— Tak jest, biały! Jaki pan sprytny! Wydaje mi się, że ci, którzy projektują te układanki, są złośliwi...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
— Proszę pani, jeśli pojedzie pani do siedziby detektywów Dystryktu Zachodniego przy Pięćdziesiątej Piątej i Pine, gdzie podpisze pani dokument...
Tak więc nie można też ustalić, czy pewne rodzaje literackie ukształtowały się raczej pod naciskiem zjawisk realnych, czy raczej — norm kulturowych jako...
dobiegł do jej wytężonego słuchu — cichy jak brzęczenie komara daleki dzwonek, za chwilę ponowny • dzwonek, już bliżej, potem stukot...
Niemniej obawiałem się wyjść z lasu — choć skądinąd było oczywiste, że prędzej albo później wyjść muszę...
par³ margraf — ale nie jeno przeto, jeno ¿e przez Odrê³acniej siê przeprawiæ, w górnym biegu...
ciekawe i co mnie osobiście bardzo zaskoczyło — zdałem sobie spra- wę, że czasami pracując mniej i krócej, można było zrobić więcej, niż...
le jest potrzebny), niedostępnej dla użytkowników i przeznaczonej wy- łącznie na potrzeby administratora, — skonfigurowanie portów...
wyreperował dach i ściany, wybił otwory i wstawił okna, żeby był przewiew — zmienił całe pomieszczenie tak, że wyglądało prawie jak mieszkanie...
— Od dawna panowało przekonanie, że rzeka Nil wypływa z wielkich jezior leżących u stóp Gór Księżycowych[46]...
mogła umknąć uwagi czatowników pilnujących granicy — i niepostrzeżenie prze- dostać się w głąb terenów Armektu...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Robią co mogą, żeby nas oszukać.
Ułożyła jeszcze jedną cząstkę i podsumowała:
— Wie pan, panie Poirot, przyglądam się panu przez ostatnie dni. Chciałam zobaczyć, jak pan pracuje, jeżeli rozumie pan, co mam na myśli… Brzmi to jakbym nie miała serca i traktowała to morderstwo jak zabawę. Ale tak nie jest. Och, dobry Boże, ile razy o tym myślę, dreszcz mnie przechodzi. Powiedziałam dziś rano mężowi, że muszę stąd wyjechać. Mój mąż sądzi, że teraz kiedy rozprawa wstępna już się odbyła, możemy natychmiast stąd wyjechać. To byłoby wspaniałe. A tak a propos śledzenia, bardzo chciałabym poznać pańskie metody… czułabym się uprzywilejowana, gdyby mógł mi pan je wyjaśnić.
— Jest to trochę podobne do pani układanki, madame, — rzekł Herkules Poirot. — Dopasowuje się do siebie kawałki mozaiki, dobiera się kolory… i nagle okazuje się, że coś, co każdy uważa za futrzany dywanik, jest ogonem kota.
— Jakie to ciekawe! Och, potrafi pan cudownie wyjaśnić. A czy wiele jest tych kawałków, panie Poirot?
— Tak, madame. Prawie każdy w tym hotelu dał mi jakiś fragment do mojej układanki. Pani także, między innymi.
— Ja? — pisnęła podniecona pani Gardener.
— Tak, pewna uwaga pani była niezwykle pomocna. Mógłbym powiedzieć, że oświeciła mnie.
— Ach, czy to nie cudowne! Czy może pan mi powiedzieć coś jeszcze, panie Poirot?
— Wyjaśnienia, madame, zachowam do ostatniego rozdziału.
— Szkoda — szepnęła pani Gardener.
V
Herkules Poirot zapukał delikatnie do drzwi pokoju kapitana Marshalla. Wewnątrz słychać było stuk maszyny do pisania.
Z pokoju dobiegło krótkie: — Proszę wejść! — I Poirot wszedł.
Kapitan Marshall był odwrócony do niego plecami. Siedział przy stoliku ustawionym pomiędzy oknami. Nie odwrócił głowy, ale oczy jego spotkały się z oczami Poirota w lustrze wiszącym na ścianie tuż nad maszyną do pisania.
— Tak, panie Poirot? O co chodzi? — spytał niecierpliwie.
— Tysiąckrotnie przepraszam za natręctwo. Czy jest pan zajęty?
— Raczaj tak — odparł Marshall.
— Chciałbym panu zadać jedno krótkie pytanie — rzekł Poirot.
— Mój Boże, mam już po uszy odpowiadania na pytania. Przesłuchiwała mnie już policja. Nie widzę konieczności rozmawiania z panem.
