248 Dostarczyło to jej pretekstu, aby bez narażenia własnej godności w oczach śledzących ją panien pozostawić Moureta sam na sam z Denise

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
EXT REF1 SELECT lub 1106 EXT REF2 SELECT – na COMM, COMM+AI1 lub COMM*AI1...
choćbyś i mnie miał waszmość tak pochlastać, zawszeć winszuję, winszuję! – Et, dalibyście sobie waszmościowie pokój; bo w rzeczy nie macie się...
znalazł i któż zaręczy, czy ją znajdzie? – Prawda jest! Ale gdy Bóg go przez nasze ręce od Bohuna uwolnił i przez tyle niebezpieczeństw, przez...
Po prawej, najbliżej ściany hangaru, stały bok w bok nowiutkie Gromy i Błyskawice – nieco mniejsze wozy bojowe przystosowane do przewozu piechoty...
«Dlaczego więc ośmiela się podejść do kapłana za pierwszym razem, kiedy jest całkiem nieczysty, a za drugim razem – zbliżyć się nawet do...
Polecenie traceroute zwykle jest wykorzystywane w ten sposób, jak polecenie ping – jako parametr należy podać nazwę hosta docelowego...
Krzysztof przetarł palcami oczy i powtórzył bezdźwięcznym głosem: – Precz, precz, zabierzcie stąd tego człowieka...
• skrzynia biegów, długa – ponieważ jest wiele szybkich partii (łuki, czasami proste), na których to właśnie dużą prędkością można sporo...
Czemu więc płakała? Obawiał się jednak, Ŝe jeśli będzie próbował nalegać, tylko - Nie musi mi pani od razu odpowiadać –uspokoił ją...
– Zabierzesz stąd te akta, zrobisz gdzieś kopie, roześlesz część do przyjaciół i znajomych rozrzuconych możliwie po całych Stanach, a resztę ukryjesz,...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Mouret położył powoli listy na stole. Patrzył na siedzącą z piórem w ręku dziewczynę. Nie
cofała wzroku, przybladła tylko jeszcze bardziej.
– Przyjdzie pani dziś wieczór? – spytał półgłosem.
– Nie. proszę pana. nie będę mogła. Moi bracia mają być dzisiaj u stryja. Przyrzekłam, że
zjem z nimi kolację.
– A pani noga? Chodzi pani z trudnością.
– To tak niedaleko, dojdę jakoś. Czuję się od rana o wiele lepiej.
Teraz on zbladł z kolei, słysząc tę spokojną odmowę. Wargi jego zadrżały w nerwowym
skurczu. Pohamował się jednak i odpowiedział tonem uprzejmego pryncypała, który
interesuje się po prostu jedną ze swych ekspedientek:
– A jeślibym panią prosił... Wie pani chyba, ile mam dla pani szacunku.
Denise zachowała w dalszym ciągu grzeczny i poprawny ton.
– Jestem bardzo wzruszona pana dobrocią i dziękuję za zaproszenie. Ale niestety – jak już
powiedziałam – przyjść nie mogę, ponieważ czekają na mnie moi bracia.
Udawała, że nie rozumie sensu słów Moureta. Mimo że drzwi do sąsiedniej sali pozostały
otwarte, Denise czuła, że cały magazyn sprzysiągł się. aby je zamknąć. Paulina po
przyjacielsku już ją nazwała głuptasem. Inne będą z niej drwić, jeżeli nie przyjmie
zaproszenia. Pani Aurelia, która umyślnie odeszła, Małgorzata podnosząca jeszcze bardziej
głos, dyskretnie nieruchome plecy Lhomme’a – wszystko to popychało ją do upadku i rzucało
w objęcia pryncypała. Dalekie głosy inwentaryzujących wielomilionowy majątek magazynu i
łoskot materiałów rzucanych na ziemię docierały do niej gorącymi falami.
Zapadło milczenie. Gdy Mouret mówił, gwar magazynu głuszył chwilami jego słowa,
którym wtórowała potężna fanfara królewskiej fortuny zdobytej w walce.
– Więc kiedy pani przyjdzie?– zapytał znowu. – Może jutro?
To proste pytanie zmieszało Denise. Zacinając się i prawie tracąc przytomność
odpowiedziała:
– Nie wiem... nie mogę...
Uśmiechnął się i usiłował wziąć ją za rękę, lecz wyrwała mu ją natychmiast.
– Czego się pani boi.
Lecz ona podniosła już głowę i patrzyła mu prosto w twarz, mówiąc z uśmiechem
249
łagodnym i uczciwym:
– Niczego się nie boję, proszę pana... Każdy człowiek robi tylko to, co chce, prawda? A ja
właśnie nie chcę, to wszystko.
Gdy zamilkła, uwagę jej zwróciło skrzypnięcie drzwi. Odwróciła się i zobaczyła, że
zamykają się delikatnie. To Jouve uznał za stosowne działać. przypomniawszy sobie, że do
jego obowiązków należało, aby w magazynie nie zostawiano drzwi otwartych. Spełniwszy tę
czynność, wrócił na swój posterunek. Wydawało się, że nikt tego nie zauważył, gdyż drzwi
zamknięto w sposób bardzo naturalny. Tylko Klara rzuciła jakieś dwuznaczne słowo do ucha
panny de Fontenailles, której twarz pozostała blada i jakby martwa.
Denise podniosła się z krzesła. Mouret mówił do niej głosem cichym i drżącym:
– Niech mnie pani wysłucha! Kocham panią. Wie pani o tym już dawno. Niech pani nie
żartuje tak okrutnie, udając, że nic nie wie. Proszę się niczego nie obawiać. Już ze
dwadzieścia razy miałem ochotę wezwać panią do mego gabinetu. Bylibyśmy sami i
wystarczyłoby przekręcić klucz. Ale nie chciałem tego zrobić i, jak pani widzi, przyszedłem
porozmawiać z panią tutaj, gdzie każdy może wejść... Kocham panią, Denise... – Dziewczyna
stała bardzo blada i słuchała słów Moureta nie przestając patrzeć mu prosto w oczy. – Niech

248 Dostarczyło to jej pretekstu, aby bez narażenia własnej godności w oczach śledzących ją panien pozostawić Moureta sam na sam z Denise – do...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.