kępą krzaków, byli na wysokości tego drzewa, na którego pniu Chris zostawił ślady butów...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
�-------------------{ACTI_Misc00_Text_01_Title} Zadanie{ACTI_Misc00_Text_01_Text1}Twoim zadaniem jest zniszczenie nieprzyjaciela!�-------------------{ACTI_Misc01_Text_01_Title} Zadanie{ACTI_Misc01_Text_01_Text1}Twoim zadaniem jest zniszczenie wikszo[ci oddziaB�w wroga!�-------------------{ACTI_Misc02_Text_01_Title} Zadanie{ACTI_Misc02_Text_01_Text1}Masz za zadanie doprowadzi swoich ludzi do fortu!�-------------------{ACTI_Misc03_Text_01_Title} Zadanie{ACTI_Misc03_Text_01_Text1}Twoim zadaniem jest przejcie kontroli nad t lokacj!�-------------------{ACTI_Misc04_Text_01_Title} Zadanie{ACTI_Misc04_Text_01_Text1}Twoim zadaniem jest zajcie tej osady!�-------------------{ACTI_Misc05_Text_01_Title} Zadanie{ACTI_Misc05_Text_01_Text1}Twoim zadaniem jest zajcie miasta!�-------------------{ACTI_Misc06_Text_01_Title} Zadanie{ACTI_Misc06_Text_01_Text1}Masz za zadanie odnalez i zabi tego czBowieka!�-------------------{ACTI_Misc07_Text_01_Title} Zadanie{ACTI_Misc07_Text_01_Text1}Twoim zadaniem jest obrona tej lokacji!�-------------------{ACTI_Misc08_Text_01_Title} Zadanie{ACTI_Misc08_Text_01_Text1}Twoim zadaniem jest obrona miasta!�-------------------{ACTI_Misc09_Text_01_Title} Zadanie{ACTI_Misc09_Text_01_Text1}PLACEHOLDER�***********************************************************�* *�* CAMPAIGN ADVICE *�* *�***********************************************************�-------------------{Prologue_ROME_ITALY_MUST_BE_UNIFIED_Text_01_Text1b_Title} Mapa kampanii{Prologue_ROME_ITALY_MUST_BE_UNIFIED_Text_01_Text1b_Text1}Oto tereny wok�B Rzymu
\par cech, w kt\'f3rej badacze wyr\'f3\'bfniaj\'b9 elementy achajskie (nie wymienili\'9c-\par my tego dialektu w nazwanych wy\'bfej grupach, bo p\'f3\'9fniej nie...
aparaty cyfrowe Rodzaj pamięci to informacja na temat tego na jakich kartach pamięci aparat zapisuje zdjęcia...
METODY ZAGĘSZCZANIA BETONU NA BUDOWIE Aby do tego nie dopuścić, niezbędne są nadzór i kontrola bieżąca procesu zagęszczania na budowie...
187mo�emy przyj�� jako zasad�, �e ka�dy kraj wymieniony w�r�d owych affines le�a� na zewn�trz granic tego pa�stwa, jako jego �bok" (tatu�] Kieruj�c si� t� zasad�,...
Przez chwilę wahała się - to, co chciała zrobić, nie było zakazane przez zwyczaj, ale mógł dokonać tego tylko ktoś bardzo poruszony, w sytuacji, która go...
Aż do wiosny tego roku schemat wyglądał następująco: coraz pospieszniejsze stosunki, po których następowała krótka drzemka (nawiasem mówiąc, ulubiony...
wybra� opcj� Information i nacisn�� ENTER, w rezultacie na ekranie pojawisi� zestaw informacji podobny do tego poni�ej:,j~%%I , Object ID: B6000006NetWare...
Aby uniknąć tego śmiesznego, rzecz jasna, wniosku, w 1900 roku niemiecki uczony Max Pianek sformułował tezę, że światło, promienie Roentgena i inne fale...
