42 — No właśnie...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
— Proszę pani, jeśli pojedzie pani do siedziby detektywów Dystryktu Zachodniego przy Pięćdziesiątej Piątej i Pine, gdzie podpisze pani dokument...
Tak więc nie można też ustalić, czy pewne rodzaje literackie ukształtowały się raczej pod naciskiem zjawisk realnych, czy raczej — norm kulturowych jako...
dobiegł do jej wytężonego słuchu — cichy jak brzęczenie komara daleki dzwonek, za chwilę ponowny • dzwonek, już bliżej, potem stukot...
Niemniej obawiałem się wyjść z lasu — choć skądinąd było oczywiste, że prędzej albo później wyjść muszę...
par³ margraf — ale nie jeno przeto, jeno ¿e przez Odrê³acniej siê przeprawiæ, w górnym biegu...
ciekawe i co mnie osobiście bardzo zaskoczyło — zdałem sobie spra- wę, że czasami pracując mniej i krócej, można było zrobić więcej, niż...
le jest potrzebny), niedostępnej dla użytkowników i przeznaczonej wy- łącznie na potrzeby administratora, — skonfigurowanie portów...
wyreperował dach i ściany, wybił otwory i wstawił okna, żeby był przewiew — zmienił całe pomieszczenie tak, że wyglądało prawie jak mieszkanie...
— Od dawna panowało przekonanie, że rzeka Nil wypływa z wielkich jezior leżących u stóp Gór Księżycowych[46]...
mogła umknąć uwagi czatowników pilnujących granicy — i niepostrzeżenie prze- dostać się w głąb terenów Armektu...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Jeden z moich poprzedników został znaleziony w podziemiach.
Martwy i z wyprutymi wnętrznościami.
— Alfonso Edewerda.
— Właśnie. Co się z nim stało?
— Cóż, górnicy, którzy kopali kredę w tych wyrobiskach, wierzyli w demony pod-
ziemnego świata i składali im nawet ofiary. Zwłaszcza jednemu z nich. Nazywany
był Bieluchem. Żywił się duszami górników lub miodem. Dlatego składali mu ofiary
z miodu.
— Z miodu? A jak on wyglądał?
— Tego nie wiem. Ale proszę zapytać w PTTK. Oni organizują wycieczki po lochach,
myślę, że z chęcią udzielą odpowiednich wyjaśnień.
— Aha. Z tego, co czytałem było tu pallatium...
— Taki prostokątny dwór książęcy? Zbudowany z kamieni na zaprawie? Był
o w tamtej górce — machnął ręką — Znaleźli archeolodzy jego fundamenty. Ciekawa
swoją droga idea.
— Na właśnie, kamienie. Czy były wśród nich może duże rzeźbione kawałki?
— Posąg pogańskiego boga wdeptany w podłogę?
— Coś w tym guście. Albo wmurowany w ścianę na szczęście. Jeśli oczywiście władca
miał odchyły pogańskie.
— Nie wiem. W tym czasie byłem proboszczem zupełnie gdzie indziej. Ale chyba
wiem, gdzie można by przejrzeć dokumentację dotyczącą tego miejsca i badań.
— Hym?
— U wojewódzkiego konserwatora zabytków. To człowiek o otwartych horyzontach.
Bezpartyjny. Myślę, że udostępni bez trudu te materiały.
— Możesz mi bracie podać adres?
Parę minut później pożegnali się. Herberto ruszył w stronę miasta. Holmes udał,
że właśnie ocknął się z drzemki i podążył w ślad za nim. Koło cmentarza prawosław-
nego egzorcysta minął staruszka w zeszmatowanej czarnej kurtce, który szedł właśnie
w stronę schodków. Przez chwilę ich spojrzenia spotkały się. Herberto był niezwykle
wyczulony na promieniowanie ludzkich myśli. Kontakt był tak silny, że omal się nie za-
toczył. Jakub nie odbierał specjalnie tego typu sygnałów, ale i on coś poczuł. Jakiś nie-
określony lęk. Poszedł dalej. Herberto zatrzymał się i oparłszy o drzewo, zaczął porząd-
kować doznania. Człowiek, którego minął, dawał silne i cuchnące echo w jego umyśle.
Można było niemal czytać w jego myślach. Był w nich istny śmietnik. Plątały się tam
kilogramy żelaznego drutu, linki hamulcowe od rowerów, konie, sarny, dziki, arsenał
ukryty w piwniczce, maszyna do pędzenia bimbru oraz spora ilość antałków tego na-
poju, jacyś martwi wrogowie pod kwiatkami i inni w lochach pod nimi. I niepokojąco
dużo o wampirach.
