— Taki pojedynek może zwrócić uwagę mieszkańca wieży...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
— Proszę pani, jeśli pojedzie pani do siedziby detektywów Dystryktu Zachodniego przy Pięćdziesiątej Piątej i Pine, gdzie podpisze pani dokument...
Tak więc nie można też ustalić, czy pewne rodzaje literackie ukształtowały się raczej pod naciskiem zjawisk realnych, czy raczej — norm kulturowych jako...
dobiegł do jej wytężonego słuchu — cichy jak brzęczenie komara daleki dzwonek, za chwilę ponowny • dzwonek, już bliżej, potem stukot...
Niemniej obawiałem się wyjść z lasu — choć skądinąd było oczywiste, że prędzej albo później wyjść muszę...
par³ margraf — ale nie jeno przeto, jeno ¿e przez Odrê³acniej siê przeprawiæ, w górnym biegu...
ciekawe i co mnie osobiście bardzo zaskoczyło — zdałem sobie spra- wę, że czasami pracując mniej i krócej, można było zrobić więcej, niż...
le jest potrzebny), niedostępnej dla użytkowników i przeznaczonej wy- łącznie na potrzeby administratora, — skonfigurowanie portów...
— Od dawna panowało przekonanie, że rzeka Nil wypływa z wielkich jezior leżących u stóp Gór Księżycowych[46]...
mogła umknąć uwagi czatowników pilnujących granicy — i niepostrzeżenie prze- dostać się w głąb terenów Armektu...
2 — Głodna kotka 33 - Świetnie się dogadujecie - stwierdził kiedyś, jeszcze w próbnym okresie Maryjkowego panowania...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Jeżeli dostrzeże jednego wroga, czyż nie poszuka innych? Szukajmy tego, kogo musimy znaleźć, póki’jeszcze czas. — Kiedy jako ostatnia odwróciła się, by odejść, usłyszała w myśli głos Pehnane’a.
— Szukaj, daleka krewniaczko, i oby łoś ci sprzyjał. Ci, do których odejdę, będą pamiętać o dziecięciu z ich rodu.
Ruszyła biegiem, chcąc wyzbyć się uczucia, że opuszcza przyjaciela w potrzebie.

Nad rzeką dowódca drużyny zgromadził swoich lodzi. Wszyscy byli ranni, ale chcieli nadal walczyć. Przyjrzał się niebu i spochmurniał. Jego pan miał nadzieję, że jakieś niezwykłe zjawisko da im znak, iż mieszkaniec wieży poniósł kieskę. Wiedział, że żołnierze i Kepliamce powalczą jeszcze jakiś czas, lecz dalsze przedłużanie potyczki skończy się śmiercią wszystkich. Spróbuje jednak kilku podstępów.
Wydał rozkazy. Keplianice wycofały się biegiem. Jego zaś ludzie rozbiegli się w rzekomym popłochu, kierując się ku szczelinom w ziemi. Przeskoczyli przez nie, a zażarte rasti nie zauważywszy przeszkód powpadały do wewnątrz. Już się stamtąd nie wydostały. Manewr z powodzeniem powtórzono dwukrotnie.
Tymczasem w wieży toczyła się inna walka. Rywalizowały ze sobą moc i zwykła siła fizyczna. Kepliański ogier stanął dęba, krzycząc wściekle na innego ogiera. Moce rozjarzyły; się i starły między nimi. Przeciwnicy byli godni siebie. No cóż, będą więc walczyć na dawną modłę. Skoczyli ku sobie, wyciągając szyje i obnażając zęby, by szarpać i kąsać. Pehnane rozerwał ucho przeciwnika. Trysnęła krew. Drugi Keplian zarżał gniewnie, uderzając ostrymi jak brzytwy przednimi kopytami. Świecący szkarłatny strumyk jął się sączyć ze zranionego ucha. Niebieski płomień popłynął z draśniętego barku. Zwarli się, wymierzając sobie kopniaki, a potem znów się rozdzielili. Teraz wróg chwycił Pehnane’a za gardło, ale nim zdążył zacisnąć zęby, ten odrzucił go kopnięciem. Spotkali się na środku pomieszczenia niczym oszaleli zapaśnicy. Podnosząc się, osuwając, chwytając, by zaraz potem puszczać, pozostawiali zakrwawione płomienie tam, gdzie trafiły zęby i kopyta. Nieprzyjaciel dwukrotnie trafił Pehnane’a w okolice nerek, a taki cios, byle dostatecznie silny, mógł uśmiercić. Lecz za każdym razem niebieskooki Keplian uchylał się lekko i jego przeciwnik nie osiągał zamierzonego rezultatu. Pulsująca ogniem krew szkarłatnookiego ogiera spływała mu po przednich nogach. Słabł i wiedział o tym.
