— Stop! Kim jesteś?Sępi Dziób przystanął i przyjrzał się policjantowi...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
— Proszę pani, jeśli pojedzie pani do siedziby detektywów Dystryktu Zachodniego przy Pięćdziesiątej Piątej i Pine, gdzie podpisze pani dokument...
Tak więc nie można też ustalić, czy pewne rodzaje literackie ukształtowały się raczej pod naciskiem zjawisk realnych, czy raczej — norm kulturowych jako...
dobiegł do jej wytężonego słuchu — cichy jak brzęczenie komara daleki dzwonek, za chwilę ponowny • dzwonek, już bliżej, potem stukot...
Niemniej obawiałem się wyjść z lasu — choć skądinąd było oczywiste, że prędzej albo później wyjść muszę...
par³ margraf — ale nie jeno przeto, jeno ¿e przez Odrê³acniej siê przeprawiæ, w górnym biegu...
ciekawe i co mnie osobiście bardzo zaskoczyło — zdałem sobie spra- wę, że czasami pracując mniej i krócej, można było zrobić więcej, niż...
le jest potrzebny), niedostępnej dla użytkowników i przeznaczonej wy- łącznie na potrzeby administratora, — skonfigurowanie portów...
wyreperował dach i ściany, wybił otwory i wstawił okna, żeby był przewiew — zmienił całe pomieszczenie tak, że wyglądało prawie jak mieszkanie...
mogła umknąć uwagi czatowników pilnujących granicy — i niepostrzeżenie prze- dostać się w głąb terenów Armektu...
2 — Głodna kotka 33 - Świetnie się dogadujecie - stwierdził kiedyś, jeszcze w próbnym okresie Maryjkowego panowania...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

— Pffttf! — plunął mu koło nosa. — Ja? A kim on jest?
— Stróżem porządku.
— Jesteśmy więc kolegami. Jest strażnikiem leśnym.
— Mydlenie oczu! Czy wie, że ma odpowiadać na każde moje pytanie?
— Czy nie doczekał się odpowiedzi na pytanie?
— Ale jakiej! Skąd pochodzi?
— Stamtąd.
— Co to ma znaczyć?
— No, że nie stąd.
— Człowieku, powściągnij język, bo będę musiał cię aresztować! Jak się nazywasz?
— Sępi Dziób.
— Żarty na bok! Skąd przybywa?
— Stamtąd — Sępi Dziób wskazał poza siebie.
— A dokąd idzie?
— Tam — wskazał przed siebie.
— Niech nie kpi! Jest moim więźniem.
— Coraz lepiej! A jeśli się sprzeciwię?
— Za opór stawiany władzy posiedzi trzy lata w więzieniu.
— Do diabła! To razem trzynaście. Dziś miałem dostać dziesięć.
— Za co?
— To go nie obchodzi.
— Człowieku, jesteś albo wariatem, albo idiotą! W każdym razie za żarty drogo zapłacisz.
— No, jeśli już jeden z nas ma być wariatem, a drugi idiotą, to wolę być wariatem.
— Czy do mnie pijesz?
— Nie, do mnie, to znaczy do wariata.
— Ale idiota to ja?
— Istotnie. Na to, niestety, nic nie mogę poradzić.
— Widzę, że daremnie gadać na ulicy. Niech ze mną idzie. Naprzód!
— Dokąd?
— Wkrótce się przekona. Co tu ma w worku?
— Przybory podróżne.
— A w tym drugim?
— Strzelbę myśliwską.
— Czy ma pozwolenie na broń?
— Mam.
— Kto wystawił?
— Ja sam.
— No, to niech będzie gotów do rozstania się ze strzelbą i do dwóch dodatkowych lat więzienia.
— Niech piorun trzaśnie! Znów dwa lata?
— To w sumie już piętnaście lat. W niezłym tempie rośnie. Tak rozmawiając, szybko szli naprzód, odprowadzani przez tłum ludzi. Wreszcie dotarli do biura policji.