42
Rozdział IV
Przez bramę w murze wszedł do parku trzydziestolecia. Rozejrzał się lekko zdezo-
rientowany, a potem wydobył z kieszeni plan miasta i porównał go z panoramą roz-
ciągającą się u jego stóp. Ze wschodu, znad Dyrekcji powiał wiatr. Herberto zatrzymał
się ponownie i zaczął węszyć. Wiatr niósł ze sobą coś dziwnego. Nie był to zapach. To
było znacznie subtelniejsze. Przymknął oczy i skoncentrował się. Woń kojarzyła mu się
z grzechem. Był w niej ostry odór kału. Coś dziwnego jak pył sypiący się z mumii oraz
jeszcze jakieś takie. Woń zmęczonego zaspokajaniem swoich zwierzęcych żądz byka.
Herberto wzdrygnął się i otworzył oczy. Kontakt został zerwany. Nic już nie czuł. I tylko
lekkie mrowienie między uszami świadczyło o tym, że jego wytrenowane w tym kie-
runku ciało odbiera sygnały o niebezpieczeństwie. Ruszył w dół. Do konserwatora.

* * *

Jiirgen Kosche szedł w towarzystwie swojego syna Hansa ulicami miasta. Usiłował
przypomnieć sobie jak to wszystko wyglądało podczas wojny. Wielu budynków nie zna-
lazł. Część była przemalowana na inne kolory. Szukał. Znalazł ten róg ulicy. Ten, który
tak dobrze wrył mu się w pamięć.
— To było tutaj — powiedział do syna. — Zostańmy tu na chwilę.
Usiadł na ławce, pochylił głowę i zaczął sobie przypominać. To był straszny okres.
Ruscy stali już na Bugu. Lada dzień mieli przejść do szturmu. W mieście wrzało.
Z więzienia przy stacji partyzanci odbili dwudziestu swoich. W biały dzień. A nocami
grasował po mieście nieuchwytny Wypruwacz.
Niemieccy żołnierze nie powinni odczuwać strachu. Poszli na patrol. I właśnie tu
spotkali swoje przeznaczenie. Wyszli zza tego rogu. A wtedy z bramy wyskoczył pomy-
lony facet z szablą kawaleryjską. Było ich czterech. Ivo i Freder zginęli pierwsi. Obciął
im głowy jednym płynnym cięciem. Edke prawie zdążył odbezpieczyć pistolet maszy-
nowy, gdy szabla tamtego wyszła mu z tyłu szyi. Wtedy zostawił ją i skoczył na Jurgena.
44
45
Pchnął go potężnie na mur i Niemiec stracił przytomność. To tylko uratowało mu życie.
Wróg myślał, że nie żyje. Gdy doszedł do siebie, leżał na ziemi w kałuży krwi, która
wyciekła z ciał kolegów. Wróg zdarł tylko jego kurtkę. Czarną kurtkę mundurową SS.
Jurgen podniósł głowę, aby jeszcze raz popatrzeć na to straszne miejsce, gdzie zginęli
jego przyjaciele. Wariat z szablą szedł sobie środkiem ulicy.
Teraz. Czterdzieści z hakiem lat później. I miał na sobie jego kurtkę mundurową.
A za to nie miał szabli. Zacisnął dłoń na ramieniu syna. A w sekundę później pękło
jego serce. Nim doleciał do ziemi, był już martwy. Jakub nie poznał starego esesmana.
Szedł sobie. Po drodze minął ciemnowłosego chłopaka, który pozdrowił go, salutując.
Odpowiedział kiwnięciem głową. Dopiero po chwili skojarzył sobie, skąd go zna.
— Syn hrabiego Woroncewa wrócił z mamra? — zdziwił się. — Bo to ani chybi on.
Kupił bilet do Witoldowa. Blizna na dłoni zaczęła go swędzieć. Swędziała coraz bar-
dziej, w miarę jak zbliżał się do Wojsławic. Ale potem, gdy pekaes minął miasteczko i je-
chał szosą na Witoldów, swędzenie powoli ustąpiło. Czymkolwiek było to, co je wywo-
łało, znajdowało się gdzieś między austriackim cmentarzem, a wioską.
Wysiadł w Witoldowie i ruszył świeżo pokrytą piachem drogą w stronę wsi. Z tą