— Walczą o władzę nad nieskończonością! — krzyknął przejęty Wheldrake...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
– Hej! – krzyknął swym ochrypłym i niemal bezdźwięcznym głosem, który przypominał plusk kamieni wrzucanych do podziemnego jeziora...
— Proszę pani, jeśli pojedzie pani do siedziby detektywów Dystryktu Zachodniego przy Pięćdziesiątej Piątej i Pine, gdzie podpisze pani dokument...
Tak więc nie można też ustalić, czy pewne rodzaje literackie ukształtowały się raczej pod naciskiem zjawisk realnych, czy raczej — norm kulturowych jako...
dobiegł do jej wytężonego słuchu — cichy jak brzęczenie komara daleki dzwonek, za chwilę ponowny • dzwonek, już bliżej, potem stukot...
Niemniej obawiałem się wyjść z lasu — choć skądinąd było oczywiste, że prędzej albo później wyjść muszę...
par³ margraf — ale nie jeno przeto, jeno ¿e przez Odrê³acniej siê przeprawiæ, w górnym biegu...
ciekawe i co mnie osobiście bardzo zaskoczyło — zdałem sobie spra- wę, że czasami pracując mniej i krócej, można było zrobić więcej, niż...
le jest potrzebny), niedostępnej dla użytkowników i przeznaczonej wy- łącznie na potrzeby administratora, — skonfigurowanie portów...
wyreperował dach i ściany, wybił otwory i wstawił okna, żeby był przewiew — zmienił całe pomieszczenie tak, że wyglądało prawie jak mieszkanie...
zapominając o wszystkim krzyknęła triumfalnie: ─ Do licha! Przecież to ja wygrałam...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

— Jeśli potraktować sprawę ściśle, to multiwersum nie jest nieskończone. . .
— zaczął Phatt, ale matka przerwała mu zirytowanym skrzeczeniem.
— Nieskończoność? Gadanie! Nieskończoność? Multiwersum jest skończo-
ne. Ma granice i wymiary, które tylko Bóg może czasem spostrzec, ale one są!
W przeciwnym razie nie byłoby w tym żadnego sensu!
— W czym, matko? — zdumiał się Fallogard. — W czym niby?
— W istnieniu naszej rodziny, rzecz jasna. Jesteśmy przekonani, że pewne-
go dnia. . . — przerwała, nakazując gestem synowi podjąć recytację tekstu, który musiał być z dawna rodzinnym kredo. . . .
— . . . poznamy plan całego multiwersum, by móc samą siłą woli podróżować
ze sfery do sfery, z planu do planu, ze świata do świata, podróżować przez wielkie mgławice kolorowych gwiazd, pomiędzy planetami i galaktykami rojącymi się
jak komary nad ogrodem w środku lata. Podróżować strugami światła, ścieżkami promieni księżycowych spinającymi gwiazdy. . .
69
— Zdarzyło się kiedyś waszeci w samotności w coś wbić spojrzenie tak silnie, że aż pojawiały się wizje? Jest taka chwila, może pamiętasz, gdy wyczuwasz wówczas bliskość wieczności, wyczuwasz obecność multiwersum? Ota-
czasz spojrzeniem chmurę, płonące drwa, łagodne fałdy ciepłego koca, uginające się pod powiewem wiatru źdźbła trawy, nieważne, co właściwie widzisz. Wiesz, że dojrzałeś fragment większej całości. Wczoraj, na ten przykład. . . — Spojrzał
bystro na poetę i zachęcony zaciekawionym wyrazem twarzy ciągnął dalej: —
. . . na ten przykład, w samo południe spojrzałem w niebo. Przez zwały chmur są-
czyło się srebrzyste światło, a chmury same płynęły asymetrycznie jak bestie morskie ogromne na tyle, by całe narody, z człowiekiem włącznie, mogły zamieszkać w ich trzewiach. Były przy tym jak wierzchołki wielkich gór, gotowe w każdej chwili ponownie zanurkować w głębiny równie tajemnicze dla nas jak oceany, nad których brzegami błądzimy. — Twarz poczerwieniała mu jeszcze bardziej na to wspomnienie, oczy zdawały się widzieć ponownie owe chmury, monumental-ne barki niczym wydźwignięte z otchłani wraki raz jeszcze żeglujące po oceanie błękitu, obce przy tym ponad wszelkie wyobrażenie, zmienione po mileniach, po-tworne wręcz dla każdego śmiertelnika, który wszystko by dał, aby tylko o nich zapomnieć. Stopniowo ich zarys ulega zatarciu, szarzeją i znikają na zawsze, wy-parowują nawet z najgłębszych zakamarków tej pamięci, którą każdy otrzymuje w spadku po przodkach. Czy można wówczas powiedzieć, że owe lewiatany nie
istniały nigdy, istnieć nie mogły? A przecież niejedno pojawiało się i znikało, zanim nasi przodkowie po raz pierwszy postawili stopę na brzegu swego żywota. . .
Elryk uśmiechnął się na te słowa, bowiem pamięć jego rasy sięgała czasów,
gdy nie było jeszcze człowieka, przynajmniej w tym wymiarze. Przodkowie jego, już wtedy starzy i na pewno nieludzcy, uciekli czy zostali wygnani przez granice wymiarów. Wcześniej zaś padli ofiarą jakiejś wielkiej katastrofy, którą najpewniej sami wywołali.
Wspomnienie goni wspomnienie, wspomnienie wypiera wspomnienie; niektóre rzeczy znikaj ˛
a wprawdzie w labiryncie wyobraźni, ale nie znaczy to, że nie mogły
istnieć czy nie istniały, one istniej ˛
a. Tak, istniej ˛
a!
Ostatni Melnibonéanin rozmyśla o historii i legendach swego ludu, opowiada swym ludzkim przyjaciołom urywki wspomnień, aż pewnego dnia jakiś skryba spi-sze ulotne słowa, czyni ˛
ac z nich zacz ˛
atek mitów, zacz ˛
atek wielu tomów legend, jak
i licznych przes ˛
adów, ziarnko do ziarnka gromadz ˛
ac przedludzkie doświadczenia,
s ˛
acz ˛
ac je w krew nasz ˛