— Tak, poszliśmy na rewię, a potem jedliśmy kolację w „Dorset”...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
— Proszę pani, jeśli pojedzie pani do siedziby detektywów Dystryktu Zachodniego przy Pięćdziesiątej Piątej i Pine, gdzie podpisze pani dokument...
Tak więc nie można też ustalić, czy pewne rodzaje literackie ukształtowały się raczej pod naciskiem zjawisk realnych, czy raczej — norm kulturowych jako...
Niemniej obawiałem się wyjść z lasu — choć skądinąd było oczywiste, że prędzej albo później wyjść muszę...
par³ margraf — ale nie jeno przeto, jeno ¿e przez Odrê³acniej siê przeprawiæ, w górnym biegu...
ciekawe i co mnie osobiście bardzo zaskoczyło — zdałem sobie spra- wę, że czasami pracując mniej i krócej, można było zrobić więcej, niż...
le jest potrzebny), niedostępnej dla użytkowników i przeznaczonej wy- łącznie na potrzeby administratora, — skonfigurowanie portów...
wyreperował dach i ściany, wybił otwory i wstawił okna, żeby był przewiew — zmienił całe pomieszczenie tak, że wyglądało prawie jak mieszkanie...
— Od dawna panowało przekonanie, że rzeka Nil wypływa z wielkich jezior leżących u stóp Gór Księżycowych[46]...
mogła umknąć uwagi czatowników pilnujących granicy — i niepostrzeżenie prze- dostać się w głąb terenów Armektu...
2 — Głodna kotka 33 - Świetnie się dogadujecie - stwierdził kiedyś, jeszcze w próbnym okresie Maryjkowego panowania...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Nagle ten pan, Luke czy Lucas, podszedł i przy witał się z Tomem. Jest, jak mi się wydaje, chemikiem i ostatni raz widział się z Tomem w Stanach. To niemiecki uchodźca, który przyjął obywatelstwo amerykańskie. Ale na pewno…
— Ale na pewno to wiem, tak? Tak, pani Betterton, wiem. Czy pani mąż był zaskoczony tym spotkaniem?
— Tak, bardzo.
— A ucieszył się?
— Tak… chyba tak.
— Ale nie jest pani pewna? — nalegał.
— Cóż, Tom powiedział później, że za nim nie przepada, to — wszystko.
— To było tylko przypadkowe spotkanie? Panowie nie umówili się na inny dzień?
— Nie, tylko przypadkowe spotkanie.
— Rozumiem. Trzecią osobą z zagranicy była kobieta, pani Carol Speeder, również ze Stanów. Jak do tego doszło?
— Ona ma jakieś powiązania z ONZ. Znała Toma w Ameryce, więc kiedy przyjechała do Londynu, zadzwoniła do niego i zapytała, czy nie zjedlibyśmy z nią lunchu któregoś dnia.
— Spotkali się z nią państwo?
— Nie.
— Pani nie, ale pani mąż tak!
— Co? — wykrzyknęła zaskoczona.
— Nie powiedział pani?
— Nic o tym nie wiem.
Oliwią Betterton wyglądała na zbitą z tropu i zaniepokojoną. Przesłuchującemu ją mężczyźnie zrobiło się jej trochę żal, ale nie ustępował. „Nareszcie coś drgnęło” — myślał.
— Nie rozumiem — powiedziała niepewnie. — To dziwne, że się nie przyznał.
— Jedli razem lunch w „Dorset”, gdzie pani Speeder zatrzymała się podczas pobytu w Londynie. Było to w środę dwunastego sierpnia.
— Dwunastego sierpnia?
— Tak.
— Był wtedy w Londynie… Nigdy mi nie wspominał o… — Głos się jej załamał. Nagle rzuciła pytanie: — Jaka ona jest?
Uspokoił ją szybko:
— Niezbyt oszałamiająca. Typ znającej się na rzeczy, robiącej karierę kobiety. Ma około trzydziestki, nie jest specjalnie ładna. Nic absolutnie nie wskazuje na zażyłe stosunki z pani mężem. Dlatego dziwi mnie, że nie powiedział pani o tym spotkaniu.
— Tak, tak, rozumiem.
— Teraz proszę się zastanowić, pani Betterton. Czy od tego momentu zauważyła pani jakąś zmianę w mężu? Powiedzmy, w połowie sierpnia? To było około tygodnia przed konferencją.
— Nie… nie, nic nie zauważyłam. Nic godnego uwagi.
Jessop westchnął.
Telefon na biurku zabrzęczał cicho. Jessop podniósł słuchawkę.
— Tak?
Głos po drugiej stronie powiedział:
— Jest tu mężczyzna, który chce się widzieć z kimś, kto zajmuje się sprawą Bettertona.
— Jak się nazywa?
Głos po drugiej stronie zakaszlał dyskretnie.
— Cóż, nie jestem pewien, jak to się wymawia, panie Jessop. Może przeliteruję?
— Dobrze. Słucham — Zapisywał na kartce kolejne litery nazwiska. — Polak? — zapytał w końcu.
— Nie wiem. Dobrze mówi po angielsku, ale ma obcy akcent.
— Proszę mu powiedzieć, żeby zaczekał.
Jessop odłożył słuchawkę. Potem popatrzył na Oliwię Betterton. Siedziała cicho. Była w niej rozbrajająca beznadziejna potulność. Wyrwał kartkę z notatnika i pokazał jej to, co przed chwilą zapisał.
— Zna pani kogoś o tym nazwisku?
Jej oczy rozszerzyły się. Przez chwilę myślał, że się czegoś przestraszyła.
— Tak — odpowiedziała. — Znam. Dostałam od niego list.
— Kiedy?
— Wczoraj. Jest kuzynem pierwszej żony Toma. Właśnie przyjechał do Anglii. Bardzo się przejął zaginięciem męża. Pytał, czy nie mam informacji… Chciał przekazać wyrazy współczucia.
— Nigdy wcześniej pani o nim nie słyszała?
Potrząsnęła głową.
— Mąż nigdy o nim nie mówił?
— Nie.
— A może to wcale nie jest kuzyn pierwszej żony pani męża?
— Cóż, nie wiem. Nigdy wcześniej o tym nie pomyślałam. — Pytanie wstrząsnęło nią. — Pierwsza żona Toma była cudzoziemką. To córka profesora Mannheima. Wydaje mi się, że ten człowiek wie wszystko o niej i o Tomie. Jego list był bardzo formalny i… taki „cudzoziemski”, rozumie pan? Chyba był autentyczny. A zresztą jaki miałoby to sens i cel, gdyby nie był autentyczny?
— To nas właśnie interesuje. — Jessop uśmiechnął się lekko. — Mamy tu tyle tego rodzaju spraw, że może zaczynamy wyolbrzymiać wszystkie detale.