— przeważnie przeboje Beatlesów...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
— Proszę pani, jeśli pojedzie pani do siedziby detektywów Dystryktu Zachodniego przy Pięćdziesiątej Piątej i Pine, gdzie podpisze pani dokument...
Tak więc nie można też ustalić, czy pewne rodzaje literackie ukształtowały się raczej pod naciskiem zjawisk realnych, czy raczej — norm kulturowych jako...
dobiegł do jej wytężonego słuchu — cichy jak brzęczenie komara daleki dzwonek, za chwilę ponowny • dzwonek, już bliżej, potem stukot...
Niemniej obawiałem się wyjść z lasu — choć skądinąd było oczywiste, że prędzej albo później wyjść muszę...
par³ margraf — ale nie jeno przeto, jeno ¿e przez Odrê³acniej siê przeprawiæ, w górnym biegu...
ciekawe i co mnie osobiście bardzo zaskoczyło — zdałem sobie spra- wę, że czasami pracując mniej i krócej, można było zrobić więcej, niż...
le jest potrzebny), niedostępnej dla użytkowników i przeznaczonej wy- łącznie na potrzeby administratora, — skonfigurowanie portów...
wyreperował dach i ściany, wybił otwory i wstawił okna, żeby był przewiew — zmienił całe pomieszczenie tak, że wyglądało prawie jak mieszkanie...
— Od dawna panowało przekonanie, że rzeka Nil wypływa z wielkich jezior leżących u stóp Gór Księżycowych[46]...
mogła umknąć uwagi czatowników pilnujących granicy — i niepostrzeżenie prze- dostać się w głąb terenów Armektu...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Boże, jak ja nienawidziłam wtedy Beatlesów!
Uśmiechnęła się leciutko na to wspomnienie, ale zaraz znowu spoważniała.
— Rano w dzień swoich osiemnastych urodzin zaczął się pakować. Nie chciałam
w to wierzyć... Stałam w drzwiach i patrzyłam. Spytałam, co robi, dokąd się wybiera....
71
Nawet nie chciał ze mną rozmawiać, nie zaszczycił mnie jednym spojrzeniem. Byłam
dla niego obcą osobą. Nie, nawet nie to: byłam obiektem jego nienawiści. Czuł do mnie
pewnie to, co więzień do strażnika.
— Nie mogłaś go powstrzymać?
Nie, nic nie mogła zrobić. Pieniądze prawnie należały do niego — suma wraz z pro-
centem urosła do ponad dziesięciu tysięcy dolarów. Wybierał się do Indii. Jechał tam,
żeby poszukiwać prawdy.
Odjechał. A ona została sama we łzach i z poczuciem winy, które rozrastało się w niej
jak rak. Przez cztery miesiące nie otrzymała żadnej wiadomości, potem przyszedł list
ostemplowany w Delhi. Napisał niewiele, ale bez wrogości: wszystko u niego w porząd-
ku, Kirsty nie musi się martwić.
Martwiła się. Sześć tygodni później przyszedł następny list — z Hajdarabad. Ten był
nieco dłuższy. Znowu miesiąc obaw i kolejny list, tym razem z Bangaluru, trochę dłuż-
szy niż poprzedni. Na mapie śledziła trasę wędrówki Garreta na południe po subkon-
tynencie indyjskim. Nie podawał nigdy adresu zwrotnego, nie mogła więc odpisać.
Wreszcie przyszedł list ze Sri Lanki. Długi list, w którym pisał, że wraca do domu iże te-
raz rozumie wszystko znacznie lepiej. A co najważniejsze, że ją kocha.
Znów zaczęła płakać, ale bez szlochu, i głos się jej nie załamywał. Cady przysunął się
instynktownie, usiadł koło niej i wziął ją za rękę. Mówiła teraz niemal szeptem:
— Cady, przeżyłeś kiedyś taką chwilę? Chwilę takiej radości, że ma się wrażenie, jak-
by świat narodził się na nowo? Jakby słońce wzeszło pierwszy raz od miliona lat?
