— Ile on...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
— Proszę pani, jeśli pojedzie pani do siedziby detektywów Dystryktu Zachodniego przy Pięćdziesiątej Piątej i Pine, gdzie podpisze pani dokument...
Tak więc nie można też ustalić, czy pewne rodzaje literackie ukształtowały się raczej pod naciskiem zjawisk realnych, czy raczej — norm kulturowych jako...
dobiegł do jej wytężonego słuchu — cichy jak brzęczenie komara daleki dzwonek, za chwilę ponowny • dzwonek, już bliżej, potem stukot...
Niemniej obawiałem się wyjść z lasu — choć skądinąd było oczywiste, że prędzej albo później wyjść muszę...
par³ margraf — ale nie jeno przeto, jeno ¿e przez Odrê³acniej siê przeprawiæ, w górnym biegu...
ciekawe i co mnie osobiście bardzo zaskoczyło — zdałem sobie spra- wę, że czasami pracując mniej i krócej, można było zrobić więcej, niż...
le jest potrzebny), niedostępnej dla użytkowników i przeznaczonej wy- łącznie na potrzeby administratora, — skonfigurowanie portów...
wyreperował dach i ściany, wybił otwory i wstawił okna, żeby był przewiew — zmienił całe pomieszczenie tak, że wyglądało prawie jak mieszkanie...
— Od dawna panowało przekonanie, że rzeka Nil wypływa z wielkich jezior leżących u stóp Gór Księżycowych[46]...
mogła umknąć uwagi czatowników pilnujących granicy — i niepostrzeżenie prze- dostać się w głąb terenów Armektu...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

. .
— Coś około jedenastu miliardów, przed podatkiem.
— Czy ona o tym wie?
— Nie. Nawet nie wie, że on nie żyje.
— Czy wie, że Troy jest jej ojcem?
— Nie mam pojęcia, o czym wie.
— Gdzie jej szukać?
— Sądzimy, że może w Brazylii. Pracuje jako misjonarka wśród Indian
w dżungli.
Nate zastanowił się i przeszedł wolno wokół pokoju.
— Byłem tam kiedyś tydzień — odezwał się. — Jeszcze w czasie studiów.
Był karnawał: nagie dziewczyny tańczyły na ulicach Rio, grano sambę, miliony ludzi świętowały przez całą noc. — Głos uwiązł mu w krtani tak, jakby to miłe wspomnienie wyszło na powierzchnię i prysnęło jak mydlana bańka.
— To nie karnawał.
— Wiem. Jestem pewien, że to nie karnawał. Napijesz się kawy?
— Tak. Czarnej.
Nate dotknął przycisku w ścianie i wypowiedział zamówienie do interkomu.
Tysiąc dolców dziennie pokrywało również obsługę w pokoju.
— Jak długo tam będę? — zapytał siadając ponownie przy oknie.
— Przypuszczam, że jakieś dziesięć dni. Nie ma pośpiechu i prawdopodobnie
będzie ją ciężko znaleźć.
— Która to część kraju?
— Zachodnia, blisko Boliwii. Organizacja, dla której pracuje, specjalizuje się w wysyłaniu ludzi do dżungli, gdzie niosą wiarę Indianom z epoki kamienia łupanego. Zrobiliśmy mały wywiad i wygląda na to, że ich misjonarze docierają do najtrudniej dostępnych miejsc i plemion na Ziemi.
— Chcesz, żebym najpierw znalazł właściwą dżunglę, potem w tej dżungli
poszukał właściwego plemienia Indian, potem jakimś cudem przekonał ich, że jestem przyjaźnie nastawionym prawnikiem ze Stanów Zjednoczonych i że powinni mi pomóc odnaleźć kobietę, która, i od tego powinniśmy zacząć, wcale nie chce zostać odnaleziona.
— Coś takiego.
— Może być śmiesznie.
— Potraktuj to jak przygodę.
50
— Co więcej, dzięki temu będę się znajdował z dala od firmy, czy tak, Josh?
