cej żony, próbując z nią rozmawiać, ale nie chciała się doń odezwać ani też pozwolić, żeby ją trzymał za rękę, a kiedy już na niego patrzyła, to z...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
– Kiedy tylko dotrzemy tam, gdzie mają w miarę rozwinięty przemysł – dodał po chwili – będziemy musieli sprawić sobie trochę odtylcowych...
Kiedy robisz to…82… IDE robi to83Skąd się biorą programy84IDE pomaga Ci kodować86Kiedy zmieniasz coś w IDE, zmieniasz...
Szli w zupełnej ciszy, w milczeniu pokonywali zalaną martwym światłem drogę, a kiedy po forsownym marszu doszli do Hali Pisanej, zatrzymali się bez...
Kiedy Canan przejął zarządzanie codziennymi operacjami magazynu, Lovejoy jeszcze bardziej skupił swą uwagą na rekrutacji, sprowadzając ostatecznie jeszcze...
Ed siedział właśnie przy biurku w rogu swojego salonu sprzedaży żując pierwsze tego dnia cygaro, kiedy zobaczył dwóch mężczyzn w roboczych koszulach i...
«Dlaczego więc ośmiela się podejść do kapłana za pierwszym razem, kiedy jest całkiem nieczysty, a za drugim razem – zbliżyć się nawet do...
Skacz, dziecko, skacz! Od kiedy moja córka Zara umiała już bez pomocy stanąć na stole, na którym zmieniano jej pieluszki, bawię się z nią w...
nizujących poglądach na temat oczyszczenia i poznania prawdy? Istotnie, kiedy czytamy o tym, co według Pseudo- Dionizego znaczy oczyszczenie napotykamy w...
Nie masz te�,nie masz �adnego w tym cudu,Kiedy raz na dno,pod ob�oki drugiLataj�c,musi nadweredzi� fugi;Wpadszy w najg��bsze na ostatek...
Dokładnie w tym samym momencie pociąg silnie zarzucił i Harry rozpaczliwie jął wymachiwać rękoma, kiedy potworna ziejąca w dole czerń ruszyła mu na spotkanie...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Doktor Kenneth nalegał, żeby moja pani nie spędzała całych dni w łóżku, ale cho-
ciaż robiła, co jej kazano, nie chciała schodzić na dół ani wyjść na spacer, tylko siedziała
w otwartym oknie, wpatrując się we wrzosowiska, zwrócona w stronę, gdzie wysoko na
42
43
zboczu stały Wichrowe Wzgórza, niewidoczne z Gniazda.
— Doprawdy, proszę pani — powiedziałam jednego dnia, pomagając jej usiąść na
krześle — nie rozumiem, co pani dolega i co to jest takiego, co nie pozwala radować się
mężem i pełnić obowiązków pani domu. Doktor Kenneth nie może się doszukać żad-
nej choroby.
Wiem, że odezwałam się nader śmiało, ale zaryzykowałam w nadziei, że ją rozgnie-
wam i sprowokuję do reakcji. W nieruchomej postaci mojej pani z trudem rozpozna-
wałam młodą dziewczynę szalejącą konno po wrzosowiskach, zarumienioną z radości.
Bo nie był naturalny widok młodej, dwudziestojednoletniej dziewczyny w pełnym roz-
kwicie młodości, zachowującej się jak zniedołężniała staruszka.
Ale moja pani wcale nie okazywała złości.
— Przecież wiesz, co mi dolega, Agnieszko. Muszę pójść do Wichrowych Wzgórz,
póki matka tam na mnie czeka. Nie wydobrzeję, dopóki nie zamieszkam tam, gdzie ona
się wychowała; w miejscu, które kochała. Mama nie była tutaj szczęśliwa i ja też nie je-
stem. Hareton jest zbyt uparty, żeby to dostrzec; zapomniał, gdzie są jego korzenie, ale
ja nie.
— Ależ panienka wychowała się w Gnieździe, panienko Katy! Urodziła się panienka
w tym pokoju; tu jest jej dom. Mówiła mi panienka, że we Wzgórzach nie zaznała szczę-
ścia. Pragnęła panienka stamtąd uciec.
— Ale wszystko się zmieniło, nie widzisz tego? Zmieniło się przez Józefa i dlatego, że
widziałam tam mamę. Ona tam była. Ja wiem. Zawsze jej szukałam, a ona jest tam.
I znów się przestraszyłam, słuchając tych dziwnych słów, wychodzących z jej ust po-
woli i z namysłem. Owego wieczora postanowiłam porozmawiać z panem i namówić
go, żeby jej pozwolił przynajmniej odwiedzić miejsce, za którym tak bardzo tęskniła.
Kobiety oczekujące dziecka miewają czasem najdziwniejsze zachcianki i miałam jesz-
cze nadzieję, że panienka Katy jest taka dziwna tylko z powodu swojego stanu i że coś
się zmieni, kiedy mąż postara się jej dogodzić.
Kiedy zapukałam do drzwi salonu i usłyszałam zaproszenie do środka, zobaczyłam
doktora Kennetha siedzącego w fotelu przy ogniu, z pękatym kieliszkiem brandy w rę-
ce. Jego widok mnie zdziwił, bo nie spodziewałam się go tutaj; szczególnie, że nie był na
górze u mojej pani.
— Ach, to Agnieszka. — Mój pan zaprosił mnie gestem, żebym usiadła. — Razem
z dobrym doktorem omawiamy właśnie plan przeprowadzki
— To świetny pomysł — powiedział doktor Kenneth. — Jest coś niezdrowego
w przywiązaniu pani Earnshaw do Wichrowych Wzgórz. Obawiam się, że i ona może
zapaść na schorzenie, które odebrało równowagę jej biednej matce; aż nazbyt dobrze
pamiętam, ile to spowodowało nieszczęść. Obawiam się, że z jej dalszego pobytu w tych
okolicach nie wyniknie nic dobrego.
42
43
Chrząknęłam i wypowiedziałam swoje zdanie na tyle wyraźnie, na ile wystarczyło
mi odwagi. Nie umiałam jednak ukryć zdenerwowania, bo wbrew swojej woli mięłam
w palcach fartuch i siedziałam niewygodnie, przycupnięta na brzegu krzesła.
— Obawiam się, proszę pana, że moja pani umrze, jeśli się ją stąd zabierze.
— Co ty mówisz, Agnieszko? — zawołał pan, podskakując, jakby go kto ukłuł.
Doktor Kenneth strząsnął popiół z cygara do stojącej obok niego tacki i uśmiechnął
się życzliwie.
— Widzę, że Agnieszka ma ten sam bezpośredni sposób bycia, co jej ciotka, którą
bardzo dobrze znam — powiedział. — Twoja ciotka Ellen była bardzo rozsądna, kiedy
chodziło o Earnshawów czy Lintonów. Dlaczego uważasz, że ona umrze, Agnieszko?
— Spojrzał na mnie łagodnie.
— Wiem, że tak będzie — odrzekłam. — Aż nadto dobrze pamiętam, co moja ciotka