Ścisnął jej dłoń. Widział, jak oczy Kirsty wypełniają się łzami, które zaczynają się to-
czyć po jej wystających kościach policzkowych.
— Ja zaznałam ich trzykrotnie. Pierwsza to mój ślub. Byłam dziewicą. Nie śmiej się...
Byłam bardzo staroświecka... Uwielbiałam Kevina, ale panicznie się bałam. Moja matka
już nie żyła, a ojciec był zbyt nieśmiały, żeby mi o czymkolwiek powiedzieć. Skąpa wie-
dza, która do mnie docierała, mogła tylko napełnić wstrętem. Pieszczoty, jakie uprawia-
łam w wieku nastu lat, odczuwałam jako coś plugawego; robiłam to chyba jedynie po to,
żeby nie odstawać od innych. No więc bałam się. Na nasz miesiąc miodowy pojechali-
śmy do małego hoteliku w górach. I wiesz, co robiłam, kiedy straciłam dziewictwo?
Spojrzał zaintrygowany w jej mokre oczy.
— Co?
— Śmiałam się! Po prostu się śmiałam. Kevin wszystkiego się domyślał i doskona-
le mnie rozumiał. Przygotowywał mnie przez wiele godzin. Przegnał wszelkie dręczące
mnie obawy, sprawił, że to, cozawsze wydawało mi się wstrętne, okazało się piękne. Ko-
lejny szczęśliwy moment to narodziny Garreta. Kevin był ze mną, chociaż w tamtych
czasach nie było to praktykowane. Lekarz nie krył przerażenia, ale Kevin trwał w upo-
rze. Zagroził, że w przeciwnym razie rozwali szpital. Poród miałam trudny... Garret był
dużym noworodkiem.
72
Spojrzała na rękę Cady’ego splecioną z jej dłonią i ciągnęła:
— Poród trwał dziesięć godzin, a Kevin przez cały ten czas trzymał mnie za rękę. Po-
dał mi Garreta w ramiona. — Jej cichy głos załamał się na wspomnienie tej chwili. Za-
ciskała palce na ręce Cady’ego. W końcu podjęła przerwany wątek: — Mój trzeci naj-
szczęśliwszy moment w życiu to dzień, w którym otrzymałam list od Garreta ze Sri
Lanki. Byłam już wtedy na samym dnie, żyjąc w zakłamaniu, w przerażającej szarzyźnie
codzienności. Ten list sprawił, że świat znów zaczął dla mnie istnieć. Całe brzemię winy
opadło. Wiedziałam jedno: mój syn mnie kocha i wraca do domu. Przez wszystkie na-
stępne dni nie wypuszczałam listu z rąk dalej niż na metr od siebie. Czytałam go przed
zaśnięciem i rano po przebudzeniu.
Tak mocno ścisnęła jego dłoń, że aż się zdziwił.
— Bytem wolna, Cady, wyzbyłam się poczucia winy. To była najszczęśliwsza chwi-
la w moim życiu.
Ale później zjawił się kapitan Buckley i cały ciężar winy przygniótł ją na nowo.
Nie mogła powstrzymać szlochu. Cady siedział bez ruchu, nie spuszczając z niej
oczu. Mówiła o tym, jak nagle to na nią spadło: niezachwiane przekonanie, że Garret
żyje i że nie ma dla niej ważniejszej rzeczy nad odnalezienie go.
Mijały godziny. Kiedy skończyła, podniósł się i wyjrzał przez iluminator na różowie-
jące niebo.
Wpatrywała się w jego twarz: zamyślone, wpółprzymknięte oczy, długie blond wło-
sy z przedziałkiem pośrodku, opadające za uszami jak wiechcie słomy. Odwrócił głowę
i posłał jej nieśmiały uśmiech.
— Wyjdźmy na pokład obejrzeć wschód słońca.
— Nie uważasz, że zwariowałam?