Ed siedział właśnie przy biurku w rogu swojego salonu sprzedaży żując pierwsze tego dnia cygaro, kiedy zobaczył dwóch mężczyzn w roboczych koszulach i...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Czarny rycerz minął je obojętnie, reszta podążała za nim. . .
Wyrostek chwycił go za ramię i energicznie pociągnął w pobliskie zarośla.
— Panie! Tutaj! Ślady na pniu! Ukryli się na drzewie!
Któryś jeździec zauważył ślady.
Jasna cholera!
Zawrócili konie i zebrali się przy drzewie. Czarny rycerz obrzucił koronę po-
dejrzliwym wzrokiem i spytał:
— Gdzie? Nikogo nie widzę.
— I ja nie widzę pachołka na drzewie, mój panie. Rycerz zaczął się rozglądać
na wszystkie strony. Nagle ich spostrzegł.
— Tam są!
Ruszyli z kopyta.
Chłopak rzucił się do biegu.
— Na Boga! Jużeśmy zgubieni! — rzucił, zerkając trwożnie przez ramię.
Umiesz pływać?
— Pływać? — zdziwił się Chris.
Jasne, że umiał, lecz nawet mu to nie przyszło do głowy. Cały wysiłek wkła-
dał w przebieranie nogami. Dopiero teraz zauważył, że wyrostek kieruje się na polankę, w stronę coraz rzadziej rosnących drzew.
I stromego nadrzecznego urwiska.
Teren przed nimi opadał, początkowo łagodnie, dalej coraz gwałtowniej. Tra-
wa rzedła, wyłaniały się spod niej nagie połacie żółtawego piaskowca. Słońce
oślepiało.
Czarny rycerz wrzasnął coś, czego Chris nie zrozumiał. Wypadli z lasu na
skraj urwiska. Wyrostek bez namysłu zeskoczył z krawędzi.
Hughes się zawahał. Zerknął przez ramię na pogoń. Jeźdźcy gnali galopem
z uniesionymi mieczami. Nie miał wyboru. Popędził ku krawędzi urwiska.
172
* * *
Marek skrzywił się boleśnie, kiedy przez radio doleciał głośny wrzask Chrisa.
Po chwili rozległ się głuchy łoskot i gardłowy jęk. Rozpoznał odgłos upadku.
Andre nasłuchiwał. Ale w słuchawkach panowała martwa cisza, nawet nie
zatrzeszczało.
Jakby nadajnik został zniszczony.
— Zginął? — zapytała cicho Kate.
Marek nie odpowiedział. Podszedł do stratowanych zwłok Gomez i zaczął się
rozglądać.
— Chodź tu. Pomóż mi szukać zapasowego markera.

* * *
Kilkuminutowe poszukiwania nie przyniosły rezultatu. Marek ostrożnie zaci-
snął palce na dłoni Gomez — już szarej i zimniej — i starając się zapanować nad obrzydzeniem, pociągnął za rękę i przewrócił korpus na wznak.
Dopiero wtedy zauważył, że kobieta miała na przegubie opaskę z dziwnej ple-
cionki. Wcześniej nie zwrócił uwagi na ten element przebrania, zupełnie nie pasujący do średniowiecza. Gdyby kobiety z tej warstwy społecznej, do której można było zaliczyć Gomez na podstawie stroju, nosiły jakiekolwiek ozdoby, z pewno-
ścią byłyby one wykonane z metalu, szlifowanego kamienia lub z drewna. Rze-
mienne plecionki zaczęto nosić dopiero w czasach hipisowskich.
Przeciągnął palcami po opasce i stwierdził ze zdumieniem, że jest nadzwyczaj
sztywna, jakby była wycięta z kartonu. Obrócił ją na przegubie, szukając zapinki, i niechcący nacisnął ukrytą zapadkę. Część odskoczyła na zawiaskach, ukazując płaską tarczę elektronicznego wyświetlacza. Wewnątrz znajdował się rodzaj ręcznego zegarka:
Wskazywał 36.37.10.