Teraz Kepliany jednocześnie wspięły się dęba, usiłując dosięgnąć i przegryźć gardło przeciwnika. Obu się nie powiodło i opadły znów na ziemię, wierzgając zawzięcie. Niebieski płomień przeorał pierś Pehnane’a. On również tracił siły, lecz w jego niebieskich oczach nie było lęku. Dlatego właśnie pozostał: żeby stawić czoło współplemieńcowi, który wybrał Moce Ciemności, a za swego pana sługę Wiecznego Mroku. Uchylił się, udając słabość. Drugi Keplian zarżał triumfująco, stając dęba, by zadać śmiertelny cios. Pehnane cofnął się w bok, a kiedy jego przeciwnik stracił równowagę, wysunął pokrytą niebieskimi płomieniami głowę do przodu i chwycił tamtego za gardło. Resztkami sił zacisnął zęby na tętnicy szyjnej. Nieprzyjaciel spróbował się poderwać, szarpnął całym ciałem. Daremnie — ugięły się pod nim nogi. Szkarłatne światło zgasło w jego oczach, kiedy walił się na posadzkę. Zapiekła nienawiść zapłonęła w ostatnim spojrzeniu. Wyboru dokonał dawno temu; nie wyrazi więc skruchy umierając.
Pehnane wspiął się nad nim niemal pionowo i wymachując przednimi kopytami zawołał bezgłośnie. W odpowiedzi otoczyło go srebrzyste światło, potem zmieniło barwę na złotą i oto nagle znalazł się pod gołym niebem. Czekali na niego ci, których ukochał najbardziej. W ostatnim wysiłku ruszył chwiejnym krokiem. Poczuł na sobie ich dłonie. Światło zgasło w wielkiej sali, kiedy brama zatrzasnęła się za rannym Keplianem. Ciało jego przeciwnika zamieniło się w czarny dym i rozwiało. Zadanie zostało wykonane.
Wieża zadrżała, kiedy jej sługa zginał. Niebieski blask pomknął wokół dachu. Dostrzeżono go hen, daleko nad rzeką. Dowódca drużyny ściągnął wodze i cofnął kosie przed ogarniętymi żądzą krwi rasti. Podniósł głos:
— Cofnąć się! Cofnąć!
Wszyscy wycofali się na pewną odległość od zwierząt, z którymi walczyli. Potem oficer machnięciem ręki wskazał na wieżę.
— To znak. Nasze zadanie skończone. Musimy odgonić te stwory od rannych. — Wydał odpowiednie rozkazy. Kiedy niezdolni do walki ranni ruszyli w górę zbocza, rasti zawarczały. Nie pozwolą odebrać sobie zdobyczy.
Daleko w wieży sługa Ciemności zorientował się, że grozi mu niebezpieczeństwo. Przestał atakować głupców, którzy walczyli wbrew jego rozkazom. Kiedy wycofał się z ich mózgów, rasti zawahały się i cofnęły nieco. Ich szał wynikał po części z reakcji na myślowy atak pana. Bardzo powoli, krok za krokiem dowódca drużyny odciągał swoich żołnierzy. Zbyt szybki bowiem lub niezdarny ruch mógł mimowolnie skłonić rasti do podjęcia walki na nowo. Później krwiożercze zwierzęta zawróciły w stronę swych legowisk.
Wówczas Hapwold rozkazał pośpiech swoim wojownikom. Keplianice oddzieliły się od jeźdźców i ruszyły z powrotem do domu. Dwie nigdy nie wrócą, jak również czterej Indzie, którzy polegli w boju. Wrogowie zapłacili za to rzeką krwi. Trudno byłoby żądać czegoś więcej.
Ludzie skierowali się do podgórza. Tam rozbili obóz. się opatrywaniem ran, podczas gdy woda gotowała się w: bryku, a gulasz dusił w kotle.
Keplianice powoli, z trudem, wspięły się górskim szlakiem. ^ W kanionie powitały je dzieci i przyjaciółki. Tylko dwa; źrebięta z rozdzierającym rżeniem biegały w poszukiwaniu; poległych matek. Otoczyły je pozostałe klacze. Runy strzegące i wejścia do wąwozu płonęły. Koło się zamknęło. Kepliańskie klacze i źrebięta stały w zdumieniu patrząc na siebie niebieskimi oczami.
Mieszkaniec Ciemnej Wieży wytężył swoją moc. Wróg był wewnątrz! Zamordowali mu sługę, ale nie zwyciężą!