— Tylko trzeba coś kupić...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
— Proszę pani, jeśli pojedzie pani do siedziby detektywów Dystryktu Zachodniego przy Pięćdziesiątej Piątej i Pine, gdzie podpisze pani dokument...
Tak więc nie można też ustalić, czy pewne rodzaje literackie ukształtowały się raczej pod naciskiem zjawisk realnych, czy raczej — norm kulturowych jako...
dobiegł do jej wytężonego słuchu — cichy jak brzęczenie komara daleki dzwonek, za chwilę ponowny • dzwonek, już bliżej, potem stukot...
Niemniej obawiałem się wyjść z lasu — choć skądinąd było oczywiste, że prędzej albo później wyjść muszę...
par³ margraf — ale nie jeno przeto, jeno ¿e przez Odrê³acniej siê przeprawiæ, w górnym biegu...
ciekawe i co mnie osobiście bardzo zaskoczyło — zdałem sobie spra- wę, że czasami pracując mniej i krócej, można było zrobić więcej, niż...
le jest potrzebny), niedostępnej dla użytkowników i przeznaczonej wy- łącznie na potrzeby administratora, — skonfigurowanie portów...
wyreperował dach i ściany, wybił otwory i wstawił okna, żeby był przewiew — zmienił całe pomieszczenie tak, że wyglądało prawie jak mieszkanie...
— Od dawna panowało przekonanie, że rzeka Nil wypływa z wielkich jezior leżących u stóp Gór Księżycowych[46]...
mogła umknąć uwagi czatowników pilnujących granicy — i niepostrzeżenie prze- dostać się w głąb terenów Armektu...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

No nic, to po drodze… Bubel istotnie już się rwał do odwiedzin, aczkolwiek przyjechał zaledwie przed godziną. Niepewna sytuacji Krystyna z całej siły próbowała go zatrzymać, przyjąwszy do wiadomości suchy komunikat, że tym razem przywiózł ze sobą dwie pary spodni. Karpiowski ją wspomagał, Bubel wymykał im się z rąk, na szczęście pojawiła się Elżbieta i sprawę rozstrzygnięto w pięć minut. Jadą wszyscy, tyle że wciąż jeszcze bez Krystyny. Bubel nie wydawał się zadowolony, ale uległ przemocy, we czworo zmieścili się w jednym samochodzie. Tadzio swojego na wszelki wypadek wolał nie brać.
Zostali wpuszczeni nawet bez długiego oczekiwania, Elżbieta zrezygnowała z wypatrywania dzieci, a Bubel rzucił się do całowania rączek.
— Proszę, proszę — zachęciła dość łaskawie pani Bogusia, złym okiem łypiąc na pasierba. — Elżuni moje pierożki się podobały, może teraz kotlecików spróbuje? Proszę siadać, proszę.
Bubel wyciągnął butelkę wina, Elżbieta lody. Zaofiarowała się z pomocą. Pani Bogusia nawet i bez żadnej pomocy umiała zastawić stół w tempie imponującym, świeżutko usmażone kotleciki były jeszcze gorące, prawie skwierczały. Tadzio stanowił na razie jakby zgęszczone powietrze, z obowiązku obdarzone talerzem i sztućcami.
Wyjął Bublowi z ust pierwszy wznoszony toast.
— Pani raczy pozwolić — rzekł z naciskiem i odrobinę ściszył głos, bo te wstępne słowa zabrzmiały nieco zbyt potężnie. — Ja tu przyszedłem specjalnie w licznym towarzystwie, sami znajomi, żeby przy świadkach złożyć oświadczenie.
Pani Bogusia zamarła z kieliszkiem w dłoni, a na oblicze jej zaczął wypływać rumieniec gniewu. Otworzyła usta, ale natchniony Tadzio nie dopuścił jej do głosu.
— Żeby nie było żadnych wątpliwości. Otóż chcę powiedzieć i zobowiązać się uroczyście. Umarł mój ojciec, a tu był jego dom, jego żona i dzieci, i ja do żadnych spadków po nim najmniejszych pretensji nie mam. Jeśli trzeba i jeśli pani sobie życzy, mogę to dać na piśmie, a tu mamy raz, dwa, trzy… troje świadków pełnoletnich i na razie jeszcze całkowicie trzeźwych. Ani do części domu, ani do absolutnie żadnych pieniędzy, ani w ogóle do niczego się nie poczuwam, nic mnie nie dotyczy i niczego nie chcę. Samochodem ojca jeżdżę, zwrócę go w każdej chwili, w razie sprzedaży pieniądze należą do pani, ale dużo tego nie będzie, bo to złom, już sprawdziłem…
Pani Bogusia też była zdania, że to złom i samochód jej zbytnio nie wzruszył. Zastygła w fazie połowicznego gniewu.
— Jedno mam tylko życzenie — kontynuował Tadzio.
— Chciałbym dostać pamiątki po ojcu, takie rzeczy, które i tak by zostały wyrzucone, niepotrzebne i bezwartościowe, a dla mnie cenne uczuciowo. Na przykład guziki…
— Co…?! — wyrwało się osłupiałemu Bublowi. który nie został wtajemniczony w dodatkowe aspekty wizyty.
— Guziki — powtórzył Tadzio, znów z naciskiem.
— Dziadek zbierał, ojciec też, metalowe przeważnie. I tym podobne. Stare atlasy, stare słowniki. Chcę uprzejmie prosić, żeby pani, zamiast wyrzucić, mnie to oddała, bo coś po ojcu człowiek chciałby mieć, a bogacić się na tym nie zamierzam. No, jest jeszcze jedno, a wiem, że pani tego nie lubi i aż się boję napomknąć, ale też chętnie zabiorę, no dobrze, już powiem. Wędki. I nic więcej, bo ja jestem dorosły i daję sobie radę, a wszystko po ojcu należy się jego żonie i młodszym dzieciom. Raz to chcę wyraźnie powiedzieć, wiążąco, żeby mnie pani nie musiała uważać za pijawkę i wroga, bo jeszcze poczytuję sobie za obowiązek zrobić wszystko, czego ojciec nie zdążył. Chociażby drzwi od szafy i parę innych drobnostek. Państwa za świadków biorę. To wszystko. Zdrowie pani i mojego rodzeństwa!
Pani Bogusia słuchała w milczeniu i przemówienie stopniowo zaczynało jej się wydawać równie głupie, jak korzystne. Mimo woli wzrokiem sprawdziła, czy naprawdę ma świadków, spływało na nią ukojenie, wciąż jeszcze połączone z nieufnością, bo czy to możliwe, żeby ktoś się dobrowolnie mienia wyrzekał? To kretyn jakiś, ten Tadzio, nie złoczyńca żaden, tylko zwyczajny półgłówek, ale, prawdę mówiąc, do Seweryna w tym podobny, więc może prawdę mówi?