— Mam tylko jedno proste pytanie: czy przed południem w dniu śmierci pańskiej żony kąpał się pan w wannie po ukończeniu pisania na maszynie, zanim poszedł pan grać w tenisa?
— Czy się kąpałem? Nie, oczywiście, że się nie kąpałem. Godzinę wcześniej kąpałem się w morzu!
— Dziękuję, to wszystko — powiedział Herkules Poirot.
— Ale niech pan… Och… — Marshall urwał niezdecydowanie.
Poirot wyszedł zamykając cicho drzwi.
— Ten facet zwariował! — zawołał Kenneth Marshall.
VI
Przed barem Poirot spotkał pana Gardenera. Ten ostatni niósł dwa cocktaile i najwyraźniej zmierzał ku żonie zajętej łamigłówką. Na widok Poirota uśmiechnął się wesoło:
— Przysiądzie się pan do nas, panie Poirot? Poirot przecząco pokręcił głową i zapytał:
— Co pan sądzi o rozprawie wstępnej, panie Gardener?
Pan Gardener zniżył głos.
— Wydaje mi się dość niewyraźna. Policja musi mieć coś w zanadrzu.
— Możliwe — powiedział Poirot.
Pan Gardener jeszcze bardziej zniżył głos.
— Będę szczęśliwy, kiedy wywiozę stąd żonę. Ona jest bardzo, bardzo wrażliwa, a ta afera całkiem rozstroiła jej nerwy.
— Czy pozwoli pan, panie Gardener — poprosił Poirot — że zadam panu jedno pytanie?
— Ależ oczywiście. Chętnie panu pomogę.
— Jest pan człowiekiem światowym… człowiekiem, jak sądzę, bardzo bystrym. Dlatego ciekaw jestem pana opinii o zmarłej pani Marshall.
Zaskoczony Gardener rozejrzał się ostrożnie dokoła i rzekł półgłosem.
— No cóż, panie Poirot, słyszałem co nieco. Różne tu krążyły plotki, szczególnie wśród kobiet. Ale skoro chce pan znać moją opinię, to powiem panu, że moim skromnym zdaniem ta kobieta była niesłychanie głupia.
— To bardzo interesujące — mruknął w zamyśleniu Herkules Poirot.
VII
— Teraz moja kolej, prawda? — zagadnęła Poirota Rosamund.
— Pardon!
Roześmiała się.
— Parę dni temu komendant policji bawił się w inkwizytora, a pan mu tylko towarzyszył. Dzisiaj, jak mi się wydaje, prowadzi pan własne nieoficjalne dochodzenie. Obserwowałam pana. Najpierw pani Redfern, później mignął mi pan w oknie salonu, gdzie pani Gardener pracuje nad swoją obrzydliwą układanką. Teraz przyszła moja kolej.
Herkules Poirot usiadł obok Rosamund. Znajdowali się na Słonecznej Krawędzi. W dole, pod nimi, lśniła głęboka zieleń morza, przechodząca dalej od brzegu w oślepiający błękit.
— Jest pani bardzo inteligentna, mademoiselle — rzekł Poirot. — Zauważyłem to od razu, kiedy tylko przybyłem. Chętnie przedyskutowałbym z panią tę sprawę.
— Chce pan wiedzieć, co myślę o tym wszystkim? — spytała cicho Rosamund Darnley.
— Byłoby to niezwykle interesujące.
— Myślę, że w rzeczywistości wszystko jest bardzo proste. Przyczyna leży w przeszłości tej kobiety.
— Przeszłości? Nie teraźniejszości?
— Niekoniecznie w bardzo odległej przeszłości. Proszę tylko pomyśleć: Arlena Marshall była atrakcyjna dla mężczyzn, fatalnie atrakcyjna. Bardzo możliwe, że szybko się nimi nużyła. Wśród jej… wielbicieli, pozwoli pan, że użyję tego słowa… był ktoś. kogo boleśnie to dotknęło. Niech mnie pan źle nie zrozumie, nie musi być to ktoś, kogo widać na milę. Najpewniej jakiś spokojny człowieczek, próżny i wrażliwy, jeden z tych, co długo pamiętają urazy. Myślę, że dotarł za nią aż tutaj, zaczekał, póki nie nadeszła sposobność, i zabił ją.
— Chce pani powiedzieć, że był to ktoś z zewnątrz, ktoś, kto przybył na wyspę?
— Tak. Prawdopodobnie ukrywał się w tej grocie, póki nie pojawiła się szansa.
Poirot z powątpiewaniem potrząsnął głową.
— Sądzi pani, że udałaby się na spotkanie z odrzuconym wielbicielem? Nie, wyśmiałaby go i nie poszła.