— Zaiste, trudno to pojąć...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
— Proszę pani, jeśli pojedzie pani do siedziby detektywów Dystryktu Zachodniego przy Pięćdziesiątej Piątej i Pine, gdzie podpisze pani dokument...
Tak więc nie można też ustalić, czy pewne rodzaje literackie ukształtowały się raczej pod naciskiem zjawisk realnych, czy raczej — norm kulturowych jako...
dobiegł do jej wytężonego słuchu — cichy jak brzęczenie komara daleki dzwonek, za chwilę ponowny • dzwonek, już bliżej, potem stukot...
Niemniej obawiałem się wyjść z lasu — choć skądinąd było oczywiste, że prędzej albo później wyjść muszę...
par³ margraf — ale nie jeno przeto, jeno ¿e przez Odrê³acniej siê przeprawiæ, w górnym biegu...
ciekawe i co mnie osobiście bardzo zaskoczyło — zdałem sobie spra- wę, że czasami pracując mniej i krócej, można było zrobić więcej, niż...
le jest potrzebny), niedostępnej dla użytkowników i przeznaczonej wy- łącznie na potrzeby administratora, — skonfigurowanie portów...
wyreperował dach i ściany, wybił otwory i wstawił okna, żeby był przewiew — zmienił całe pomieszczenie tak, że wyglądało prawie jak mieszkanie...
— Od dawna panowało przekonanie, że rzeka Nil wypływa z wielkich jezior leżących u stóp Gór Księżycowych[46]...
mogła umknąć uwagi czatowników pilnujących granicy — i niepostrzeżenie prze- dostać się w głąb terenów Armektu...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

— Przy sposobności ci to wyjaśnię — Szarlej zatrzymał się. — Na razie jednak pro-
ponowałbym skupienie się na rzeczy ważniejszej nieco. Nie mam mianowicie pojęcia,
gdzie jesteśmy. Zgubiłem się w tej parszywej mgle.
Reynevan rozejrzał się, spojrzał w niebo. W rzeczy samej, przezierający przez mgłę
blady krążek słońca, jeszcze przed momentem widoczny i wskazujący kierunek, teraz
znikł zupełnie. Gęsty opar wisiał nisko, niknęły w nim nawet czubki wyższych drzew.
Przy ziemi mgła zalegała miejscami tak, że paprocie i krzaki zdawały się wystawać
z oceanu mleka.
— Miast frasować się losem ubogich dziadów — odezwał się znowu demeryt —
i przeżywać rozterki moralne, użyłbyś raczej swych talentów celem odnalezienia drogi.
— Słucham?
— Daruj mi miny niewiniątka. Dobrze wiesz, o czym mówię.
311
Reynevan też uważał, że nawęzy będą nieodzowne, nie zsiadał jednak z konia, zwlekał. Był zły na demeryta i chciał dać mu to odczuć. Koń parskał, chrapał, trząsł łbem,
tupał przednim kopytem, odgłos tupania głucho niósł się przez zatopioną w mgle knieję.
— Czuję dym — oświadczył nagle Szarlej. — Gdzieś tu palą ogień. Drwale albo
węglarze. U nich wypytamy się o drogę. A twoje magiczne nawęzy zachowamy na
lepszą okazję. Twoje demonstracje również.
Ruszył szparko. Reynevan ledwie za nim nadążał, koń wciąż boczył się, opierał,
chrapał niespokojnie, miażdżył kopytami bedłki i surojadki. Wysłany grubym dywa-
nem zbutwiałych liści grunt zaczął się nagle obniżać, nie wiedzieć kiedy znaleźli się
w głębokim jarze. Ściany jaru porastały pochyłe, koślawe, obrośnięte liszajami mchu
drzewa, ich odsłonięte przez osuwającą się ziemię korzenie wyglądały jak macki po-
tworów. Reynevan poczuł ciarki na plecach, skurczył się w siodle. Koń parskał.
Z mgły przed sobą usłyszał klątwy Szarleja. Demeryt stał w miejscu, w którym jar
rozwidlał się na dwie odnogi.
— Tędy — rzekł wreszcie z przekonaniem, podejmując marsz.
312
Jar wciąż się rozwidlał, byli wśród istnego labiryntu parowów, zapach dymu zaś, jak zdawało się Reynevanowi, dochodził ze wszystkich stron naraz. Szarlej szedł jednak
prosto i pewnie, dziarsko przyspieszył kroku, ba, zaczął sobie nawet podgwizdywać.
I przestał równie szybko, jak zaczął.
Reynevan zrozumiał, dlaczego. Gdy pod podkowami zachrupały kości.
Koń zarżał dziko, Reynevan zeskoczył, oburącz uwiesił się uzdy, w samą porę, chra-
piący panicznie gniadosz łypnął na niego zalęknionym okiem, cofnął się, ciężko bijąc
kopytami, krusząc czerepy, miednice i piszczele. Stopa Reynevana uwięzia między po-
łamanymi żebrami ludzkiej klatki piersiowej, strząsnął ją dzikimi wymachami nogi.
Dygotał z odrazy. I strachu.
— Czarna Śmierć — powiedział stojący obok Szarlej. — Zaraza roku tysiąc trzy-
sta osiemdziesiątego. Wymierały wtedy całe wsie, ludzie uciekali do lasów, ale i tam
dopadał ich mór. Umarlaków chowano po jarach, jak tu. Potem zwierz wykopał trupy
i rozwłóczył kości. . .
— Zawróćmy. . . — odchrząknął Reynevan. — Zawróćmy co rychlej. Nie podoba
mi się to miejsce. Nie podoba mi się ta mgła. Ani zapach tego dymu.
313
— Płochliwy jesteś — zadrwił Szarlej — jak dzieweczka. Umarlaki. . .
Nie dokończył. Rozległ się świst, gwizd i chichot, taki, że aż przykucnęli. Nad ja-
rem, wlokąc za sobą iskry i warkocz dymu, przeleciała trupia czaszka. Nim zdążyli
ochłonąć, przeleciała druga, świszcząc jeszcze straszliwiej.
— Zawróćmy — rzekł głucho Szarlej. — Co rychlej. Nie podoba mi się to miejsce.
Reynevan był absolutnie pewien, że wracają po własnych śladach, tą samą drogą,
którą przyszli. A jednak po chwili przed nosami wyrosło im strome zbocze parowu.
Szarlej bez słowa zawrócił, skręcił w drugi wąwóz. Po paru krokach tu także zatrzymała
ich pionowa, najeżona plątaniną korzeni ściana.
— Niech to diabli porwą — sapnął Szarlej, zawracając. — Nie rozumiem. . .
— A ja — jęknął Reynevan — boję się, że tak. . .
— Nie ma wyjścia — warknął demeryt, gdy po raz kolejny utknęli w ślepym zaułku.