— Tutaj się dowie, co znaczy aresztowanie.
— Wiem już od dawna.
— Nieraz siedział za kratką?
— To go znów nie obchodzi.
— Grubianin jest, ale zatka mu się usta. Wejść!
Weszli do sieni, a stąd do przedpokoju. Było tam kilku wartowników, a na ławce drzemało parę osób, oczekujących zapewne, aż przesądzi się ich los. Policjant wskazał myśliwemu tę ławkę i rzekł:
— Niech tu siada!
Sępi Dziób jednak położywszy na ziemi worek płócienny, puzon i worek ze strzelbą, rzucił się na krzesło.
— Wara! — krzyknął policjant. — To krzesło nie dla niego. Sępi Dziób wzruszył ramionami.
— Wiem chyba, jakie miejsce jest dla mnie odpowiednie. Policjanci spojrzeli ze zdumieniem na zuchwałego jegomościa.
Jeden z nich zapytał:
— Krnąbrny gość. Kto to jest?
— Sam nie wiem — przyznał ten, który go tu przyprowadził.
— Wygląda jak przebieraniec. Czy zwariował?
— Spotkałem go na ulicy. Tłum biegł za nim. Nie chciał pokazać dokumentów, dlatego zabrałem go ze sobą.
— Tutaj nauczy się gadać!
— To już dawno umie, stary byku — oświadczył Sępi Dziób. — Nie uważałem za stosowne wdawać się w rozmowę na ulicy. Nie miałem zresztą czasu.
— Tu będzie miał aż nadto.
— Niewiele. Muszę wyjechać najbliższym pociągiem.
— To nas nie obchodzi! Dokąd jedzie?
— Hm! Czy chce ze mną jechać?
— Z nim? Ani mi się śni! — roześmiał się policjant.
— No to po co mu wiedzieć, dokąd jadę?
— Oho! Takiego grubianina nie spotkałem jeszcze w życiu! Ale tu go nauczą grzeczności!
— Pffttf! Może on mnie nauczy? Nie wydaje mi się tęgim bakałarzem.
— Niech piorun trzaśnie! — zaklął policjant. — Jak śmie pluć na mnie? I w dodatku lżyć! Jeśli się jeszcze raz ośmieli, zamknę go w pace. A teraz niech wstanie z krzesła i usiądzie na ławce, na właściwym dla siebie miejscu.
Sępi Dziób rozsiadł się wygodniej i skrzyżował nogi.
— Powoli, powoli, stary byku! Każdy, kto usiądzie na tym krześle, poczytać sobie winien za zaszczyt, że ja na nim siedziałem.
— A więc opór! Wskażę mu mieszkanie, w którym będzie mógł się zadomowić wygodnie nie obrażając innych ludzi! Pójdzie ze mną do lochu.
— Do lochu? ‘Piekielnie mi się nie chce.
— Nie ciekawi nas, czy chce, czy nie chce. Naprzód! Policjant położył rękę na ramieniu Sępiego Dzioba. Traper strząsnął ją, podniósł się i rzekł:
— Człowieku, niechże słucha, co mu powiem! Nie popełniłem żadnego przestępstwa, a mogę się chyba ubierać, jak mi się podoba. Jeśli tłum za mną biegnie, to dowód jego głupoty. Mógłbym się wykazać dokumentami, ale przedstawiam je tylko wówczas, kiedy traktuje się mnie jak dżentelmena.
— Dżentelmena? — policjant spojrzał zdziwiony. — Nie chce chyba powiedzieć, że jest cudzoziemcem? Niech nie sądzi, że mu uwierzę.
— Ba! Czy uwierzy, czy nie uwierzy, to mnie nie obchodzi. Ale zdaje się, że nie przywykł do towarzystwa dżentelmenów, gdyż do nich nie mówi się w trzeciej osobie.
Urzędnik był rozwścieczony.