I odliczał wstecz, do zera.
Marek natychmiast się domyślił, że nie jest to zwykły zegarek, lecz urządze-
nie wskazujące czas pozostały do wyczerpania się rezerw mocy maszyn. Akumu-
latory wystarczały na trzydzieści siedem godzin, z których upłynęło Już ponad dwadzieścia minut.
Warto go zabrać, pomyślał. Znalazł zamek, zdjął wskaźnik z ręki zabitej i za-
piął go na swoim przegubie. Zatrzasnął wieczko wyświetlacza.
— Nigdzie nie ma tego markera — odezwała się Kate.
173
Szukali go jeszcze przez pięć minut, aż wreszcie Marek oznajmił ze smutkiem, że trzeba się pogodzić z rzeczywistością.
Nie znaleźli markera, a bez niego nie mogli przywołać maszyn.
Chris miał rację: utknęli tu na dobre.
36.28.04 W sali kontrolnej zaterkotały dzwonki alarmowe. Technicy wstali od pulpitów
i skierowali się do wyjścia. Gordon chwycił Sterna za rękę.
— Musimy uciekać — powiedział. — Stężenie fluorowodoru w powietrzu
staje się groźne. Z sekcji tranzytowej dolatują trujące opary. Wkrótce dotrą i tutaj.
Zaczął ciągnąć Davida w kierunku drzwi. Ten rzucił ostatnie spojrzenie na
ekrany. Na środku pieczary kłębowisko wysięgników i innych elementów kon-
strukcyjnych ginęło w smugach gęstego białego dymu.
— A jeśli spróbują teraz wrócić i nikogo tu nie będzie?
— Nie martw się, to niemożliwe. Czujniki podczerwone wykryją brak wol-
nej przestrzeni. Nie zapominaj, że w promieniu dwóch metrów od maszyn nie
może być żadnych przedmiotów materialnych. Nie ma miejsca, więc czujniki nie
pozwolą maszynom na powrót. Będziemy musieli najpierw oczyścić sekcję.
— Ile to potrwa?
— Najpierw trzeba wymienić całe powietrze w pieczarze.
Gordon wyciągnął Sterna na korytarz, który prowadził do głównej windy. By-
ło tu mnóstwo ludzi kierujących się do wyjścia. Ich głosy rozbrzmiewały głośnym echem.
— Wymienić całe powietrze? — zdziwił się David. — W takiej ogromnej
przestrzeni? Ile to zajmie?
— Teoretycznie dziewięć godzin.
— Teoretycznie?
— Jeszcze nigdy nie musieliśmy tego robić. Mamy jednak odpowiednie urzą-
dzenia. Lada moment powinny się włączyć dmuchawy.
Rzeczywiście parę sekund później korytarz wypełniło donośne wycie. Stern
poczuł na nogach pęd powietrza.
— A gdy już wymienicie powietrze? Co dalej?
— Naprawimy wszystkie uszkodzenia i będziemy spokojnie czekali na powrót
wyprawy — odparł Gordon. — Dokładnie tak, jak planowaliśmy.
— Co będzie, jeśli spróbują wrócić, zanim skończycie przygotowania?
— To najmniejszy problem, Davidzie. Po prostu maszyny nie wrócą, cofną się
do punktu startowego i zaczekają na dogodny moment.
— Zatem ludzie staną się rozbitkami?
— Na jakiś czas. Tak czy inaczej, na razie nie możemy im pomóc.
36.13.17 174 Chris dopadł krawędzi urwiska i skoczył. Spadał, wymachując rękoma i nogami. Ujrzał skąpaną w słońcu Dordogne, leniwie wijącą się w zielonej dolinie.
Była strasznie daleko, a dobrze wiedział, że nurt jest za płytki. Śmierć zajrzała mu w oczy.