlastać, zawszeć winszuję, winszuję! – Et, dalibyście sobie waszmościowie pokój; bo w rzeczy nie macie się...
znalazł i któż zaręczy, czy ją znajdzie? – Prawda jest! Ale gdy Bóg go przez nasze ręce od Bohuna uwolnił i przez tyle niebezpieczeństw, przez...
Po prawej, najbliżej ściany hangaru, stały bok w bok nowiutkie Gromy i Błyskawice – nieco mniejsze wozy bojowe przystosowane do przewozu piechoty...
«Dlaczego więc ośmiela się podejść do kapłana za pierwszym razem, kiedy jest całkiem nieczysty, a za drugim razem – zbliżyć się nawet do...
Polecenie traceroute zwykle jest wykorzystywane w ten sposób, jak polecenie ping – jako parametr należy podać nazwę hosta docelowego...
Krzysztof przetarł palcami oczy i powtórzył bezdźwięcznym głosem: – Precz, precz, zabierzcie stąd tego człowieka...
• skrzynia biegów, długa – ponieważ jest wiele szybkich partii (łuki, czasami proste), na których to właśnie dużą prędkością można sporo...
Czemu więc płakała? Obawiał się jednak, Ŝe jeśli będzie próbował nalegać, tylko - Nie musi mi pani od razu odpowiadać –uspokoił ją...
– Zabierzesz stąd te akta, zrobisz gdzieś kopie, roześlesz część do przyjaciół i znajomych rozrzuconych możliwie po całych Stanach, a resztę ukryjesz,...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

– Kate odwróciła się do stolika, żeby przywitać się z Rachel, i dostrzegła jeszcze jedną dawną przyjaciółkę. – Laurel, co za niespodzianka!
Laurel Clark miała na sobie spodnie i czarny wełniany sweter. Proste ciemne włosy związała w kucyk, który opadał jej na plecy. Wyglądała jak typowa mieszkanka Nowego Jorku. Trudno było ją sobie wyobrazić w falbaniastej białej sukience debiutantki.
– Val namówiła mnie, żebym przyjechała na jeden dzień.
Kate objęła ją z radością. Dziewczęta z Kółka Przyjaciółek kiedyś były sobie bliskie jak siostry. Później ich drogi się rozeszły, ale nawet teraz po latach, jeżeli któraś potrzebowała wysłuchania i współczucia, wiedziała, że wystarczy zadzwonić do jednej z przyjaciółek.
Gdy się spotykały, przestawały się liczyć miesiące czy lata niewidzenia, bo znów stawały się sobie bliskie. Kate sądziła, że kiedy spotkają się po raz pierwszy jako dorosłe kobiety, nie będą rozumiały się na tyle, aby nadal się przyjaźnić. Jednak łącząca je więź okazała się trwała.
– Jak było w Australii? – Kate zwróciła się do Rachel. Ciemnowłosa, emanująca spokojem kobieta budziła zaufanie. Na pewno jest znakomitym lekarzem. Od zawsze chciała iść na medycynę i dążyła do celu z godnym podziwu uporem.
– Dużo roboty – odrzekła. – I okropnie gorąco. Powinnam zostać parę tygodni dłużej i poczekać, aż na naszej półkuli zrobiła się wiosna. – Ściszyła głos. – Przykro mi z powodu twojego ojca.
– Dostałam twój list. Dziękuję. – Oprócz kondolencji pisała w nim o tym, co czuła po nagłej stracie matki. Okazała tyle zrozumienia, że Kate się rozpłakała. Śmierć Sama była stratą również dla Rachel, podobnie jak odejście Barbary Hamilton dla Kate.
Choć każda z przyjaciółek odwiedziła Kate w San Francisco, spotkanie w Baltimore przywołało wspomnienia szkolnych czasów. Poczuła się młodo i beztrosko. Sięgnęła po szklankę z wodą i wzniosła toast:
– Za Reiney, której tutaj nie ma. Oby dołączyła do nas następnym razem!
– Oby, oby. – Stuknęły się szklankami.
– No, dziewczyny do rzeczy. Jakieś nowe wieści? Zdjęcia? – rzuciła Val.
– Mam fotografię Sandy i jej rodziny. – Rachel położyła zdjęcie na stoliku.
– Jesteś szczęśliwą ciocią. Ależ urocze dzieciaki – powiedziała Laurel. Rachel zaczęła opowiadać o miesiącach spędzonych w Australii. Było to interesujące, ale Kate nie mogła uwolnić się od myśli, że choć wszystkie odniosły sukces zawodowy, nie powiodło im się w życiu prywatnym. Żadna nie założyła rodziny.
Rachel przez lata spotykała się z Tomem. Nadal byli dobrymi przyjaciółmi, ale, niestety, tylko przyjaciółmi. Val uwielbiała mężczyzn, a oni kochali jej rudą czuprynę i entuzjazm. Miała jednak pecha do nieudaczników. Laurel, mimo nowojorskiego sznytu, była bardzo nieśmiała i chyba jeszcze nie trafiła na odpowiedniego mężczyznę. Dobrze, że przynajmniej Reiney się udało. Kenzie wyglądał na miłego faceta, choć był supergwiazdą. Na pewno byli w sobie zakochani. Może jest nadzieja dla każdej z nich?
– Co teraz porabiasz, Laurel? Opowiadaj – odezwała się Kate.
– Nic szczególnego. Wydawnictwo, dla którego pracuję, przeniosło się niedawno do Decatur Building, starego drapacza chmur. Musisz go zobaczyć, Kate. To chyba bardzo interesujący obiekt dla architekta.
– Uczyłam się o tym budynku w szkole. Bardzo bym chciała obejrzeć go z bliska. Może wiosną uda mi się wyskoczyć na jeden dzień do Nowego Jorku. A co z mężczyznami? Pojawił się ktoś szczególny?
– W Nowym Jorku? Niemożliwe. Jeżeli chodzi o randki, jest w czym wybierać – wiele interesujących okazów. Ale z żadnym z nich nie warto się wiązać. Szukam faceta z głosem Seana Connery’ego.