Czy o to chodzi? Zniknę, podczas gdy ty pozałatwiasz sprawy.
— Ktoś musi to zrobić, Nate. Jakiś prawnik z naszej firmy musi porozma-
wiać z tą kobietą w cztery oczy, pokazać jej kopię testamentu, wyjaśnić wszystko i dowiedzieć się, co ona zamierza w tej sprawie uczynić. Nie może tego zrobić asystent ani brazylijski prawnik.
— Czemu ja?
— Ponieważ wszyscy inni mają pełne ręce roboty. Znasz rutynę. Żyłeś w niej
przez ponad dwadzieścia lat. Mieszkanie w biurze, lunch na sali sądowej, drzemka w pociągu. Zresztą, to może ci dobrze zrobić.
— Czy próbujesz mnie trzymać z daleka od ulicy, Josh? Jeśli tak, to tracisz czas. Jestem czysty. Czysty i trzeźwy. Koniec z barami, koniec z imprezami, koniec z handlarzami narkotyków. Jestem czysty. Na zawsze.
Josh pokiwał głową, ponieważ niewątpliwie tego oczekiwał Nate. Ale przera-
biali to już wielokrotnie.
— Wierzę ci — odparł, w głębi duszy bardzo tego pragnąc. Sanitariusz zapu-
kał i wniósł kawę na srebrnej tacy.
— A akt oskarżenia? — zapytał po chwili Nate. — Nie mogę opuszczać kraju
do wyjaśnienia tej sprawy.
— Rozmawiałem z sędzią, powiedziałem mu, że sprawa jest pilna. Chce cię
widzieć za dziewięćdziesiąt dni.
— Jest miły?
— To Święty Mikołaj.
— Więc jeśli zostanę skazany, myślisz, że mnie wypuści.
— Mamy jeszcze cały rok. Później będziemy się o to martwić.
Nate siedział pochylony przy małym stoliku, wpatrując się w filiżankę z kawą, i zastanawiał się nad kolejnymi pytaniami. Josh, który znajdował się po drugiej stronie, wciąż patrzył daleko przed siebie.
— A jeżeli odmówię? — zapytał Nate.
Josh wzruszył ramionami tak, jakby nie miało to znaczenia.
— Nic się nie stanie. Znajdziemy kogoś innego. Potraktuj to jako wakacje.
Chyba nie boisz się dżungli?
— Pewnie, że nie.
— To pojedź tam i zabaw się.
— Kiedy miałbym wyjechać?
— Za tydzień. Brazylia wymaga wizy i będziemy musieli pociągnąć za odpo-
wiednie sznurki. Tutaj też mamy kilka spraw do załatwienia.
W Walnut Hill wymagano przynajmniej tygodnia poprzedzającego wypusz-
czenie klienta na szerokie wody. W tym czasie intensyfikowano opiekę, przestrzegano trzeźwości, prano mózg i doprowadzano pacjenta do określonej emocjonalnej, umysłowej i fizycznej formy. Kwarantanna przygotowywała go do powrotu.
51
— Tydzień — powtórzył Nate.
— Około tygodnia.
— A to zajmie dziesięć dni.
— Tak przypuszczam.
— A więc dojadę tam w czasie ferii.
— Na to wygląda.
— Wspaniale.
— Chcesz uniknąć świąt?
— Tak.
— Co z dziećmi?
Miał ich czworo, po dwoje z każdą żoną. Jedno w podstawówce, jedno w col-
lege’u, dwójka w szkole średniej.
Zamieszał kawę małą łyżeczką.
— Ani słowa, Josh. — Pokręcił głową. — Minęły prawie cztery miesiące
i wciąż ani słowa. Od żadnego z nich. — Z jego głosu przebijał ból. Zgarbił się.
Przez ułamek sekundy wyglądał tak krucho.
— Przepraszam — powiedział Josh.
Josh oczywiście miał wiadomości od obu rodzin. Żony zatrudniły prawników,